"Gdy upada jeden, wszyscy upadamy."

Sięgając po tę książkę nie miałam wygórowanych oczekiwań. Dystopie, antyutopie i im podobne to dziś już oklepany i wszechobecny temat. Co więc w tej książce może być wyjątkowego? Innego? Nie oczekiwałam wiele bo przecież większość twierdzi "to już było". Otóż niekoniecznie. Przekonałam się, że nawet oklepany temat może być źródłem niepowtarzalnej historii. Gdy zaczęłam poznawać historię Todda Hewitta moje uprzedzenia w mgnieniu oka zniknęły.

"Jestem Todd Hewitt... Mam dwanaście lat i dwanaście miesięcy. Mieszkam w Prentisstown na Nowym Świecie. Dokładnie za miesiąc stanę się mężczyzną."

Głównym bohaterem jak i narratorem jest wyżej przedstawiony Todd, któremu wiernie towarzyszy jego pies Manczi. Trzynastoletni "prawie" mężczyzna mieszka w jedynej na Nowym Świecie osadzie pełnej mężczyzn. Szum -zarazek- wykorzystany przez Szpakli -wrogo nastawione stwory- zabił połowę mężczyzn i wszystkie kobiety w osadzie Prentisstown. Ci mężczyźni, którzy przetrwali odkryli, że potrafią czytać w myślach sobie nawzajem jak i zwierzętom. Ale czy na pewno w to co wierzy Todd jest prawdą?

Chłopcu nie żyje się w osadzie najlepiej. Jak może być dobrze skoro wszyscy o Toddzie wszystko wiedzą? Znają jego słabości oraz sekretne myśli. Więc skoro nie ma już przed nikim tajemnic to kim właściwie jest? Tak... życie Todda naprawdę nie należy do najprzyjemniejszych. Jednak wszystko się zmienia gdy chłopak wraz z Manczim odwiedza bagna i spotyka tam dziewczynę - wymarły gatunek. Jeśli zobaczył "coś" co uważał za wymarłe to co tu nie gra? Czy ktoś celowo nie powiedział mu całej prawdy? Bo chociaż nigdy nie widział na własne oczy dziewczyny to wie. Wie, że się nie pomylił.

Od tej chwili życie Todda zmienia się całkowicie. Uzbrojony w nóż, o którym zawsze marzył z wiernym przyjacielem Manczim i milczącą dziewczyną musi uciekać z Prentisstown.

Przygoda wypełniona jest po brzegi akcją. Wciąga tak, że człowiek zapomina o wszystkim w jednej chwili. Opowieść pełna wzlotów i upadków, miłości i nienawiści, o zabijaniu i darowaniu życia, ale przede wszystkim jest to historia pełna nieśmiałej nadziei jak i niestety jej braku.

"- Ale zawsze jest nadzieja [...]. Zawsze trzeba mieć nadzieję."

Styl w jakim zostało napisane "Na ostrzu noża" jest prosty. Z początku trochę chaotyczny, ale zarazem pełen uroku. Patrick Ness znakomicie wykreował świat, w którym przyszło żyć naszym bohaterom. Postacie stworzone przez autora są ciekawe i oryginalne. Nie są płaskie ani pozbawione emocji. Narracja Todda jest chropowata, ale przyjemna. Nie ma w niej nic co by mnie zniechęciło do dalszego czytania. Podobało mi się złamanie "czwartej ściany" przez głównego bohatera czyli bezpośrednie zwroty do nas - czytelników. Użyte przez autora powtórzenia tekstu z początku mogą wydawać się irytujące i niepotrzebne. Jednak przewracając stronę za stroną przestałam się tym denerwować i zrozumiałam, że taki właśnie jest Todd.

"Na ostrzu noża" zostanie w mojej pamięci na czas nieokreślony. Młody Hewitt utorował sobie drogę do mojego serca swoim uporem, prostotą i bezgranicznym oddaniem bliskim osobom. Cieszę się, że mogłam być świadkiem tego jak młody Todd z "prawie" mężczyzny staje się mężczyzną. Długo będę wspominać dylematy i problemy bohaterów tej książki oraz to jak pomimo tych wszystkich rzucanych im kłód pod nogi tliła się w nich nadzieja do samego końca.

Zakończenie nie było takie jakiego się spodziewałam. Było dla mnie zaskoczeniem.

"Myślę, że może wszyscy upadamy. [...]... pytanie brzmi, czy potrafimy się później podnieść."

Polecam.

"Gdy upada jeden, wszyscy upadamy."

Sięgając po tę książkę nie miałam wygórowanych oczekiwań. Dystopie, antyutopie i im podobne to dziś już oklepany i wszechobecny temat. Co więc w tej książce może być wyjątkowego? Innego? Nie oczekiwałam wiele bo przecież większość twierdzi "to już było". Otóż niekoniecznie. Przekonałam się, że nawet oklepany temat może być źródłem...