Czy chcielibyście poznać Londyn Pod?
Jego mroczne, wilgotne, rozległe i magiczne tereny?
Dowiedzieć się czym w ogóle jest?
Kto tam żyje i jak?*
Jakimi rządzi się prawami?**
Czy chcielibyście poznać dziewczynę o imieniu Drzwi, tajemniczego markiza de Carabas, legendarną Łowczynię?
Czy chcielibyście zaznajomić się z panem Croupem i panem Vandemarem?
STOP!
Nie. Tego ostatniego na pewno byście nie chcieli!***
A właściwie, to nie chcielibyście poznawać Londynu Pod w żadnej mierze.
Richard Mayhew też nie chciał.
Ale niestety nie miał wyjścia.
Jeden dobry uczynek zmusza go do szybkiego zapoznania się z tym światem. Ze światem, o którym dotychczas nie miał pojęcia. I zdecydowanie wolałby, żeby tak zostało.
Niestety. Nieświadomie przekroczył granicę, za którą nie ma już powrotu, a więc pozostaje mu jedynie iść do przodu****. Czy raczej w dół. Do Londynu Pod.

Uwielbiam to, w jaki sposób Neil Gaiman tworzy opowieści. Wyobraźnię ma nieograniczoną, więc wszystko jest możliwe i wszystko zdarzyć się może.
I się zdarza😊
Gaiman opowiada z brawurą i rozmachem. Jest w tym wszystkim energia, którą dosłownie czuć przez papier.
A czuć można naprawdę dużo.
Boisz się, smucisz i śmiejesz, na przemian, a czasem równocześnie.
Zaczynasz czytać, wpadasz w wir, który zasysa i już jesteś tam. W tym dziwnym, fascynującym świecie, gdzie rzeczywistość miesza się z tym co nierzeczywiste.

Na koniec kilka słów z przedmowy od Autora.
“Tak naprawdę chciałem napisać powieść, która działałaby na dorosłych tak, jak książki, które uwielbiałem w młodości - „Alicja w krainie czarów", cykl Narnia czy „Czarnoksiężnik ze Szmaragdowego Grodu" - działają na dzieci. Pragnąłem opowiedzieć o ludziach, którzy przelecieli przez szczeliny, ludziach pozbawionych wszystkiego - używając w tym celu zwierciadła fantasy, które czasem ukazuje nam rzeczy oglądane tak wiele razy, że w ogóle ich nie dostrzegamy.”

Moim zdaniem, zdecydowanie mu się to udało!

Nie napiszę, że polecam, bo to chyba oczywiste 😁
Ode mnie tylko mała wskazówka.
Czytajcie to konkretne wydanie. Bo jest to wydanie po licznych, i wydaje się, że ostatecznych autorskich poprawkach, więc czytając inne, wiele możecie stracić.😊

...................................................................................................

*czy może raczej - przeżywa, o ile się uda😉
**chociaż można tutaj mówić raczej o braku jakichkolwiek praw i reguł, poza jednym - PRZEŻYĆ
***to zło w najczystszej, a raczej w najohydniejszej, najobrzydliwszej, cuchnącej i oślizłej postaci; i to zło nie ma ŻADNYCH zahamowań w czynieniu zła
****choć jest to marsz zdecydowanie bardziej desperacki niż entuzjastyczny 😉

Czy chcielibyście poznać Londyn Pod?
Jego mroczne, wilgotne, rozległe i magiczne tereny?
Dowiedzieć się czym w ogóle jest?
Kto tam żyje i jak?*
Jakimi rządzi się prawami?**
Czy chcielibyście poznać dziewczynę o imieniu Drzwi, tajemniczego markiza de Carabas, legendarną Łowczynię?
Czy chcielibyście zaznajomić się z panem Croupem i panem Vandemarem?
STOP!
Nie. Tego ostatniego...

Czytanie tej książki było trochę szalonym przeżyciem - przez większość czasu nie wiedziałam co się dzieje i o czym ja właściwie czytam. Była to zdecydowanie lektura jedyna w swoim rodzaju.

Sama fabuła, w całym swoim pośpiesznym szaleństwie i nietuzinkowości, toczyła się jednak dość przewidywalnymi torami. Dużo elementów na swój sposób dało się przewidzieć, chociaż nawet wtedy zdarzały się wątki wręcz irracjonalne.

Mimo wszystko, muszę pogratulować autorowi wyobraźni oraz nietypowego humoru. Czegoś takiego nie da się przeżyć podczas czytania innej książki.

Czytanie tej książki było trochę szalonym przeżyciem - przez większość czasu nie wiedziałam co się dzieje i o czym ja właściwie czytam. Była to zdecydowanie lektura jedyna w swoim rodzaju.

Sama fabuła, w całym swoim pośpiesznym szaleństwie i nietuzinkowości, toczyła się jednak dość przewidywalnymi torami. Dużo elementów na swój sposób dało się przewidzieć, chociaż nawet...

Bardzo dobra książka, super fabuła, interesujące dialogi i fascynujący mroczny klimat.

