Już dawno żadna książka nie wywołała we mnie tak ambiwalentnych uczuć. Bo z jednej strony-ciekawy pomysł-akcja rozgrywa się w latach 30 tych w sanatorium dla ludzi chorych na gruźlicę. Ciekawe, irytujące, wkurzające, zamknięte w sobie, zadufane w sobie, a przede wszystkim przewlekle i nieuleczalnie chore postaci. Każda z nich do swojej choroby podchodzi inaczej, a jednak tak samo- każda chce żyć. I to życie próbuje sobie w Sanato zorganizować, choćby jego namiastkę normalności.
Z drugiej strony jednak- zło, horror, który zaczyna się rozgrywać na kolejnych stronach powieści, niestety nieprzyzwoicie przypomina mi sytuacje prosto z "Lśnienia" Kinga, co jest mocno irytujące i powoduje u mnie odruch odrzutny, tak że chce się książką cisnąć ze słowami na ustach -"ale to już było".
A jednak nie, nie do końca. Bo właśnie zakończenie rozkłada na łopatki, oczy otwierają się ze zdumienia i na usta cisną się słowa: "naprawdę, niemożliwe, łał" I to bardzo zmienia patrzenie na tę historię.
Reasumując: książkę czytałam będąc w Bieszczadach, idealnie wpasowała się w tamtejszy klimat, czas. Jest specyficzna. I tak już to zostawiam. A teraz czekam na opinię innych osób, bo wiem, że są tu takie, co ją czytają ;)
"Świat bywa tak samo mroczny i pełnowymiarowy, gdy ma się dziesięć lat, jak i później, a grzechy popełnione w dzieciństwie mają wymiar równie ostateczny."

Już dawno żadna książka nie wywołała we mnie tak ambiwalentnych uczuć. Bo z jednej strony-ciekawy pomysł-akcja rozgrywa się w latach 30 tych w sanatorium dla ludzi chorych na gruźlicę. Ciekawe, irytujące, wkurzające, zamknięte w sobie, zadufane w sobie, a przede wszystkim przewlekle i nieuleczalnie chore postaci. Każda z nich do swojej choroby podchodzi inaczej, a jednak...