Jak kolejka górska jedzie pod górę to robi to tak powoli i mozolnie, że człowiek się zastanawia czy da radę. Tak jest do momentu aż dotrze do najwyższego punktu, następnie rozpędza się i błyskawicznie sunie w dół. Do takiej kolejki mogę porównać czytanie tej książki, z tym wyjątkiem, że powieść skończyła się z nim dotarła do szczytu, więc spektakularnej akcji się nie doczekałam. W skrócie - czytanie szło mi jak krew z nosa. Przeczytałam i dalej nie rozumiem o czym jest ta książka.

Jest nostalgicznie i smutno, ale emocje są tu ukryte za tak głęboką mgłą, że nie jestem pewna czy w ogóle coś tam się ukrywa. Widziałam, że jest grono osób zachwyconych tą powieścią i wydaje mi się, że gdybym napisała, że jest to słaba pozycja to byłoby to dla niej krzywdzące, dlatego też po prostu przyznam, że ja takiej literatury nie dźwigam. Jakiś taki eteryczny twór, bohaterowie nierzeczywiści, szczątkowa akcja lub wręcz jej brak, skupienie się na wewnętrznych przeżyciach, które do mnie nie docierały. Dla mnie to była męka i dlatego też tak długo tą książkę czytałam. Jednak chyba francuska literatura nie jest dla mnie.

Jak kolejka górska jedzie pod górę to robi to tak powoli i mozolnie, że człowiek się zastanawia czy da radę. Tak jest do momentu aż dotrze do najwyższego punktu, następnie rozpędza się i błyskawicznie sunie w dół. Do takiej kolejki mogę porównać czytanie tej książki, z tym wyjątkiem, że powieść skończyła się z nim dotarła do szczytu, więc spektakularnej akcji się nie...

Piękna, wzruszająca książka.

Piękna, wzruszająca książka.

Nie zmęczyłam. Nie do końca rozumiem o czym jest ta książka.

Nie zmęczyłam. Nie do końca rozumiem o czym jest ta książka.

Kolejny dowód na to, że listy Le Monde nie można jednak traktować poważnie (9 miejsce!)...

Kolejny dowód na to, że listy Le Monde nie można jednak traktować poważnie (9 miejsce!)...

Zaczynając tą książkę spodziewałam się czegoś filozoficznego - przemyśleń brutalnie osobistych, trudnych. Tymczasem jest to dość prosta opowieść o dzieciństwie - albo lepiej, o wychodzeniu z okresu dziecięctwa i wchodzeniu w dorosłość.
Akcja dzieje się pod koniec XIX wieku, w małej miejscowości w regionie Solange (centralna Francja),gdzie sam autor się wychował. Z tego tytułu, możemy delektować się pięknymi opisami tych właśnie okolic, które pojawiają się co jakiś czas, jednak nie w ilości, która przytłoczyły czytelnika.
Akcja toczy się wokół młodych chłopców - ni to dzieci, ni to dorosłych, którzy uczą się w jednej szkole i próbują odtworzyć i zrozumieć przygodę, która zdarzyła się jednemu z nich. Narratorem jest François Seurel - piętnastolatek, syn nauczyciela ze szkoły, do której uczęszcza wraz z kolegami. Pewnego dnia przyjeżdża do nich siedemnastoletni syn bogatej wdowy - Augustin Meaulnes, który podejmuje naukę tej samej szkole (oczywiście w małej, dziewiętnastowiecznej, francuskiej wiosce nie było podziału na klasy). Pewnego dnia Augustin kradnie wóz i znika, rozpoczynając przygodę, która zmieni życie jego i jego kolegów.

