Ciekawa historia, która szybko się czyta.

Ciekawa historia, która szybko się czyta.

Obniżam ocenę za burakowatość Wintera. Momentami to taki cham, że aż bym przysiadła ze zdziwienia gdybym już nie siedziała.
I te dialogi - dlaczego oni tam gadają jak potłuczeni?
'-Spotykaliście się?
- W jakim sensie?'
W każdym, do jasnej cholery! I tak za każdym razem.

Obniżam ocenę za burakowatość Wintera. Momentami to taki cham, że aż bym przysiadła ze zdziwienia gdybym już nie siedziała.
I te dialogi - dlaczego oni tam gadają jak potłuczeni?
'-Spotykaliście się?
- W jakim sensie?'
W każdym, do jasnej cholery! I tak za każdym razem.

Trochę męczyłam się czytając . Zdecydowanie przegadana . Momentami niezrozumiała .

Trochę męczyłam się czytając . Zdecydowanie przegadana . Momentami niezrozumiała .

Trochę już się zmęczyłam tą przydługawą serią i powtarzalnymi motywami, ale i tak lubię i przeczytam kolejne tomy.

Trochę już się zmęczyłam tą przydługawą serią i powtarzalnymi motywami, ale i tak lubię i przeczytam kolejne tomy.

Kupiłam bo zajawka na obwolucie zapowiadała się ciekawie. Dużo trupów za jednym razem bo ktoś morduje prawie całą rodzinę oszczędza tylko ojca którego nie było w domu i niemowlaka który w domu akurat był. Do tego dodajemy klimat skandynawskich kryminałów i powinno być idealnie. Ale nie było. Coś mi w sposobie napisania tej książki nie grało. Miałam wrażenie że to było jakieś takie poszarpane, nierówne. Czytanie przypominało bieg świńskim truchtem i permanentną odczuwalną zadyszkę a to bardzo mi przeszkadzało w opowiadanej historii bo ona sama jako taka była naprawdę dobrze podana. Chyba pierwszy raz zdarzyło mi się takie męczenie skandynawskiego kryminału …. No szkoda ale podobno nie może być ciągle idealnie. Do mojego ulubionego Mankella temu autorowi jednak daleko.

Kupiłam bo zajawka na obwolucie zapowiadała się ciekawie. Dużo trupów za jednym razem bo ktoś morduje prawie całą rodzinę oszczędza tylko ojca którego nie było w domu i niemowlaka który w domu akurat był. Do tego dodajemy klimat skandynawskich kryminałów i powinno być idealnie. Ale nie było. Coś mi w sposobie napisania tej książki nie grało. Miałam wrażenie że to było...

Podobało mi się

Podobało mi się

Niestrawny styl zamordował naprawdę ciekawą intrygę.

Niestrawny styl zamordował naprawdę ciekawą intrygę.

To już kolejny ”Winter” którego miałem okazję przeczytać. Przez te kilka książek miałem sposobność okazje bardzo polubić komisarza Erica Wintera i książki o nim. I tu w „Domu na końcu świata” mamy kolejną krwawą zbrodnię , mylne ślady no i ironicznego komisarza Wintera. Niestety rozwiązanie zagadki jest lekko naciągane i książka nie dorównuje do genialnej książki Ake Edwardsona „Ostatnia zima”, która poprzedza "Dom na końcu świata" w cyklu. Stąd moja Moja Ocena 8/10, a nie 9/10.

To już kolejny ”Winter” którego miałem okazję przeczytać. Przez te kilka książek miałem sposobność okazje bardzo polubić komisarza Erica Wintera i książki o nim. I tu w „Domu na końcu świata” mamy kolejną krwawą zbrodnię , mylne ślady no i ironicznego komisarza Wintera. Niestety rozwiązanie zagadki jest lekko naciągane i książka nie dorównuje do genialnej książki Ake...

Bodajże druga lub trzecia pozycja z całej serii, która jest całkiem niezła. Jak to u Edwardsona akcja nie pędzi tu łeb , na szyję ale często zawraca w miejsca, w których już coś się działo. Ważny jest tu także policyjny instynkt komisarza. Rozwiązanie trochę mnie zaskoczyło. I według mnie za dużo miejsca poświęcił autor chorobie i śmierci matki Erika Wintera. Mam ostatni tom to wkrótce skończę całą serię.

Bodajże druga lub trzecia pozycja z całej serii, która jest całkiem niezła. Jak to u Edwardsona akcja nie pędzi tu łeb , na szyję ale często zawraca w miejsca, w których już coś się działo. Ważny jest tu także policyjny instynkt komisarza. Rozwiązanie trochę mnie zaskoczyło. I według mnie za dużo miejsca poświęcił autor chorobie i śmierci matki Erika Wintera. Mam ostatni...

Słabe, przegadane i nudne. Nie polecam.

Słabe, przegadane i nudne. Nie polecam.