Ty tylko reprint. Bez żadnego opracowania. A ponieważ to jest "powieść z kluczem", więc dla dzisiejszego czytelnika jest w 80% nieczytelna. Wydanie miałoby sens tylko po zaproszeniu historyka literatury, historyka wileńszczyzny i biografa autorów, którzy opracowaliby solidne, wyjaśniające każde nazwisko, epizod czy nawet miejsce przypisy. Takie wydanie byłoby swoistym przyczynkiem do historii Miłego Miasta.

Ty tylko reprint. Bez żadnego opracowania. A ponieważ to jest "powieść z kluczem", więc dla dzisiejszego czytelnika jest w 80% nieczytelna. Wydanie miałoby sens tylko po zaproszeniu historyka literatury, historyka wileńszczyzny i biografa autorów, którzy opracowaliby solidne, wyjaśniające każde nazwisko, epizod czy nawet miejsce przypisy. Takie wydanie byłoby swoistym...

Troszeczkę byłam zaskoczona lekkością tego, wartkiego jak strumień kryminałku, gdyż nie wiedząc nic o tej akurat książce wcześniej, a znając inne pozycje autora spodziewałam się czegoś bardziej "poważnego". Akcja dzieje się w latach 30-tych i razem z Szefem Wileńskiej Policji Tajnej tropiącym porywaczy małej dziewczynki przenosimy się wprost do Wilna czasów Sanacji. Ułatwiają to krótkie lecz obrazowe opisy miejsc oraz ludzi i lekko archaiczna polszczyzna. Ukryta wśród akcji krytyka sanacyjnych realiów (zawsze tego w utworach Mackiewicza szukam:)) nie jest zbyt ostra i trzeba uważnie czytać by ją dostrzec. Nie dziwi to jednak zważywszy, że w tym czasie Sanacja była już na dobre rozbestwiona i pisać coś wprost mogło być dla autora po prostu zbyt niebezpieczne. Można też, nie doszukując się niczego przeczytać tę książkę jak normalny lekki kryminał, ze zbyt słabym może zakończeniem, za to rozkoszując się tym "literackim" pobytem w Wilnie - do popołudniowej kawki, no może ciut dłużej...

Troszeczkę byłam zaskoczona lekkością tego, wartkiego jak strumień kryminałku, gdyż nie wiedząc nic o tej akurat książce wcześniej, a znając inne pozycje autora spodziewałam się czegoś bardziej "poważnego". Akcja dzieje się w latach 30-tych i razem z Szefem Wileńskiej Policji Tajnej tropiącym porywaczy małej dziewczynki przenosimy się wprost do Wilna czasów Sanacji. ...

Nieodłączne dziecko swojej epoki. Fabuła w stylu taniej sensacji w przystępnych gazetowych rodziałach. Główny wątek, a szczególnie jego zakończenie nieco naiwne a nawet żartobliwe. W stylu nie widać ręki Józefa. Styl raczej reportażowy.
Najwartościowsze to opisy Wilna i okolic, miejsc, ludzi sytuacji. TAMTEGO, przedwojennego Wilna. Automobile i podziemie komunistyczne. Wszechwładny wojewoda i przypadkowe odkrycie w klasztornym ogrodzie. Rozmowa o odbudowie zamku w Trokach i lekkie wtrącenie "z miasta" czytającego gazetowe odcinki kryminału. Niektóre wątki dość chaotycznie porzucone, jakby w popłochu i szybkości dla zakończenia kolejnego odcinka wydania gazety.
Najważniejszy bohater tej książki to oczywiście WILNO, i niech będzie to za pełny komentarz.

Nieodłączne dziecko swojej epoki. Fabuła w stylu taniej sensacji w przystępnych gazetowych rodziałach. Główny wątek, a szczególnie jego zakończenie nieco naiwne a nawet żartobliwe. W stylu nie widać ręki Józefa. Styl raczej reportażowy.
Najwartościowsze to opisy Wilna i okolic, miejsc, ludzi sytuacji. TAMTEGO, przedwojennego Wilna. Automobile i podziemie komunistyczne....

