Pierwsze strony były obiecujące, ale jednak styl całości okazał się nieco sztywny, głównie w dialogach. Gdzieniegdzie trafia się warte cytatu sformułowanie („Perhaps ‘thug’ is too heavy a word for them; it connotes an abundance of muscle tissue and a profound want of intellect.”), ale częściej dostaje się coś, nad czym autor wyraźnie próbował zapalić neon „Dowcip!”, w praktyce jednak tylko postacie się śmieją, co jest sposobem na powiadomienie czytelnika, że też ma się śmiać... Jest parę pomysłów z interesującym potencjałem – wilkołaczo-wampirza agencja prawna, polskie wiedźmy (z wystarczająco przyzwoitym autorskim researchem, żeby rezultat zbytnio nie zgrzytał polskiemu czytelnikowi) – ale jak na mój gust brakuje na tych kościach mięsa. Postacie, szczególnie główny bohater, cierpią na przerost fantastycznych mocy przy niedostatku cech charakteru. W efekcie niespecjalnie jest tam się do kogo przywiązać i przejmować jego losem, a w kilku dość istotnych dla fabuły przypadkach (boginie Flidais i Brighid, wampir Leif i wilkołak Hal, bogowie Bres i Aenghus Óg) postacie daje się odróżnić wyłącznie po etykietkach, zamiast po osobowościach.

Ma szansę spodobać się miłośnikom wszystkiego irlandzkiego i wszelkiego urban fantasy, o ile literacki styl nie jest dla kogoś specjalnie istotny. Nie zaliczyłabym „Hounded” do naprawdę marnych książek i nadal uważam, że seria ma potencjał, więc nie wykluczam, że z kolejnymi częściami jest lepiej, ale osobiście nie poczułam się kupiona na tyle, żeby chciało mi się sprawdzać.
Aha, uprzedzam, że ta opinia dotyczy oryginału. Nie znam polskiego wydania.

Pierwsze strony były obiecujące, ale jednak styl całości okazał się nieco sztywny, głównie w dialogach. Gdzieniegdzie trafia się warte cytatu sformułowanie („Perhaps ‘thug’ is too heavy a word for them; it connotes an abundance of muscle tissue and a profound want of intellect.”), ale częściej dostaje się coś, nad czym autor wyraźnie próbował zapalić neon „Dowcip!”, w...