Dawno nie czytałam tak smutnej, deprecjonującej książki. „Kamienna wioska” to skromna objętościowo lektura o niezwykłym ładunku emocjonalnym.

Autorka przedstawia czytelnikom historię Koral Jiang, sieroty, dorastającej w surowej chińskiej wiosce. Stopniowo poznajemy losy dziewczynki coraz bardziej rozdzierające serce.

„Gdyby dało się jakoś wymierzyć ból i śmierć, wówczas ból jaki znosiłam w tamtym domu, równałby się setce śmierci. Tamtego dnia umierałam sto razy” (str. 108)

Książkę męczyłam bardzo długo. Porażał mnie smutek, ból, beznadzieja wylewające się z kart powieści. Wszechogarniające uczucie pustki, bezsensu, braku nadziei, wiary w lepsze jutro. Były dni, gdzie wręcz zmuszałam się do lektury. Książka na wskroś pesymistyczna. Ważną rolę odgrywa stan naszej duszy w momencie jej czytania. Nie polecam osobom obarczonym własnymi smutkami, czytając tę książkę można się tylko dobić i doprowadzić do stanu skrajnej depresji i załamania nerwowego niestety. Surowy, prosty język powieści oraz pierwszoosobowa narracja dodatkowo potęgują to wrażenie. Dopiero ostatnie 30 stron przyniosło ukojenie i ulgę, że los Koral nie jest jednak przypieczętowany- pojawia się promyk nadziei. To książka z którą trzeba się zmierzyć, smutna, wycieńczająca nerwowo, zapadająca w pamięć.

Dawno nie czytałam tak smutnej, deprecjonującej książki. „Kamienna wioska” to skromna objętościowo lektura o niezwykłym ładunku emocjonalnym.

Autorka przedstawia czytelnikom historię Koral Jiang, sieroty, dorastającej w surowej chińskiej wiosce. Stopniowo poznajemy losy dziewczynki coraz bardziej rozdzierające serce.

„Gdyby dało się jakoś wymierzyć ból i śmierć, wówczas...