Jest to jedyna dostępna w języku polskim książka dotyczącą japońskiej broni podwodnej, napisana z perspektywy działania pokonanych. Autor sam był japońskim marynarzem okrętów podwodnych tyle że przyszło mu działać w warunkach beznadziejnych (Jak i jego kolegom) Japońskie okręty podwodne były bowiem zaprojektowane w wadliwy sposób ale to jedynie część powodów dla których ta japońska formacja poniosła olbrzymie straty i nie wywarła większego wpływu na przebieg wojny. Japończycy obrali bowiem błędną taktykę działania tej broni. Okręt podwodny był naturalnie predysponowany do zwalczania żeglugi handlowej jako najważniejszego celu dla tej broni. Japończycy zaś traktowali zatapianie okrętów handlowych przez okręty podwodne jako cel drugorzędny bo Japończycy nakazywali swoim okrętom podwodnym walkę z okrętami wojennymi jako najważniejszy cel. W rezultacie tego amerykańska broń podwodna rychło dokonała prawdziwej rzezi wśród japońskich statków handlowych i Japonia postawiona w obliczu głodu i braku surowców musiała się poddać. A straty amerykańskiej floty handlowej poniesione na skutek działania japońskich okrętów podwodnych były nieznaczne i nie miały na przebieg wojny większego wpływu. Jeżeli dodać do tego japońskie zacofanie w dziedzinie radarów i konserwatyzm japońskich dowódców floty w tej dziedzinie nie dziwi że autor był jednym z nielicznych japońskich podwodniaków, którzy uszli z wojny z życiem. Walory literackie pracy trudno ocenić bowiem polski przekład jest z trzeciej ręki to znaczy oryginał pracy jest japoński ale został przełożony na język angielski i dopiero z języka angielskiego na język polski. Pewne niuanse marynistyczne mogły się w tej sytuacji zagubić.

Jest to jedyna dostępna w języku polskim książka dotyczącą japońskiej broni podwodnej, napisana z perspektywy działania pokonanych. Autor sam był japońskim marynarzem okrętów podwodnych tyle że przyszło mu działać w warunkach beznadziejnych (Jak i jego kolegom) Japońskie okręty podwodne były bowiem zaprojektowane w wadliwy sposób ale to jedynie część powodów dla których ta...

Pozycja napisana przez oficera Floty Cesarskiej, początkowo torpedystę, potem dowódcę okrętu, wsławionego zatopieniem USS Indianapolis.

Rzecz obejmuje z jednej strony pamiętnikarskie wspomnienia autora i podobne, zasłyszane, innych marynarzy, z drugiej próbuje całościowo przedstawić przebieg wojny z punktu widzenia strony japońskiej oraz dokonuje analizy założeń i strategii obranych przez dowództwo, ze szczególnym skupieniem się na istotnych błędach. Niestety autor przy korzystaniu ze źródeł innych niż własne wspomnienia, nie uznał za stosowne podać jakiejkolwiek bibliografii. W konsekwencji jego informacje zasadniczo są prawdziwe, ale w szczegółach, od czasu do czasu, myli się lub bywa nieścisły. Część z tych błędów jest prostowana w przypisach, ale nie wszystkie. Trudno w tej sytuacji uznawać pozycje za ścisłe źródło historyczne. Niemniej w zakresie bardziej ogólnym, zwłaszcza przy ocenie działań dowództwa, analizy autora wydają się wyjątkowo trafne. Plusem pozycji jest też, częściowe chociaż, wypełnienie luki jaką mamy na polskim rynku literatury dotyczącej wojny na Pacyfiku a obejmującej swym zakresem spojrzenie na wydarzenia ze strony japońskiej.

Do wydania polskiego zastrzeżenia mam przede wszystkim z powodu, robiącej dość przykre wrażenie, niechlujności. Przekład jest bardzo słaby literacko, nierzadko zdarzają się zdania, które wymagają wyjątkowego skupienia, bo nie bardzo wiadomo o co w nich chodzi. Dodatkowo mamy błędy w terminologii wojskowej i morskiej. Jednocześnie tłumacz uznał za stosowne w przypisach wyjaśniać czytelnikowi co to jest kiosk okrętu podwodnego, co jest dość śmieszne biorąc pod uwagę jak niszowa jest to pozycja i do jakiego czytelnika skierowana. Trafiają się też błędy w zamieszczonych na końcu tabelach, a także źle podpisane zdjęcia.