Bardzo dobra książka, super fabuła, interesujące dialogi i fascynujący mroczny klimat.

To jest książka, którą pierwszy raz przeczytałem gdzieś koło 1995. Teraz przeczytana jest tak samo wciągająca jak wtedy. Mieszanka strachu, smutku, czarnego humoru i nadziei, a wszystko to w świecie fantasy bez czarodziei i jakiś specjalnych pierścieni!

To jest książka, którą pierwszy raz przeczytałem gdzieś koło 1995. Teraz przeczytana jest tak samo wciągająca jak wtedy. Mieszanka strachu, smutku, czarnego humoru i nadziei, a wszystko to w świecie fantasy bez czarodziei i jakiś specjalnych pierścieni!

Sztampowy przebieg całej historii. Książka nie wciąga ale przyjemnie się czyta.

Sztampowy przebieg całej historii. Książka nie wciąga ale przyjemnie się czyta.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Według słów na tyle książki to pozycja
„Bardzo straszna
Bardzo śmieszna
Bardzo osobliwa”

Zgodzę się tylko z ostatnim określeniem, a od siebie dodam „bardzo nużąca”.

Wspaniała wyobraźnia, bardzo biegła tłumaczka - jeśli masz fantazję, ta książka świetnie się sprawdzi i zaczaruje Cię.

Wspaniała wyobraźnia, bardzo biegła tłumaczka - jeśli masz fantazję, ta książka świetnie się sprawdzi i zaczaruje Cię.

Łączy mnie z Gaimanem subtelne podejście do tak zwanego "realu". Nie lubimy go w nadmiarze. Źle się czujemy, gdy sytuacje brzydko realne panoszą się na scenie. Real zaledwie tolerujemy. Ot tyle tylko, by zawiesić tam nie-real.
"Nigdziebądź" czyta się smakowicie, bo przyprawą jest styl. Ponadprzeciętna obecność gryzoni w żaden sposób smaku nie psuje. Gaiman, operując w tych obszarach poczucia humoru, które są mi bliskie, powoduje, że mało zważam na fabułę. Gdybym zaczął ją analizować, swoim wrodzonym nadkrytycyzmem, pewnie przestałoby mi się podobać. Nie robię wszak tego. Nie trzeba. Delektuję się formą, a jeno zerkam na to, kto i gdzie podąża. Moja podziemna zabawa trwa w najlepsze.
Byłbym zapomniał. "Udko czy pierś?" koleżanko lapis_lazuli? Tak, ja też kocham koty.

Łączy mnie z Gaimanem subtelne podejście do tak zwanego "realu". Nie lubimy go w nadmiarze. Źle się czujemy, gdy sytuacje brzydko realne panoszą się na scenie. Real zaledwie tolerujemy. Ot tyle tylko, by zawiesić tam nie-real.
"Nigdziebądź" czyta się smakowicie, bo przyprawą jest styl. Ponadprzeciętna obecność gryzoni w żaden sposób smaku nie psuje. Gaiman, operując w tych...

Widzę ich, choć oni nie widzą mnie
Widzę ich, choć niewidzialny jestem

Słyszę ich, choć oni nie słyszą mnie
Słyszę ich, choć nie słyszalny jestem

Choć gesty im pokazuję, nie widzą mnie
Choć słowa liczne mówię, niesłyszalny jestem

Czuję jak ciemność pożera mnie
Zlewam się ze światem . . . duchem jestem

I śladu już po nie ma po mnie
Zniknąłem . . . powiewem wiatru jestem

Więc nie wypatruj już mnie
Bo nicością jestem

Widzę ich, choć oni nie widzą mnie
Widzę ich, choć niewidzialny jestem

Słyszę ich, choć oni nie słyszą mnie
Słyszę ich, choć nie słyszalny jestem

Choć gesty im pokazuję, nie widzą mnie
Choć słowa liczne mówię, niesłyszalny jestem

Czuję jak ciemność pożera mnie
Zlewam się ze światem . . . duchem jestem

I śladu już po nie ma po mnie
Zniknąłem . . . powiewem wiatru...

Dawno się tak nie nudziłam przy książce. Historia mnie w ogóle nie wciągnęła, nie wczułam się w opisywany świat ani w zasady w nim panujące. Znane schematy - ktoś nagle trafia do dziwnego świata, nic nie rozumie, chce wrócić do tego, co znane; tajemnicze śmierci ważnej rodziny, poszukiwania magicznego przedmiotu, a by go dostać trzeba przejść 3 próby... W dodatku kiepskie żarty.

Dawno się tak nie nudziłam przy książce. Historia mnie w ogóle nie wciągnęła, nie wczułam się w opisywany świat ani w zasady w nim panujące. Znane schematy - ktoś nagle trafia do dziwnego świata, nic nie rozumie, chce wrócić do tego, co znane; tajemnicze śmierci ważnej rodziny, poszukiwania magicznego przedmiotu, a by go dostać trzeba przejść 3 próby... W dodatku kiepskie...