Jeśli lubisz książki o podróży ale nie przepadasz za stylem Pawlikowskiej to jest to pozycja dla ciebie. Pisana z humorem, obiektywnie i nie raz dosadnie. Widać, że autorka lubi ludzi i bacznie ich obserwuje. Mam wrażenie, że to książka bardziej o ludziach niż o krajach, które M. F. przemierza. Fajna lektura na wakacje i nie tylko.

Jeśli lubisz książki o podróży ale nie przepadasz za stylem Pawlikowskiej to jest to pozycja dla ciebie. Pisana z humorem, obiektywnie i nie raz dosadnie. Widać, że autorka lubi ludzi i bacznie ich obserwuje. Mam wrażenie, że to książka bardziej o ludziach niż o krajach, które M. F. przemierza. Fajna lektura na wakacje i nie tylko.

Bardzo interesująca relacja z podróży po krajach (w większości, choć nie tylko) Azji Środkowej i/lub państw należących do ZSRR.
Jest tu i Iran i Armenia, Osetia, Turkmenistan, Irak, Kazachstan, Kurdystan, Uzbekistan, Kirgizja...
Mnóstwo ciekawych spostrzeżeń z miejsc mało turystycznych i mało znanych.

Bardzo interesująca relacja z podróży po krajach (w większości, choć nie tylko) Azji Środkowej i/lub państw należących do ZSRR.
Jest tu i Iran i Armenia, Osetia, Turkmenistan, Irak, Kazachstan, Kurdystan, Uzbekistan, Kirgizja...
Mnóstwo ciekawych spostrzeżeń z miejsc mało turystycznych i mało znanych.

Zafascynowała mnie ta podróż Marzeny Filipczak i zazdroszczę, że mogła poznać bardzo ciekawe miejsca. Szczerze podziwiam odwagę do zwiedzania w pojedynkę krajów, które uchodzą za mało przyjazne kobietom. Autorka wielokrotnie zapewnia, że czuła się bezpieczna i nie może nachwalić się gościnności. Z drugiej strony wspomina też o mniej przyjemnych (na szczęście rzadkich) przypadkach męskiego szowinizmu. Język jakim prowadzi nas przez te światy androcentryzmu jest prosty, ale nad wyraz ciekawy i w stylu gawędziarskim. Czyta się bardzo przyjemnie. Byłam niepocieszona widząc, jak szybko ubywa stron i zbliża się koniec tej podróży. Zdecydowanie sięgnę po kolejne książki Pani Marzeny.

Zafascynowała mnie ta podróż Marzeny Filipczak i zazdroszczę, że mogła poznać bardzo ciekawe miejsca. Szczerze podziwiam odwagę do zwiedzania w pojedynkę krajów, które uchodzą za mało przyjazne kobietom. Autorka wielokrotnie zapewnia, że czuła się bezpieczna i nie może nachwalić się gościnności. Z drugiej strony wspomina też o mniej przyjemnych (na szczęście rzadkich)...

Bardzo spodobała mi się ta pozycja ze względu gdyż opisuje świat o którym naprawdę rzadko myślimy, a z czasem nawet zapominamy że instalacją takie kraje jak Kirgistan czy Irak.
Polecam dla kogoś kto interesuje się Azją Środkową, oraz podróżami.
A podsumowując, piękne opisy i niesamowita historia podróżującej samotnie kobiety przez tak nieprzyjazne miejsca.

Bardzo spodobała mi się ta pozycja ze względu gdyż opisuje świat o którym naprawdę rzadko myślimy, a z czasem nawet zapominamy że instalacją takie kraje jak Kirgistan czy Irak.
Polecam dla kogoś kto interesuje się Azją Środkową, oraz podróżami.
A podsumowując, piękne opisy i niesamowita historia podróżującej samotnie kobiety przez tak nieprzyjazne miejsca.

Między światami to opis samotnej podróży autorki przez z pozoru niedostępne kraje : Irak, Iran, Kurdystan.
Marzena Filipczak pokazuje nam jak wiele z powielanych stereotypów mija się z prawdą. Kraje uchodzące za jedne z najniebezpieczniejszych otulają autorkę gościnnością, sercem na dloni i niezwykłą kulturą. I mimo, że jest to kultura diametralnie różna od naszej, nie warto zamykać się na świat.
Być może w tym właśnie złowrogim świecie, pełnym nieprawdziwych historii o danym miejscu, spotkamy lepszych ludzi niż wokół nas...

Między światami to opis samotnej podróży autorki przez z pozoru niedostępne kraje : Irak, Iran, Kurdystan.
Marzena Filipczak pokazuje nam jak wiele z powielanych stereotypów mija się z prawdą. Kraje uchodzące za jedne z najniebezpieczniejszych otulają autorkę gościnnością, sercem na dloni i niezwykłą kulturą. I mimo, że jest to kultura diametralnie różna od naszej, nie...

