Bored! Bored! Bored! BORED!
W przypadku Sherlocka Holmesa, porównując oryginalne dzieła literackie do telewizyjnych adaptacji z XXI wieku, ogólnie ciężko powiedzieć „książka była lepsza”, jednak „Wspomnienia Sherlocka Holmesa” są niebezpiecznie blisko literackiego dna. Główny zarzut: nuda. Historie z tego zbioru niemal wcale nie rozwijają postaci Holmesa czy jego przyjaciela, Watsona. Autor skupia się na przedstawianiu i rozwiązywaniu kolejnych zagadek. Niestety te łamigłówki nie frapują ani podczas przydługiego przedstawiania ich przez kolejnego klienta Holmesa ani też już po ich rozwiązaniu. W większości opowiadań schemat wygląda następująco: 5-10% całej długości opowiadania, urywek z dnia życia Holmesa i Watsona (to akurat jest okay); 40% siedzenie w fotelu i słuchanie nudnej opowieści klienta; 20%, rozwiązywanie sprawy (zazwyczaj nieciekawe, bo praktycznie bez zwrotów akcji, a Holmes i tak wszystkie myśli zatrzymuje dla siebie); jakieś 30% (albo czasami niestety więcej), denny monolog Holmesa, który wyjaśnia już PO rozwiązaniu sprawy, jak do wszystkiego doszło.
W tym zbiorze znalazłem dla siebie tylko 3 perełki (w „Przygodach Sherlocka Holmesa” było ich z 7, a i schematyczność pozostałych opowiadań jeszcze tak nie nużyła). „Stałego pacjenta” i „Greckiego tłumacza” lubię za to, że całej prawdy dowiadujemy się wraz z bohaterami i nikt nie wygłasza nam przydługich monologów na koniec już po rozwiązaniu sprawy. Poza tym opowieści klientów są całkiem ciekawe i nie ciągną się przez pół opowiadania. Dodatkowo historia „Grecki Tłumacz” przedstawia postać Mycrofta Holmesa, a więc przełamuje nieco monotonię typowej opowieści o Holmesie. Ostatnią historią, która przypadła mi do gustu była „Ostatnia zagadka”, która w bardzo umowny sposób przedstawia konflikt między Sherlockiem a Moriartym (umowny w takim sensie, że o wielkiej bitwie na umysły pomiędzy Sherlockiem a Moriartym dowiadujmy się jedynie z ust Holmesa; dowiadujemy się jedynie, że takowa miała miejsce, nie poznajemy natomiast jej szczegółów. Więc wiemy, że Sherlock i Moriarty są geniuszami tylko dlatego, że ktoś nam o tym mówi). Zaskoczyło mnie natomiast, że w opowiadaniu znajduje się dialog między Sherlockiem, a Moriartym, który odwzorowano w finale odcinka serialu „Sherlock” zatytułowanego „The Great Game”. Co więcej Moriarty w opowiadaniu wydał mi się równie charyzmatyczny co postać grana przez Andrew Scotta.
Nie mogę z czystym sumieniem polecić tego zbioru jako całości. „Greckiego tłumacza” i „Ostatnią zagadkę” rekomenduję osobom, które chciałyby poznać literackie origin Mycrofta i Moriarty’ego.

Bored! Bored! Bored! BORED!
W przypadku Sherlocka Holmesa, porównując oryginalne dzieła literackie do telewizyjnych adaptacji z XXI wieku, ogólnie ciężko powiedzieć „książka była lepsza”, jednak „Wspomnienia Sherlocka Holmesa” są niebezpiecznie blisko literackiego dna. Główny zarzut: nuda. Historie z tego zbioru niemal wcale nie rozwijają postaci Holmesa czy jego...