Kryminalna intryga z urokliwymi zakątkami Bretanii i światowym malarstwem w tle wciąga od pierwszej do ostatniej strony. Bo „Śmierć w Pont-Aven” ma te wszystkie cechy, jakie powinien posiadać dobry kryminał: nagłe i nieprzewidziane zwroty akcji, odrobinę czarnego humoru oraz barwnych bohaterów. Czytelnik pozwala wodzić się za nos, bo autor, plącząc ścieżki, stara się jednocześnie, byśmy podczas czytania dobrze się bawili. Przy czym można uzupełnić swoją wiedzę o kilka ciekawostek związanych z życiem i twórczością artystów skupionych wokół wielkiego Paula Gauguina.

Komisarz Georges Dupin zostaje przeniesiony z gwarnego Paryża do, zdawałoby się, spokojnej miejscowości Pont-Aven, znanej raczej z malarskiej działalności sławnych artystów (między innymi Paula Gauguina, Emila Bernarda czy Henry'ego Moreta) skupionych w tzw. Szkole z Pont-Aven. Już niedługo tym typowo turystycznym miasteczkiem wstrząśnie straszliwa zbrodnia: zostaje zamordowany lubiany przez wszystkich, sędziwy hotelarz i restaurator, koneser sztuki. Już wkrótce okaże się, że komisarz wcale nie będzie miał łatwego zadania. Pojawi się więcej pytań niż odpowiedzi, a na jaw wyjdą skrywane pieczołowicie tajemnice…

Zaletą tej powieści są niewątpliwie bohaterowie: nieprzerysowani, niekoniecznie kryształowi, ale po prostu normalni, z rozmaitymi wadami i zaletami. Taka też jest główna postać komisarza Dupina. Budzi on sympatię, bo nie wygląda jak wielu śledczych znanych z powieści kryminalnych: nie jest narkomanem /pijakiem /kobieciarzem, a jego jedynym uzależnieniem jest kawa. I oczywiście praca, której oddaje się bez reszty z pasją i poświęceniem. Ma też „nerwowy żołądek” i cierpi na chroniczny brak czasu, nawet na tak prozaiczne czynności, jak jedzenie.

Autor pozwala czytelnikowi poznać myśli komisarza, dzięki czemu czytelnik może sam spróbować rozwikłać tajemnicę śmierci i wytypować mordercę. Ale i tak nie zdradza rozwiązania zagadki aż do ostatnich stron. Owszem, podsuwa nam tropy, ale tylko po to, by za chwilę je poplątać. Nic nie jest oczywiste, podejrzany może być każdy, tak jak każdy mógł mieć motyw. Przenikliwy umysł płata Dupinowi figle, mnożąc niejasności i dręcząc go nieokreślonymi przypuszczeniami.

Jak wspomniałam wcześniej, akcja rozgrywa się w Bretanii i to ją autor uczynił kolejną bohaterką powieści. Po lekturze tej książki z pewnością nabierzecie ochoty na odwiedzenie tej krainy - nie tylko ze względu na bohemę artystyczną, ale przede wszystkim krajobrazy. Bretania, kraina morza i kraina drzew, finis terra, gdzie pogoda w ciągu dnia zmienia się jak w kalejdoskopie. Bretania jest po prostu piękna, a dokładne, plastyczne opisy sprawiają, że czytelnik w myślach przenosi się do Pont-Aven. Bannalec doskonale oddał jej charakter, podobnie jak specyficzne cechy jej mieszkańców. Tajemnicza, surowa, a przy tym baśniowa. Podobno bretońskie lasy są tak niezwykłe, że można zobaczyć w nich bajkowe stworzenia.

Wcale się nie zdziwię, jeśli czytelnicy zamiast wycieczki do Paryża wybiorą humorzastą Bretanię, choćby po to, by zobaczyć zjawisko, którego nie uświadczymy w żadnym innym miejscu. Pod wieczór światło się zmieniło, było magiczne. Kolory nabrały intensywności, wszystko emanowało łagodnym, złotym ciepłem. Jakby słońce w ostatnich godzinach przed zachodem kazało rzeczom lśnić – zawsze mu się tak wydawało. Rzeczy nie były oświetlone, lśniły same z siebie. Nigdzie na świecie nie widział takiego światła jak w Bretanii.* A zakończenie i tak będzie zaskakujące.

Magdalena Świtała

* Cytat pochodzi z recenzowanej książki