Nie spoczniesz, spokoju nie zaznasz
Bardzo podobał mi się opisany z dużą delikatnością wątek miłosny, mimo że autor opisuje miłość jak romantyk, czyli (o ironio!) jako uczucie z którym wiążą się raczej negatywne emocje - tęsknota, smutek, strach. Jednak właśnie to młodzieńcze zauroczenie, które dorośli często z taką protekcjonalnością ignorują, jest motorem napędowym działań, motywacją do przeciwstawiania się wszelkim przeszkodom i celem, który młodzieńcza dusza wierzy, że osiągnie. Miłość jest tu też pewnego rodzaju inicjacją dorosłości - to ona i towarzyszące jej przeżycia odróżnia głównego bohatera od swoich kolegów.

Pełna recenzja dostępna pod adresem: https://niemampojeciacopisze.wordpress.com/2021/02/04/moj-przyjaciel-meaulnes-le-grand-meaulnes/

Zaczynając tą książkę spodziewałam się czegoś filozoficznego - przemyśleń brutalnie osobistych, trudnych. Tymczasem jest to dość prosta opowieść o dzieciństwie - albo lepiej, o wychodzeniu z okresu dziecięctwa i wchodzeniu w dorosłość.
Akcja dzieje się pod koniec XIX wieku, w małej miejscowości w regionie Solange (centralna Francja),gdzie sam autor się wychował. Z tego...

Od dawna żadna książka mnie tak nie rozczarowała jak "Mój przyjaciel Meaulnes". Fabuła w utworze jest poszatkowana i dość mocno rzuca się w oczy fakt, że autor skacze z wydarzenia na wydarzenie w dość chaotyczny sposób. Można odnieść wrażenie, że same przygody głównych bohaterów są dość trywialne. Wyraźnie da się odczuć, że opisy tła wydarzeń są niekompletne. Tak jakby pisarz napisał pierwotną wersję i postanowił, że usunie losowe zdania z opisów, niedokonując niezbędnych poprawek w tych, które pozostały. I jeszcze ten opis na okładce sugerujący, że potencjalny czytelnik ma do czynienia z "arcydziełem literatury francuskiej" ewidentnie wprowadza w błąd. Francuzi napisali sporo znacznie lepszych utworów.

Jednym z niewielu plusów tej książki jest fakt, że postacie, oprócz tytułowego Meaulnesa są wyraziste, posiadają charakter, a ich postępowanie można prawie zawsze wyjaśnić zaistniałymi wydarzeniami.

Od dawna żadna książka mnie tak nie rozczarowała jak "Mój przyjaciel Meaulnes". Fabuła w utworze jest poszatkowana i dość mocno rzuca się w oczy fakt, że autor skacze z wydarzenia na wydarzenie w dość chaotyczny sposób. Można odnieść wrażenie, że same przygody głównych bohaterów są dość trywialne. Wyraźnie da się odczuć, że opisy tła wydarzeń są niekompletne. Tak jakby...

Znowu nie wiem, co mam napisać po lekturze. Są książki, które posiadają duszę, a ta do niech się zalicza. Trudno jest mi uwierzyć, że napisał ją człowiek, który przeżył jedynie dwadzieścia osiem lat. Takie jednostki rodzą się raz na sto lat, potrafiące przekazać wiele treści w utworze, który nie jest lekturą kończącą się szczęśliwie. Alain - Fournier żył na przełomie XIX i XX wieku. Nie był to łatwy czas, ale geniusze widzą i czują więcej. Udowodnił to w swojej powieści "Mój przyjaciel Meaulnes". Na szczęście mamy doskonałe tłumaczenie, oddające całą głębię tego dzieła.

"Mój przyjaciel Meaulnes" jest okrzyknięte arcydziełem literatury francuskiej. Według mnie słusznie. Czas przed I wojną światową. Pozornie niewiele się dzieje w szkole Sainte - Agathe, ale kiedy pojawia się nowy uczeń - tytułowy Augustyn Meaulnes, uczniowie zostają wyrwanie z marazmu. Chłopcy potrzebowali przewodnika i ten szybko się nim staje, niewiele sobie robiąc z kar, jakie go spotykają. Kiedy ucieka ze szkoły i trafia do wioski, jego serce trafia strzała Amora, a jego życie ulega diametralnej zmianie. A to dopiero początek tego, co się wydarzy. A dzieje się wiele.

