Generalnie nie jest najgorzej, choć zdecydowanie trzeba stwierdzić, że jakieś wybitne dzieło to to nie jest. Autorka wyraźnie czuje sympatię do swojego bohatera i skrupulatnie przedstawia wyjaśnienia i usprawiedliwienia jego rozlicznych występków (trzeba przyznać, że robi to całkiem wiarygodnie). Oczyściła go nawet ze zdrady ojca. Tak więc Jan, który do końca pozostał wiernym synem, po śmierci Henryka II mści się na Ryszardzie za jego zdradę i wszystkie działania, które podejmuje przeciwko bratu, mają za motyw właśnie pomszczenie pamięci ojca (tudzież własnych krzywd, ale to już trochę na drugim miejscu).
Ryszard jest tutaj chyba jeszcze mniej sympatyczny, niż w trylogii mojej ukochanej Pani Penman. Zupełnie nie kryje się ze swoją niechęcią do młodszego brata i robi wszystko, by uprzykrzyć mu życie. Na każdym kroku akcentuje swoją królewską godność i władzę. Nadaje mu liczne majątki w Anglii, po czym nakazuje mu na czas swojego pobytu na krucjacie pozostać na kontynencie. Nie pozwala mu nawet założyć prawdziwej rodziny. Zabieganiem o papieską dyspensę oczywiście nie zawraca sobie głowy.
Jako mediatorka między braćmi występuje Eleonora - jej relacje z Janem są tutaj trochę mniej napięte i bardziej pełne dobrych chęci z obu stron: ona chce w jakiś sposób wynagrodzić mu to, że nie było jej przy nim, gdy był dzieckiem, a on (choć nie może jej zapomnieć buntu przeciwko uwielbianemu ojcu) pragnie nawiązać z nią bliższe relacje i chce wierzyć, że ona go jednak kocha.
W ogóle to samotne, pozbawione miłości Janowe dzieciństwo jest w tej książce taką nicią przewodnią i swego rodzaju "spiritus movens" wszystkich poczynań głównego bohatera.
Opowieść kończy się śmiercią Ryszarda (nawiasem mówiąc - jest to jedna z nielicznych, naprawdę wzruszających scen w tej książce), gdy Jan wyrusza na wezwanie matki, by upomnieć się o koronę.
Jako się rzekło - czekam na finał. Tytuł - "The Wrath of the Gods" - brzmi obiecująco.

Generalnie nie jest najgorzej, choć zdecydowanie trzeba stwierdzić, że jakieś wybitne dzieło to to nie jest. Autorka wyraźnie czuje sympatię do swojego bohatera i skrupulatnie przedstawia wyjaśnienia i usprawiedliwienia jego rozlicznych występków (trzeba przyznać, że robi to całkiem wiarygodnie). Oczyściła go nawet ze zdrady ojca. Tak więc Jan, który do końca pozostał...