Trudno było mi rozstawać się ze światami opisywanymi w tej książce podróżniczej. Za każdym razem, kiedy musiałam ją odłożyć, czyniłam to z żalem, ale i za każdym razem, kiedy mogłam do niej wrócić, zanurzałam się w jej rzeczywistość z przyjemną radością. W rzeczywistość, która istnieje naprawdę i, co najważniejsze, jest dla mnie osiągalna. Mimo że oddalona od Polski tysiące kilometrów. Mimo że w rejonie uchodzącym powszechnie za bardzo niestabilny i niepewny. Mimo że dla kobiety bardzo niebezpieczny.
A mimo tego wszystkiego – dla mnie!
Nawet gdybym chciała pojechać tam sama. Ta niepodważalna pewność zagnieździła się we mnie po tej publikacji. Jej autorką jest kobieta, która wybrała się sama w rejon południowo-zachodniej Azji i Bliskiego Wschodu. Typowa reakcja znajomych na wieść o celu podróży za każdym razem była podobna – "Eee, aha, hm. Ty na pewno dobrze się czujesz?", po której zaczynało się straszenie – że w pojedynkę nie da sobie rady, "że to trudne, niebezpieczne, nieodpowiedzialne i głupie". Jakbym słyszała te same kraczące głosy, kiedy wybierałam się do Afryki. Podobno nawet nie miałam wrócić żywa! Autorka wbrew wszystkim apokaliptycznym proroctwom, przestrogom i czarnym wizjom, wybrała się do „jaskini lwa”. "I co? Było tak, jak myślałam". – napisała po powrocie – czyli wspaniale pod każdym względem. A jeśli było coś niebezpiecznego, to uczucie, które "każe rzucić wszystko i jechać". Znowu.
Relacje z obu podróży odbytych latem i jesienią tego samego roku zawarła w tej publikacji, a trasy ich przebiegu przez "Armenię i Górski Karabach, Osetię Północną i Kałmucję do Uzbekistanu i Kirgistanu", a potem do Kurdystanu tureckiego i irackiego, Iranu, Turkmenistanu, Kazachstanu i krain o baśniowych nazwach – Alania, Karakałpacja czy Mangystau, ku mojej radości, umieściła na mapce poprzedzającej opowieść. Bo to były opowieści niczym z bajki o świecie, który istniał tysiące lat temu, a jego dowody w postaci ruin, nadal żywych miast, cmentarzy, ale przede wszystkim tradycji obyczajów i religii, dotrwały do dzisiaj. Ujrzeć Harran, to zobaczyć starożytność sprzed pięciu tysięcy lat, nadal tętniącą życiem jej mieszkańców. O ludziach, których styl życia nie zmienił się od wieków, ale umiejących albo zmuszonych odnaleźć się we współczesnych realiach. O państwach, których nie ma, jak Górski Karabach, Nadniestrze, Abchazja, Osetia Południowa, a które jak najbardziej są, funkcjonują. Wiele z nich, dzięki książkom podróżniczym, „odwiedziłam” po raz kolejny, jak Chiwę w Uzbekistanie, o której czytałam w "Wyprawie do Chiwy" czy Kałmucję znaną z miłości do szachów, których „państwową karierę” po raz pierwszy obejrzałam w programie telewizyjnym. Były jednak i takie państwa, o których swoją wiedzę musiałam szybko weryfikować, jak o Armenii, jednym z najstarszych państw świata o chrześcijańskiej historii sięgającej czasów biblijnych. Jednak były i takie, które wprawiały mnie w zdumienie (chociaż za każdym razem obiecuję sobie, że nie będę się niczemu dziwić),jak Turkmenistan z miastami z marmuru, w których mieszkania są rozdawane za darmo.

