Koniec długiej majówki to dla mnie również koniec przygody z książką "Siewca Wiatru". Miło było wrócić do świata stworzonego w opowiadaniach przez Panią Kossakowską, tym razem w jednej spójnej historii. Podobnie jak w przypadku książek Jacka Piekary, niektórzy mogą czuć się oburzeni poruszaniem spraw religijnych. Anioły są poniekąd obdarte ze swojej świętości, bardzo dobrze dogadują się z demonami i w ogóle znacznie bliżej im do ludzi, niż nieskazitelnych istot niebiańskich. Ja nie mam z tym problemu. Powiem więcej, nie miałbym nic przeciwko gdyby "rzeczywistość" prezentowała się tak, jak nam to zostało przedstawione w książce. Zwłaszcza ciekawie prezentuje się Głębia. Nie jest to takie standardowe piekło, które kojarzy nam się z udręką i cierpieniem. Można tutaj spotkać upadłe anioły, istoty magiczne czy też najzwyklejszych dezerterów i banitów, w ramach politycznych zagrywek niebiańskich. Pan, dał swoim aniołom wybór. Po prostu niektórzy nie chcieli razem z nim tworzyć nowego porządku, ale są jego dziećmi tak samo jak skrzydlaci cieszący się jego łaską. Prawdziwym złem nie są zatem mieszkańcy tej krainy, a pustka, cień będący wszystkim tym co u zarania dziejów Pan zdecydował się odrzucić.
Powieść czyta się bardzo szybko, i płynnie. Szkoda, że zagrożenie jakiemu muszą stawić czoło bohaterowie, z biegiem czasu coraz mniej mnie obchodziło, stało się czymś oczywistym, a ostatnia bitwa i jej finał przewidywalny. Gdyby nie to, myślę, że spokojnie mógłbym dołożyć jeszcze jedną gwiazdkę.

Koniec długiej majówki to dla mnie również koniec przygody z książką "Siewca Wiatru". Miło było wrócić do świata stworzonego w opowiadaniach przez Panią Kossakowską, tym razem w jednej spójnej historii. Podobnie jak w przypadku książek Jacka Piekary, niektórzy mogą czuć się oburzeni poruszaniem spraw religijnych. Anioły są poniekąd obdarte ze swojej świętości, bardzo dobrze...