To powieść o kocie imieniem Borys, o Psychoaniele w indiańskim stroju i człowieku imieniem Wowa, wszyscy razem we trójkę mieszają w Dublinie i chociaż Wowa jest Polakiem, to jednak w Irlandii znalazł sposób na życie, zostając tłumaczem.

Wowa, a właściwie Wawrzyniec budzi się rano i niewiele pamięta z tego, co działo się tydzień temu. Jego życie jest dość monotonne, popija kawę, zaciąga się papierosem i słucha miauczenia kocura z depresją. Czyli zwyczajne życie, zwyczajnego człowieka na obczyźnie. Miauczenie kocura staje się początkiem absurdalnej zabawy z czasem, do jakiej zostaje zmuszony główny bohater.

Łukasz Stec bawi się konwencją i szpera nieco w religii, zsyłając na ziemię anioła ateistów, który w zwichrowanym stroju indiańskim i z doczepianymi skrzydłami obwieszcza Wowie złą nowinę, Wowa ma zaledwie siedem dni, aby znaleźć swojego mordercę i ocalić życie. Tygodniowy wyścig z czasem określa całą historię, dzieląc rozdziały na dni tygodnia. Dzień po dniu rozszerza się pole podejrzanych, a dawna żona, która niespodziewanie pojawia się w życiu bohatera dodatkowo komplikuje całą sytuację.

Stec sięga do wielu źródeł, łączy z sobą powieść obyczajową z fantastyczną i zabarwia to kryminałem z elementami romansu. Mimo, że główny bohater jest Polakiem, to ta jego polskość zostaje zmarginalizowana. Patriotyzm pojawia się tylko w firmowych pierogach, które sprzedaje jego szef. Polska to odległy mit, do którego główny bohater nie zamierza wracać, na obczyźnie jest mu dobrze. Nie ulega nawet namowom dziadka, który przyjeżdża do wnuka z bardzo ciekawą propozycją „polskiej współpracy”. Więc czy jest to powieść o emigracji? Trochę tak, jednak ten współczesny problem Stec umiejętnie wplata między wiersze powieści.

Pisarz stworzył charakternych bohaterów, którzy wraz z ciekawym pomysłem na historię, dają barwną i ironiczną powieść komediową. Atrakcji dodaje wyjątkowa postać krnąbrnego kocura lubującego się w kartach filozofii. Borys nie raz i nie dwa zaskoczy czytelnika. Książka o ciekawym zakończeniu i o nieodwracalnym przeznaczeniu. Z pewnością dostarczy czytelnikowi lekkości i przyjemności w czytaniu, podczas czytania kartki uciekają, a uśmiech na twarzy pozostaje. 

Grzegorz Śmiałek