Jeśli chodzi o styl i fabułę, to nic ciekawego ta książka nie prezentuje. Znacznie istotniejsze są odniesienia do ówczesnego Wilna i jego mieszkańców, jednak dla mnie były w przeważającej większości niezrozumiałe.

Jeśli chodzi o styl i fabułę, to nic ciekawego ta książka nie prezentuje. Znacznie istotniejsze są odniesienia do ówczesnego Wilna i jego mieszkańców, jednak dla mnie były w przeważającej większości niezrozumiałe.

Zgodnie z informacjami zawartymi w przedmowie do wydania z 1995 roku, to Jόzef Mackiewicz jest odpowiedzialny za kreację głόwnych wątkow, scen pościgu czy walki. Niemniej jednak autorόw było jeszcze kilku, tj. Jerzy Wyszomirski, Stanisław Mackiewicz oraz Walerian Charkiewicz. Wszystkie wspomniane osoby łączyła praca w redakcji wileńskiego dziennika “Słowo”.

Zanim przejdę do nakreślenia przebiegu akcji, wspomnę pokrόtce okoliczności powstania książki oraz emocji, ktόre wzbudziła w Wilnie. “Wileńska powieść kryminalna” wywołała bowiem niemały skandal już po publikacji pierwszych odcinkόw na łamach “Słowa” (kolejne odcinki ukazywały się między 7 marca a 14 kwietnia 1933 roku). Czytelnicy “Słowa”, jak i konkurencyjnego “Kuriera Wileńskiego” szybko zdali sobie sprawę, że mamy oto do czynienia z powieścią z kluczem, z pamfletem, ktόry w komiczny i niepozbawiony ironii sposόb portretuje wileńską elitę. Najbardziej rzecz jasna, “dostało się”, środowisku “Kuriera” (Witold Hulewicz, Helena Romer-Ochenkowska, Stanisław Lorenz czy wojewoda Ludwik Bociański),lecz autorzy ukryci pod pseudonimem Felicji Romanowskiej nie oszczędzają rόwnież swoich redakcyjnych kolegόw.

Akcja koncentruje się wokόł sprawy porwania dziecka wojewody wileńskiego. Sprawa zostaje przekazana “tajnej policji” m. Wilna, ktόra wiąże ją z aktywnymi w tym czasie bolszewikami. W toku akcji pojawiają sie kolejne poszlaki, policja odkrywa kolejne kryjόwki, dochodzi do pościgόw. Niespodziewane zwroty akcji kierują nas na przedmieścia Wilna, do Lidy, Krakowa i… Dość wspomnieć, że akcja jest dynamiczna choć nierόwna co należy wiązać z dość zrόżnicowanymi umiejętnościami pisarskimi autorόw kolejnych części. Niewątpliwą zaletą książki jest jej strona poznawcza oraz, w nieco mniejszym stopniu, rόwnież humorystyczna. Samo rozwiązanie akcji jest tyleż zaskakujące co… rozczarowujące. Zresztą oceńcie je sami!

Dzisiaj, zamierzona wymowa “Wileńskiej powieści kryminalnej” może wydawać się niezrozumiała (wszak tyczy się spraw minionych i osόb dawno zmarłych). Taki jest jednak los pamfeltόw i humoresek, tracących siłę swojego oddziaływania poza kontekstem w jakim zostały stworzone (por. “Znaszli ten kraj ?” Boya). Wspόłczesne wydanie opatrzone zostało przypisami dzięki czemu możemy czytać powieść jako książkę dokumentalno-kryminalną a przy okazji zaznać atmosfery międzywojennego Wilna. Nie muszę chyba mόwić, ze dla miłośnikόw Wileńszczyzny i όwczesnego życia intelektualno-artystycznego jest to pozycja obowiązkowa!

Zgodnie z informacjami zawartymi w przedmowie do wydania z 1995 roku, to Jόzef Mackiewicz jest odpowiedzialny za kreację głόwnych wątkow, scen pościgu czy walki. Niemniej jednak autorόw było jeszcze kilku, tj. Jerzy Wyszomirski, Stanisław Mackiewicz oraz Walerian Charkiewicz. Wszystkie wspomniane osoby łączyła praca w redakcji wileńskiego dziennika “Słowo”.

Zanim przejdę...