Ze wszystkich polskich wieszczów moim ulubionym jest zdecydowanie Cyprian Kamil Norwid. Chociaż jego wiersze bywają trudne do zrozumienia i interpretacji, uwielbiam jego sposób pisania i przekazywania idei. ,,Quidam” to również bardzo trudny tekst, zdecydowanie wartościowy, choć muszę z przykrością stwierdzić, że go nie zrozumiałam.

Młody Epirczyk przybywa do Rzymu, gdzie staje się uczniem ,,maga” Jazona, poznaje inteligentną i artystycznie uzdolnioną Zofię oraz po raz pierwszy styka się z chrześcijaństwem. W całości czuć klimat ,,Quo Vadis” Sienkiewicza i wydaje mi się, że gdyby ,,Quidam” mógł w swojej epoce być napisany jako typowa powieść, nie straciłby na wartości, a byłby łatwiejszy do przyswojenia. W ten sposób mogłabym go polubić, a tak jedynie doceniam. Doceniam styl, przedstawienie świata, nawiązania do Safony, chrześcijaństwa czy judaizmu. A jednocześnie kompletnie nie wiem, o co chodziło bohaterom.

Nie wiem, jak podsumować tą ,,przypowieść” i nie wiem, czy powinnam ją polecać. Zostawiam więc Was z tą skromną pseudo-opinią.

,, (…) piękne straszne bywa
Odkąd się człowiek pocznie za nie wstydzić.”

Ze wszystkich polskich wieszczów moim ulubionym jest zdecydowanie Cyprian Kamil Norwid. Chociaż jego wiersze bywają trudne do zrozumienia i interpretacji, uwielbiam jego sposób pisania i przekazywania idei. ,,Quidam” to również bardzo trudny tekst, zdecydowanie wartościowy, choć muszę z przykrością stwierdzić, że go nie zrozumiałam.

Młody Epirczyk przybywa do Rzymu, gdzie...