Sumując, jeśli będziemy czytali Zatopionych w celu uzyskania ogólniejszego spojrzenia na rolę jaką odegrała japońska flota podwodna w zmaganiach na Pacyfiku i jakie trapiły ją bolączki, to rzecz jest warta polecenia.

7,5/10

Pozycja napisana przez oficera Floty Cesarskiej, początkowo torpedystę, potem dowódcę okrętu, wsławionego zatopieniem USS Indianapolis.

Rzecz obejmuje z jednej strony pamiętnikarskie wspomnienia autora i podobne, zasłyszane, innych marynarzy, z drugiej próbuje całościowo przedstawić przebieg wojny z punktu widzenia strony japońskiej oraz dokonuje analizy założeń i...

Podwodna opowieść morska z Pacyfiku. Książka napisana przez japońskiego oficera okrętu podwodnego biorącego udział w wojnie z Amerykanami na Pacyfiku. Pierwsza rzecz jaka mnie uderzyła w niej to język. Jest prosty, wydaje się beznamiętny, pozbawiony emocji. Nie ma patosu ani trwogi. Tylko pozornie. Bo przechodząc razem z autorem przez opisywane wydarzenia można odczuć ich prawdziwą grozę. Autor nie stroni od zarzutów względem dowództwa japońskiej marynarki (błędy taktyczne, zatrzymanie rozwoju technicznego) przez co rzuca bardzo ciekawe światło na tło wojny na Pacyfiku. Dobra Książka.

Podwodna opowieść morska z Pacyfiku. Książka napisana przez japońskiego oficera okrętu podwodnego biorącego udział w wojnie z Amerykanami na Pacyfiku. Pierwsza rzecz jaka mnie uderzyła w niej to język. Jest prosty, wydaje się beznamiętny, pozbawiony emocji. Nie ma patosu ani trwogi. Tylko pozornie. Bo przechodząc razem z autorem przez opisywane wydarzenia można odczuć ich...

Książka M. Hashimoto nosi znamienny podtytuł "Historia japońskiej floty podwodnej 1941-45". Autor brał udział w wojnie na Pacyfiku, od ataku na Pearl Harbor (jeszcze jako oficer torpedowy) do jej zakończenia (gdy służył jako dowódca I-58).
Książka nie jest może zbyt obszerna, ale dramat i groza wojny wylewa się z każdej strony. Książka jest napisana przez Japończyka, żołnierza i wojownika Hirohito. Cechuję ją więc oszczędność w słowach i uczuciach. Ale oszczędność pozorna. Gdy autor opisuje misje, czy to na swoich okrętach, czy cytując innych marynarzy, emocji jest bardzo wiele. Wystarczy przeczytać o warunkach życia na ogromnych okrętach podwodnych podczas akcji na Oceanie Lodowatym.
Hashimoto opisuje wszystkie operacje na Pacyfiku, w których brali udział japońscy podwodniacy. Jest miejsce dla Midway, Guadalcanalu, ataków na wybrzeże USA (utajnionych),podróży dalekomorskich do III Rzeszy, transportów zaopatrzenia dla oblężonych armii, Iwo-jimy, Okinawy, ataków żywych torped. Jest desperacka walka o choć zrównanie szans z przeciwnikiem (brak radarów na okrętach).
Autor nie próbuje moralizować, o nie. Nie znajdziemy tu ani słowa o tym, czy wojna była słuszna, czy nie. Jest to za to pełnokrwista opowieść o ludziach morza.
Bardo polecam.

p.s. teraz coś z drugiej strony wyrzutni torped - "Bezgłośna formacja" Chamblissa.

Książka M. Hashimoto nosi znamienny podtytuł "Historia japońskiej floty podwodnej 1941-45". Autor brał udział w wojnie na Pacyfiku, od ataku na Pearl Harbor (jeszcze jako oficer torpedowy) do jej zakończenia (gdy służył jako dowódca I-58).
Książka nie jest może zbyt obszerna, ale dramat i groza wojny wylewa się z każdej strony. Książka jest napisana przez Japończyka,...

