Ileż ja się tej książki naszukałem. Jako dziecko pożyczyłem ja od mojego przyjaciela, z którym razem wiele czytaliśmy. Zapadła mi w pamięć przez te głupie i wręcz obrzydliwe postacie. Jednak, jak to bywa, nie pamiętałem ani autora, ani tytułu. Trzeba było szukać. I znalazłem :)

Dziwnie się to czytało jako dorosły. Jakby dwie osoby we mnie czytały to na raz. Dziecko przypominało sobie lekturę z dawnych lat, dorosły czytał po raz pierwszy. Zastanawiałem się co w tej książce jest takiego zabawnego? Obrzydliwi ludzie, pełni złości i nienawiści? Czy też kara jaka ich w końcu spotkała. Może to i pouczające, ale czy zabawne? Czytałem "Fantastycznego Pana Lisa" i tam też były takie antypatyczne typy. Przekaz jest prosty - "zło" jest brzydkie, zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie. A to przecież nie do końca prawda.

Dobrą robotę robią ilustracje Mirosława Tokarczyka, to właściwie przez nie zapamiętałem tę książkę. Proste ilustracje, z ubogą paletą barwną... ale zabawne i wpadające oko.

Moją ocenę podbija sentyment z dzieciństwa, nie da się tego ukryć.

Książka wydana w Polsce w 1989, z oryginalnego tekstu z 1980 roku. Nowe wydania mogą pochodzić już z czasów marksistowskiej rewolucji kulturalnej, więc być ocenzurowane. Stare wydania mogą okazać się w cenie.

Ileż ja się tej książki naszukałem. Jako dziecko pożyczyłem ja od mojego przyjaciela, z którym razem wiele czytaliśmy. Zapadła mi w pamięć przez te głupie i wręcz obrzydliwe postacie. Jednak, jak to bywa, nie pamiętałem ani autora, ani tytułu. Trzeba było szukać. I znalazłem :)

Dziwnie się to czytało jako dorosły. Jakby dwie osoby we mnie czytały to na raz. Dziecko...

Jedna z moich ukochanych książek w dzieciństwie, pewnie dlatego, że zakazana:) trochę zabawna, trochę obrzydliwa opowieść o parze staruszków bezinteresownie utrudniających sobie życie. Czy odpowiednia dla dzieci jako pierwsza lekcja, że ludzie bywają złośliwi? Nie wiem. Czy dla dorosłych? Na pewno tak.

Jedna z moich ukochanych książek w dzieciństwie, pewnie dlatego, że zakazana:) trochę zabawna, trochę obrzydliwa opowieść o parze staruszków bezinteresownie utrudniających sobie życie. Czy odpowiednia dla dzieci jako pierwsza lekcja, że ludzie bywają złośliwi? Nie wiem. Czy dla dorosłych? Na pewno tak.

Czytałam jako dziecko i nie pamiętam nic oprócz tego, że ogromnie mi się podobała. (Czy to w tej książce bohater nosił w brodzie resztki jajecznicy ze śniadania?). Roald Dahl genialnym pisarzem był.

Czytałam jako dziecko i nie pamiętam nic oprócz tego, że ogromnie mi się podobała. (Czy to w tej książce bohater nosił w brodzie resztki jajecznicy ze śniadania?). Roald Dahl genialnym pisarzem był.

Przepełniona specyficznym humorem Dahl'a!
Wzbogacona prześmiesznymi rysunkami Blake'a!
Może "The twits" nie jest arcydziełem, jednak warto zapoznać się z tym tytułem oraz twórczością autora "Charlie i fabryka czekolady" :D.

Przepełniona specyficznym humorem Dahl'a!
Wzbogacona prześmiesznymi rysunkami Blake'a!
Może "The twits" nie jest arcydziełem, jednak warto zapoznać się z tym tytułem oraz twórczością autora "Charlie i fabryka czekolady" :D.

Nie tylko dla dzieci ;)

Nie tylko dla dzieci ;)

Genialnie prosta, realistyczna wizja codziennego życia pewnego osobliwego małżeństwa:)...
Chociaż czy na pewno osobliwego?...
Czy w każdym z nas nie pojawiają się te "dziwne" starcze zachowania...
Starość nie jest piękna, ale chyba tak jak w tej książce, może być stosunkowo zabawna:)).

Genialnie prosta, realistyczna wizja codziennego życia pewnego osobliwego małżeństwa:)...
Chociaż czy na pewno osobliwego?...
Czy w każdym z nas nie pojawiają się te "dziwne" starcze zachowania...
Starość nie jest piękna, ale chyba tak jak w tej książce, może być stosunkowo zabawna:)).

Pierwszy raz po historię pana Flei i Pani Fleja sięgnęłam mając jakieś 7 lat. Kilka razy czytałam ją młodszym kuzynkom, gdy już byłam nastolatką. Będąc już niemal dorosłą obywatelką skusiłam się, żeby ją ponownie przeczytać. Nie żałowałam. Kolejny już raz nieźle się uśmiałam, na nowo przypominając sobie przezabawne potyczki jakże niecodziennego małżeństwa. Stanowczo polecam wszystkim, w każdym wieku. Książka nie jest długa, a warto przeczytać :)

Pierwszy raz po historię pana Flei i Pani Fleja sięgnęłam mając jakieś 7 lat. Kilka razy czytałam ją młodszym kuzynkom, gdy już byłam nastolatką. Będąc już niemal dorosłą obywatelką skusiłam się, żeby ją ponownie przeczytać. Nie żałowałam. Kolejny już raz nieźle się uśmiałam, na nowo przypominając sobie przezabawne potyczki jakże niecodziennego małżeństwa. Stanowczo polecam...

Fenomenalne!

Fenomenalne!

Głuptaśna książka o Państwu Głuptakach. O tym jacy są, co jedzą i czym się zajmują.

Głuptaśna książka o Państwu Głuptakach. O tym jacy są, co jedzą i czym się zajmują.

Dzieciom na pewno się spodoba. Zabawna, napisana przystępnym językiem, dostarczyła mnóstwo radości.

Dzieciom na pewno się spodoba. Zabawna, napisana przystępnym językiem, dostarczyła mnóstwo radości.