W sytuacjach, kiedy życie daje nam w kość i znajdujemy się na krawędzi własnej wytrzymałości mamy do wyboru w zasadzie cztery opcje. Szeregując je pod względem brzemienności w skutki są to kolejno: skończyć ze sobą, popaść w depresję, zatracić się, odurzyć i ostatnia – małymi krokami, kwadrans po kwadransie zeskrobywać się z podłogi i drapać w górę chwytając się minimalnych porcji motywacji płynących np. z widoku za oknem, obserwowania wróbli na parapecie, patrzenia w słońce, wzięcia prysznica, zjedzenia czegokolwiek.
Są jeszcze tacy, którzy twierdzą że z niczym nie ma problemu ale to prosta droga do obłędu, więc pisanie o tym to strata czasu.
Wilk wybrał opcję czwartą – z założenia najtrudniejszą, pewnie dobrze wiedział że to jedyna słuszna droga, tyle że aby było ciekawiej środkiem do jej realizacji był odlot; zaczął zadzierzgiwać z orzeźwiającymi, napalonymi małolatami poznanymi w sieci.
Ta książka to studium procesu wracania do siebie, redefinicji własnych potrzeb i wartości, przebywanego przez trochę już rozśpiewanego więc i szczwanego łabędzia, zmagającego się z własnym wyeksploatowanym doświadczeniem skonfrontowanym z niegasnącą potrzebą ponownego doznawania pierwszych ekscytacji i realizacji fantazji seksualnych; kondycją fizyczną, a na koniec poczuciem odpowiedzialności i epizodami kaca moralnego.
Książka do bólu szczera, przez co odważna. Wilk nie pozuje, nie ocenia, śmiało obnaża swoje plugastwa i sentymentalizmy, nazywa rzeczy, pobudki i ludzkie zachowania po imieniu, bezlitośnie i trafnie. Ta nieskrępowana akceptacja życia i własnego w nim miejsca daje dużo wolnej przestrzeni i prowokuje do prywatnych konfrontacji.

W sytuacjach, kiedy życie daje nam w kość i znajdujemy się na krawędzi własnej wytrzymałości mamy do wyboru w zasadzie cztery opcje. Szeregując je pod względem brzemienności w skutki są to kolejno: skończyć ze sobą, popaść w depresję, zatracić się, odurzyć i ostatnia – małymi krokami, kwadrans po kwadransie zeskrobywać się z podłogi i drapać w górę chwytając się minimalnych...