Dawno nie czytałem tak pięknej opowieści o młodości, pożądaniu i cenie, którą trzeba kiedyś zapłacić za swoje marzenia i błędy. Młody autor okazał się być niezwykle błyskotliwym eurudytą, przekonując współczesnego czytelnika, żyjącego w zupełnie innym świecie, do swojej historii.

Jest to niezwykle barwna i przejmująca opowieść o miłości, głębokich więzach i próbach czasu. Dziękuję osobie, która ostatnio poleciła mi tę lekturę. Ponownie uświadomiłem sobie, że lata temu pisarze mieli lepszy warsztat od dzisiejszych. "Mój przyjaciel Meaulnes" powinien przeczytać każdy koneser dobrej, światowej literatury.

Znowu nie wiem, co mam napisać po lekturze. Są książki, które posiadają duszę, a ta do niech się zalicza. Trudno jest mi uwierzyć, że napisał ją człowiek, który przeżył jedynie dwadzieścia osiem lat. Takie jednostki rodzą się raz na sto lat, potrafiące przekazać wiele treści w utworze, który nie jest lekturą kończącą się szczęśliwie. Alain - Fournier żył na przełomie XIX i...

Piękna, nostalgiczna i romantyczna. Opowieść o czasach, których już nie ma. O przyjaźni, w imię które dokonuje się wielkich poświęceń. O poszukiwaniu upragnionej miłości. O tęsknocie. O marzeniach. Opowieść pięknie napisana. Autor delikatnie i bardzo plastycznie szkicuje życie na francuskiej prowincji. Staje ono przed oczami jako żywe, przywodząc nostalgiczne wspomnienia - to srogiej, śnieżnej i malowniczej zimy, to znów upalnego lata nad rzeką z brzęczącymi wokół owadami. Książka ma wyjątkowy, baśniowy klimat, chwilami nastrojem przypominała mi Andersena.

Piękna, nostalgiczna i romantyczna. Opowieść o czasach, których już nie ma. O przyjaźni, w imię które dokonuje się wielkich poświęceń. O poszukiwaniu upragnionej miłości. O tęsknocie. O marzeniach. Opowieść pięknie napisana. Autor delikatnie i bardzo plastycznie szkicuje życie na francuskiej prowincji. Staje ono przed oczami jako żywe, przywodząc nostalgiczne wspomnienia -...

Kupiona za 10 zł,i chyba tyle jest warta.
Opisy,krajobrazów są tu piękne.Widać,pisane w starym stylu.
Gdzie,autor zachwycał się nad każdym listkiem.
Natomiast,główna oś książki.To taka sobie,żadnych rewelacji.
Ja nie zawsze,się zachwycam.Nad każdą starą książką.Ta dla mnie,była przeciętna.

Kupiona za 10 zł,i chyba tyle jest warta.
Opisy,krajobrazów są tu piękne.Widać,pisane w starym stylu.
Gdzie,autor zachwycał się nad każdym listkiem.
Natomiast,główna oś książki.To taka sobie,żadnych rewelacji.
Ja nie zawsze,się zachwycam.Nad każdą starą książką.Ta dla mnie,była przeciętna.

Jak ja się rozczarowałam tą książką...
Może i jestem za głupia i nie trawię tego rodzaju poetyckich, chaotycznych i wzniosłych opowieści nie wiem o czym, ale kompletnie pogubiłam się w tej historii, narracja zupełnie nie trzymała mojej uwagi, strasznie się zmęczyłam i wkurzyłam...
Nie wiem, komu to polecić...

Jak ja się rozczarowałam tą książką...
Może i jestem za głupia i nie trawię tego rodzaju poetyckich, chaotycznych i wzniosłych opowieści nie wiem o czym, ale kompletnie pogubiłam się w tej historii, narracja zupełnie nie trzymała mojej uwagi, strasznie się zmęczyłam i wkurzyłam...
Nie wiem, komu to polecić...