Za każdym razem kiedy czytam tego typu książkę, której całą fabuła są rozważania głównej bohaterki, co w terminologii literackiej zwane jest strumieniem świadomości, ale nie lubię tego pojęcia, wiec dalej będę obstawać przy rozważaniach, to tak sobie myślę, z jaki genialnym umysłem mam do czynienia, który najbłahsze wydarzenia czy spostrzeżenia ubiera w taką formę, że czyta się z zapartym tchem. Autorka w taki sposób prowadzi narrację, że niemalże natychmiast Pani Dalloway staje się nam kimś bliskim, tak bardzo by od pierwszego banalnego zdania: "Pani Dalloway powiedziała, że sama kupi kwiaty."; chcieć poznać ją nieco lepiej. Dla mnie ta książka jest ważna jeszcze z jednego powodu, sposób w jaki Wirginia Woolf pisze o uczuciach, nie znajdziemy bowiem tu cienia sentymentalizmu, nikt tu nie traci tchu, nie ma tu piorunujących spojrzeń takich, kiedy eteryczny prąd razi kochanków, a jednak te emocje są tak bardzo wyraźne, że nie ma cienia wątpliwości, nie ma najmniejszego wrażenia, że to co do siebie czują może być nijakie lub ledwie letnie. I takie prozaiczne czynności jak na przykład cerowanie sukni czy spacerowanie po Londynie i przyglądanie się sklepowym wystawom są przedstawione w taki sposób, że sprawiają wrażenie wielce pasjonujących. I na koniec: to smutna i przygnębiająca powieść, bo z każdą kartką, z każdym zdaniem czuje się jak ucieka nadzieja.

Za każdym razem kiedy czytam tego typu książkę, której całą fabuła są rozważania głównej bohaterki, co w terminologii literackiej zwane jest strumieniem świadomości, ale nie lubię tego pojęcia, wiec dalej będę obstawać przy rozważaniach, to tak sobie myślę, z jaki genialnym umysłem mam do czynienia, który najbłahsze wydarzenia czy spostrzeżenia ubiera w taką formę, że czyta...