I tak mogłabym opisywać swoje wrażenia po kolei, towarzysząc autorce w podróży przez te wszystkie przeciekawe zakątki, czerpiąc z niej nie tylko wiedzę, ale to „coś”, co nie pozwalało mi na tylko rozumowe jej pojmowanie, a o czym wspomniałam na samym początku. Długo zastanawiałam się, co to może być? Może ten bezpośredni, a jednocześnie plastyczny język opowieści z praktycznymi uwagami dla przyszłych podróżujących? A może ciekawie podane informacje w formie opisów zdarzeń, krajobrazów, dialogów i własnych, czasami osobistych, myśli wypełniających umysł autorki? A może ciekawość dalszego kierunku wędrówki i jej kolejnego celu, które ostatecznie często były dziełem przypadku, a czasami decyzji podejmowanych za namową poznawanych mieszkańców? A może fascynacja odwagą, uporem, pasją i konsekwencją podróżniczki, która jechała lub szła dalej, mimo że nie było łatwo? Jednak, czy to wszystko mogło wywoływać we mnie za każdym razem uczucie ciepła i pozytywnego nastawienia do świata i ludzi?
I w tym momencie mnie olśniło!
Ludzie! To jest to „coś”! Największy skarb tych krain. To ich nastawienie – otwarte, życzliwe, osobiste, zaangażowane, troskliwe, opiekuńcze – było tym największym darem, jaki mogła otrzymać podróżująca kobieta w samodzielnej podróży. I co najważniejsze! To przyjazne nastawienie potrafiła przekazać, zawrzeć w słowach, ukazać w konkretnych zachowaniach i czynach (często bardzo wzruszających),a potem przelać ten koktajl emocji do mojego serca, budząc we mnie wiarę w ludzką dobroć istniejącą pod każdą szerokością geograficzną.
Te wspomnienia, jak w żadnych innych książkach podróżniczych, które miałam okazję czytać, pokazują świat przyjazny i namawiają skutecznie do odwzajemniania tego uczucia. Są antystraszakiem na wszystkie niepokojące wiadomości, którymi bombardują nas programy informacyjne, siejące w nas niepokój i osłabiające chęć podróżowania i co gorsza, budzące tendencję do generalizowania wszystkich i wszystkiego. Ogromną dawką optymizmu, budzącego wiarę w bezinteresowną życzliwość drugiego człowieka. Zwierciadłem, w którym możemy przyjrzeć się własnym obawom, jak w lustrze, gdy irańska dziewczyna pyta – "Czy Europa to na pewno bezpieczne miejsce dla żyjącej w pojedynkę dziewczyny?" Ciekawe, co musiała usłyszeć od swoich znajomych, skoro zadała takie pytanie? Chyba to samo, co słyszymy my i czego nasłuchała się autorka.
Po tej książce już nie wieje grozą.
Świat staje się normalny, ze swoimi wadami i zaletami w każdym miejscu, w którym się zatrzymamy, a na jedyną groźbę i największą przeszkodę w bezpiecznym podróżowaniu autorka wskazuje tylko własną głupotę. Zdrowy rozsądek, który nakazuje "słuchać się miejscowych i myśleć" to jest to, co podkreśla i akcentuje niemal na każdej stronie.
Przygodę z ludźmi o wielkich sercach autorka uzupełniła "Instrukcją obsługi Wschodu" i okolic, w której zawarła w odwrotnej kolejności alfabetycznej praktyczne uwagi dotyczące wiz, środków transportu, noclegów, łączności, a nawet targowania się i wszystkich tych niezbędnych informacji ułatwiających podróżowanie. Nie zapomniała również o zdjęciach. Jest ich mnóstwo z obszernymi ich opisami.
Właściwie można tę książkę niezależnie od siebie czytać lub przeglądać jak minigalerię.
Na końcu kropla dziegciu do tego smakowitego, pełnego słońca miodu w słoiku – druk. A dokładniej wielkość czcionki. Zbyt mała, a pod zdjęciami jeszcze mniejsza. Po dłuższym czytaniu bolały mnie oczy i miałam dylemat – czytać dalej z bólem oczu czy nie czytać z bólem serca. I jeszcze okładka. Aż prosi się, żeby umieścić na niej te wszystkie życzliwe twarze, uśmiechnięte buzie dzieci zapraszające do zajrzenia, do odwiedzin.
Otwarte drzwi z krwistą czerwienią nie budzą takiego zaufania do świata czekającego za nimi. A przecież ta książka, jak żadna inna, jest jego świadectwem i dowodem.
naostrzuksiazki.pl

Trudno było mi rozstawać się ze światami opisywanymi w tej książce podróżniczej. Za każdym razem, kiedy musiałam ją odłożyć, czyniłam to z żalem, ale i za każdym razem, kiedy mogłam do niej wrócić, zanurzałam się w jej rzeczywistość z przyjemną radością. W rzeczywistość, która istnieje naprawdę i, co najważniejsze, jest dla mnie osiągalna. Mimo że oddalona od Polski tysiące...

Autorka zaraziła mnie fascynacją tym rejonem świata, może uda mi się któregoś razu odwiedzić choć wycinek tego obszaru. Bardzo lekka do czytania 😀

Autorka zaraziła mnie fascynacją tym rejonem świata, może uda mi się któregoś razu odwiedzić choć wycinek tego obszaru. Bardzo lekka do czytania 😀

Realcja z podróży, bo trudno to nazwać literaturą podróżniczą. Można ale niekoniecznie.

Realcja z podróży, bo trudno to nazwać literaturą podróżniczą. Można ale niekoniecznie.

Cudowna autorka. Wspaniale przeprowadziła mnie przez wiele ciekawych miejsc.

Cudowna autorka. Wspaniale przeprowadziła mnie przez wiele ciekawych miejsc.

Mało porywająca

Mało porywająca