Bardzo szczególny, moim zdaniem, tomik w serii o Muminkach, ponieważ opowiada przede wszystkim o samotności, także wśród najbliższych, jakiejś niezrozumiałej, straszliwej tęsknocie, poczuciu zagubienia w świecie, zarówno znanym jak i nowo odkrytym, poczuciu braku zrozumienia...
Tatuś Muminka, którego dziwny zew ciągnie ku odległej, zagubionej na morzu wysepce, wyrusza w końcu w rejs, zabierając ze sobą rodzinę, ale już na miejscu ani on, ani pozostałe małe trolle nie mogą czuć się jak u siebie w domu. Odcięte od tego, co znają i kochają, są po prostu nieszczęśliwe. Jeszcze próbują podtrzymywać dogasające, tlące się resztki łączącego ich domowego ogniska, jeszcze starają się utrzymać rozsnuwające się rodzinne więzi, ale powoli każde z nich osuwa się w samotność. Tatuś Muminka na siłę próbuje stać się latarnikiem i rybakiem, i spędza całe dnie na półeczce skalnej na osamotnionym cyplu, Mama Muminka znika w ogrodzie, który narysowała sama na ścianie, Muminek zaprzyjaźnia się z największym książkowym wrogiem trolli - milczącą Buką, jak on samotną i łaknącą ciepła...
Dziwna i przejmująca to książka. Jej nastrój smutku i alienacji działa na mnie hipnotyzująco, gdy raz zacznę czytać, mogłabym to robić w nieskończoność, od deski do deski i znów od początku, raz za razem. Nie umiem wyjaśnić, ale kocham ją całym sercem.

Bardzo szczególny, moim zdaniem, tomik w serii o Muminkach, ponieważ opowiada przede wszystkim o samotności, także wśród najbliższych, jakiejś niezrozumiałej, straszliwej tęsknocie, poczuciu zagubienia w świecie, zarówno znanym jak i nowo odkrytym, poczuciu braku zrozumienia...
Tatuś Muminka, którego dziwny zew ciągnie ku odległej, zagubionej na morzu wysepce, wyrusza w...