Przez czas jakiś nie mogłem dojść do siebie po przeczytaniu tej książki. Należny hołd odwadze Japończyków to jedno, ale połączenie ich brawurowej pogardy dla życia zgodnej z kodeksem Bushido w konfrontacji z nowoczesną machina zagłady jaką była amerykańska marynarka dało zgoła groteskowo makabryczny wynik doskonale widoczny w recenzowanej pozycji. Dodajmy jeszcze opisane z wielką goryczą przez autora KATASTROFALNE błędy dowództwa japońskiego, jak chociażby upór we wprowadzeniu radarów, czy nakaz użycia jednej torpedy na statek przeciwnika, atak przede wszystkim na lotniskowce wroga, oj ile tłustych kąsków nie było przez to atakowanych ! Dodajmy do tego mentalność dosyć samobójczą synów Nipponu i mamy obrazy niczym z czarnej komedii. Służę cytatem se str 84-85: ...seria z nieprzyjacielskiego karabinu maszynowego zmiotła pomost okrętu podwodnego i wybiła wszystkich z wyjątkiem nawigatora, który zaczął schodzić po drabince do centrali wołając: „Miecze, miecze !” Pierwszy oficer rzucił się z mieczem w dłoni na pomost... nawigator, który był mistrzem sztuki walki, usiłował wskoczyć na pokład nieprzyjacielskiej jednostki trzymając miecz w dłoni, ale ponieważ reling ścigacza był wysoki, uczepił się go jedną ręką i wisiał w powietrzu nie mogąc wciągnąć się na pokład...
aha dodajmy iż ścigacz dopadł ww okręt dlatego iż ten wyruszył na łowy niesprawny mogąc rozwinąć tylko 12 węzłów (amerykanie w takich przypadkach nawet nie ćwiczyli). Żal i szacunek wzbudzają opisani młodzi piloci kaitenów, samobójczych małych łodzi podwodnych użytych pod koniec wojny. Wspomnienia autora są w książce bardzo ciekawe, przemieszane niestety z krótkimi bardzo chaotycznymi i słabo napisanymi rysami historii japońskiej floty podwodnej. Dla smakoszy wojny na morzu jest tu jednak diamencik. W polskiej literaturze absolutny diamencik : opis ataku na amerykański krążownik Indianapolis widziany od strony Japońskiej. Mochitsura Hasimoto był bowiem kapitanem I-58 okrętu który dokonał tej sztuki, a pod koniec wojny przy miażdżącej przewadze wroga był to wyczyn nie lada.
Ps: zatopienie Indianapolis było jedną z największych tragedii US Navy, załogę nie szukano przez kilka dni efektem czego ponad 500 marynarzy zostało pożartych przez rekiny. Wielu szukających sensacji bardzo pobudza fakt iż wcześniej okręt ten dostarczył potrzebne części składowe bomby atomowej. Nakręcono nawet film ze znakomitym ale troszku zapomnianym aktorem Stacy Keach jako Kpt McVay, zaś naszego bohatera-autora zagrał Cary-Hiroyuki Tagawa pamiętacie go pewnie z Mortal Kombat czy Wschodzącego Słońca jako niefrasobliwego amanta Eddie Sakamurę.

Przez czas jakiś nie mogłem dojść do siebie po przeczytaniu tej książki. Należny hołd odwadze Japończyków to jedno, ale połączenie ich brawurowej pogardy dla życia zgodnej z kodeksem Bushido w konfrontacji z nowoczesną machina zagłady jaką była amerykańska marynarka dało zgoła groteskowo makabryczny wynik doskonale widoczny w recenzowanej pozycji. Dodajmy jeszcze opisane z...

Kolejna bardzo dobra pozycja w serii z kotwiczką. Autor opisuje działania japońskich okrętów podwodnych w okresie II wś. Język przystępny. Książka zawiera wiele niezwykle trafnych wniosków autora na temat taktyki i przyczyn klęski sił podwodnych wschodzącego słońca. Bez patosu, rzeczowa i niezwykle interesująca. Odjąłem jedną gwiazdkę za wydanie. Kiedyś seria z kotwiczką była wydawana w twardej oprawie na dobrym białym papierze. Dziś jest to miękki karton z żółtymi kartkami. Szkoda, bo rozmawiając z fanami - wielu dołożyłoby grosza, aby dostać książkę nieco lepiej wydaną. Na szczęście zawartość nadrabia za resztę. Pozycja obowiązkowa dla studiujących historię II wś.

Kolejna bardzo dobra pozycja w serii z kotwiczką. Autor opisuje działania japońskich okrętów podwodnych w okresie II wś. Język przystępny. Książka zawiera wiele niezwykle trafnych wniosków autora na temat taktyki i przyczyn klęski sił podwodnych wschodzącego słońca. Bez patosu, rzeczowa i niezwykle interesująca. Odjąłem jedną gwiazdkę za wydanie. Kiedyś seria z kotwiczką...