Czytając „Cudzoziemca w Olondrii, czyli kompletny pamiętnik mistyka Jevicka z Tyomu” nie zawiodłam się na tym, co zadecydowało, że po tą książę sięgnęłam, a mianowicie na języku, którym został on napisany. Sofia Samatar pięknie snuje swoją opowieść, którą nazwałabym typem slow-read, nie można jej bowiem „łyknąć”. Cała powieść przesycona jest anadenedet, czyli opowieściami życia, różnych osób spotkanych przez głównego bohatera, historią Lunre'a, który opuścił nagle Baim, czy Tialon, jego ukochanej, jednak anadenet Jissavet jest najważniejsza, jej vallon, książka o jej życiu, staje się jej jut, duchem opiekuńczym, którego jako hotun, nie posiadała. „Cudzoziemiec w Olondrii” przede wszystkim jest pięknie snutą opowieścią o targanej wewnętrznym konfliktem religijnym Olondrii, ale jest to też historia o mezaliansie Mirosa i poszukiwaniu swojego miejsca w świecie, ale także jest to opowieść o niesprawiedliwości społecznej panującej na Kiem, gdzie hotuni pogardzani są przez uprzywilejowanych mieszkańców i o prześladowaniu chorych na kyitnę.

Sofia Samatar zapowiedziała kontynuację powieści, która ma się ukazać w 2016 roku pt. "The Winged Histories". Zdecydowanie sięgnę po kolejną powieść tej autorki, która może nie dorównuje Catherynne Valente w tworzeniu wielowarstwowej fabuły, a nawet w języku nie jest aż tak sprawna, ale zdecydowanie potrafi oczarować i zaskoczyć. Polecam ją z czystym sumieniem osobom lubiącym zagłębiać się w historie ubarwione pięknem słów.

Więcej na: http://zgryzliwympiorem.blogspot.com/2015/01/cudzoziemiec-w-olondrii-sofia-samatar.html

Czytając „Cudzoziemca w Olondrii, czyli kompletny pamiętnik mistyka Jevicka z Tyomu” nie zawiodłam się na tym, co zadecydowało, że po tą książę sięgnęłam, a mianowicie na języku, którym został on napisany. Sofia Samatar pięknie snuje swoją opowieść, którą nazwałabym typem slow-read, nie można jej bowiem „łyknąć”. Cała powieść przesycona jest anadenedet, czyli opowieściami...