Okładka książki "Szamański Blues" wygląda zachęcająco. Przystojniak w kapeluszu z kilkudniowym zarostem (twardziel) i duchy w tle. "Szamańskie Tango" - ten sam przystojniak, tyle że z lewitującą nastolatką nad magicznym kręgiem. Rysunki oddają nastrój zawarty w treści obu tomów. Dzieje się w świecie duchów, który przenika do realnego. Przystojniak musi walczyć z duchami naładowanymi energią i złymi intencjami. Jest szamanem i odstawia zjawy za bramę zaświatów. Żyje sobie, w dzień pracując jako policjant, a w nocy - patrolując cmentarze, szpitale i lasy w poszukiwaniu niepokornych poltergeistów i demonów, chcących czynić zło ludziom. Wkrótce okazuje się, że Witkacy, rzeczony policjant i szaman, jest ojcem piętnastoletniej dziewczyny. Jego świat ulega przewartościowaniu i nagle zdaje sobie sprawę, że jest odpowiedzialny za kogoś, kto odziedziczył w genach właściwości magiczne. Mimo ciężkich prób i doświadczeń staje na wysokości zadania i przy okazji zdaje sobie sprawę, że upierdliwie nieznośny Sęp potrafi go wybawić z największych opałów i ryzykować życiem dla ratowania tyłków ludzkich. Pojawiają się i inne postaci magiczne - Harfiarka, Ti, Babcia Pająk, Jaskółka, Dwa Księżyce itp.

Tom pierwszy interesująco irytował mnie. Chodzi o to, że przy całej ciekawości tematu, interesującej fabule, za dużo było gadulstwa. Bohater wydał mi się zbyt gadatliwy i refleksyjny jak na faceta, ale bohaterka z niego byłaby z jajami. Zbyt miękkie to wszystko, przegadane, uczuciowe. Faceci, twardziele - nie cofają się do przeszłości, nie zadają tylu pytań. Wszystko dzieje się i sprawa jasna - trzeba działać, a tu wciąż natrętne myśli i wspomnienia z przeszłości. W drugim tomie jest już lepiej. Wartka akcja, mniej przemyśleń i ckliwych nawrotów do przeszłości. Znaczna poprawa narracji. Jednak nie wyobrażam sobie faceta, by o skórzanej kurtce (katanie) pomyślał "ramoneska". Kurczę! To jakby facet (Sęp w tym wypadku) stanął przed twardzielem w koronkowej narzutce z tasiemkami wystającymi z gorsetu. No wybaczcie, ale znam wielu facetów i niewielu wie co to ramoneska, a na wieść, że to skórzana katana - pękają ze śmiechu.
Twardziele nie syczą przy zacięciu palca nożem, a klną jak szewcy.
"Dwie przecznice stąd" - jakieś amerykańskie nazewnictwo wkradło się do języka polskiego. Jestem na to uczulona.

Mimo tych uwag powieści są naprawdę dobre i mają szansę na coraz lepszą kontynuację. Wśród perełek zaznaczyłam sobie cytat z "Szamańskiego Tanga":

"Zwykle miałem wrażenie, że podchodzę dość luźno do stanu posiadania i własności jako takiej. A potem zjawiał się Sęp, wciągał moje bokserki na swoją dupę i cały mój hippisowski luz trafiał szlag".
Z niecierpliwością będę oczekiwać dalszych, pozytywnie ewoluujących powieści Szamańskiej Serii.

Autor: Aneta Jadowska
Tytuł: "Szamański Blues" 2016; "Szamańskie Tango"2017
Wydawnictwo Fabryka Słów

ISBN 978-83-7964-120-8
ISBN 978-83-7964-256-4

Okładka książki "Szamański Blues" wygląda zachęcająco. Przystojniak w kapeluszu z kilkudniowym zarostem (twardziel) i duchy w tle. "Szamańskie Tango" - ten sam przystojniak, tyle że z lewitującą nastolatką nad magicznym kręgiem. Rysunki oddają nastrój zawarty w treści obu tomów. Dzieje się w świecie duchów, który przenika do realnego. Przystojniak musi walczyć z duchami...