WICHROWE WZGÓRZA to chyba jedna z najmroczniejszych powieści jakie dane mi było czytać, a czytam dużo. Są dowodem na to, że nie trzeba sięgać po istoty ze świata duchów by przelać na kartkę grozę, smutek oraz nieszczeście. Wystarczy opisać ludzką samotność, ludzką zazdrość i chęć zemsty. Scharakteryzować tymi cechami bohaterów, a ich samych umieścić w takim miejscu akcji, gdzie pogoda spaja te elementy swoim ciężkim klimatem i nieustannie wiejącym wiatrem pośród gór. WICHROWE WZGÓRZA to coś więcej niż przyroda. WICHROWE WZGÓRZA to nie tylko krajobraz i klimat ukształtowany przez czynniki geograficzne. To przede wszystkim symbol niepokoju, zmian, tak jak wiatr zmienia swój kierunek nieustannie, oraz nieprzewidywalnych splotów ludzkich losów, tak jak wiatr który swym tańcem splata dotykające się wzajemnie gałęzie.

Jak bardzo nie możemy być pewni niczego w życiu...to się nasuwa podczas tej lektury. Gdy młody cygan znajduje schronienie w domu zamożnej rodziny Earnshaw, wydaje się być bezpieczny pod okiem głowy rodziny, pomimo niechęci jego syna. Ta protekcja jest jego jedynym gwarantem dobrego i znośnego losu albowiem córka Catherine, pomimo że związana i czująca dużo sympatii do Heathcliff'a (tak postanowiono go ochrzcic) jest zbyt słaba by go chronić.

Życie płynie jak rzeka, jedno wydarzenie pociąga za sobą inne, zmieniające rzeczywistość....

(jak wiatr który właśnie zmienił kierunek..)

Głowa rodziny umiera i właśnie dla Heathcliff'a zaczyna się okres, który zaważy na jego przyszłości. Syn zmarłego ojca domu nie traktuje go jak swego brata. Nie traktuje go nawet jak człowieka. Wśród złowieszczych pogwizdywań wiatru znosi upokarzającą pracę oraz bicie za dowolne przewinienia. Wydaje się, że chłód deszczu oraz zimno są jedynymi którzy sprawiają mu nieprzyjemność tak zupełnie bez powodu. Deszcz i wiatr doswiadczają wszystkich jednakowo, nie wybierając z pośród swoich ofiar nikogo według kryteriów sympatii czy antypatii, czy wg kryteriów rasy i pochodzenia. Tylko sympatia do Catherine trzyma go jeszcze przy tym domu, gdzie doswiadcza tylu niepokojów.

Słońce zaszło. Mrok spowił WICHROWE WZGÓRZA. A Heathcliff dowiaduje się, że jego jedyne oparcie, bratnia dusza, młodzieńcza miłość wychodzi za mąż za syna sąsiadów z okolicy, ponieważ została poproszna o rękę a rodzina to dystyngowana i na poziomie. Wydawać by się mogło, że to wystarczy by załamać biednego chłopca, który postanawia się oddalić, opuścić ten dom. Ale tak jak nieprzyjemne warunki pogodowe mogą hartowac ciało, tak i nieprzyjemne warunki życiowe równie dobrze mogą i zahartować ducha.

Gdy po paru latach Heatcliff powraca, wiatr z WICHROWYCH WZGÓRZ wieje już w jego żagle. To nie wykorzystywany cygański bękart ale ustabilizowany dojrzały człowiek, a brat Catherine, ten który go poniżał, żyje w niezbyt komfortowych warunkach. Do tego Catherine która już jako mężatka znów zaczyna interesować się Heathcliff'em wydaje się być dowodem na porażkę jej brata również i w tym temacie. Nie udało mu się ich rozłączyć. A sam Heathcliff?
Nie zamierza wybaczyć. Zamierza sie odegrać, odegrać na wszystkich. Chce do tego wykorzystać swoją stabilizację i pewność siebie. Jak się to skończy?

Napiszę tylko tyle, że o ile prawie wszystkie książki są o jednym, o miłości, tak ta jest o braku przebaczenia i o jego konsekwencjach. O tym, że spirala złych emocji może niepotrzebnie zebrać żniwo większe niż wyrządziła początkowa krzywda. Tak jak wiatr, który wiejąc na wszystkie strony rozbija się o wszystko co na swej drodze napotka.

WICHROWE WZGÓRZA to chyba jedna z najmroczniejszych powieści jakie dane mi było czytać, a czytam dużo. Są dowodem na to, że nie trzeba sięgać po istoty ze świata duchów by przelać na kartkę grozę, smutek oraz nieszczeście. Wystarczy opisać ludzką samotność, ludzką zazdrość i chęć zemsty. Scharakteryzować tymi cechami bohaterów, a ich samych umieścić w takim miejscu akcji,...