Warto przeczytać tą pozycje o jednym z najlepszych polskich reżyserów.
Napisana bardzo obiektywnie.

Warto przeczytać tą pozycje o jednym z najlepszych polskich reżyserów.
Napisana bardzo obiektywnie.

O ile sama postać Polańskiego jest szalenie ciekawa i warto ją bliżej poznać, to już językowo książka jest wręcz żenująco słaba. Już oryginalny tekst musiał być średni (bezsensowne wtrącenia, urywanie wątku, denne i nikomu mu niepotrzebne przemyślenia na temat losu, szczęścia i przeznaczenia),a tłumaczenie po prostu gwałci treść oryginału i piękno naszego języka. Kalki językowe, niepotrzebnie wielokrotnie złożone zdania, niezręczne frazy... Jest tyle innych książek o Polańskim, tą polecam sobie odpuścić

O ile sama postać Polańskiego jest szalenie ciekawa i warto ją bliżej poznać, to już językowo książka jest wręcz żenująco słaba. Już oryginalny tekst musiał być średni (bezsensowne wtrącenia, urywanie wątku, denne i nikomu mu niepotrzebne przemyślenia na temat losu, szczęścia i przeznaczenia),a tłumaczenie po prostu gwałci treść oryginału i piękno naszego języka. ...

Długo szukałem odpowiedniego słowa, jakim mógłbym określić tę biografię Romana Polańskiego. I w końcu doszedłem do wniosku, że najlepszym słowem odzwierciedlającym książkę Paula Wernera będzie „obiektywna”. Tak, ta książka ukazuje nietuzinkowego człowieka, który od zawsze każdym swoim filmem i swoim działaniem w życiu publicznym wzbudzał emocje, w sposób obiektywny. Co nie było wcale takie łatwe przy człowieku budzącym skrajne emocje. Ale po kolei.

Roman Polański budzi szczególne emocje zwłaszcza w naszym kraju. Mimo tego, że spędził w Polsce zaledwie 1/3 swojego życia i nakręcił tylko jeden film pełnometrażowy po polsku, to jednak wciąż utożsamia się go z Polską. Nie chcę zajmować się tutaj biografią reżysera pod kątem jego narodowości, bo w wyszukiwaniu prawdziwych Polaków i anty- Polaków specjalizują się ludzie od których różni mnie w zasadzie wszystko. Wciąż żywa jest też w naszym kraju dyskusja na temat domniemanej pedofilii Polańskiego. Zainteresowanych odsyłam do książki, ja nie chcę roztrząsać akurat tego wątku w recenzji biografii reżysera.

Chcę natomiast skupić się na opowieści o człowieku, który sięgnął niemożliwego. I to wielokrotnie. Kto wie co było większym osiągnięciem: przeżycie II wojny światowej w krakowskim getcie żydowskim, tułaczka po rodzinach zastępczych, gdzie dziecko mogło się poczuć jak niechciany przedmiot czy międzynarodowa kariera filmowa z pozoru zwykłego chłopaka z kraju zza żelaznej kurtyny, gdzie perspektywy światowej kariery były równie rozległe jak zasoby ropy naftowej nad Bałtykiem, a który po prostu pewnego dnia wyjechał jednak z gomułkowskiego PRL i już nigdy nie wrócił. Werner nie omijając najtrudniejszych scen z życia Polańskiego pozostawia czytelnikowi możliwość oceny. Skupia się przy tym głównie na opisie filmów Polańskiego i jest to najmocniejsza strona książki.

Opisy filmów, począwszy od krótkometrażowych, kręconych jeszcze przez studenta łódzkiej szkoły filmowej, na ostatnim filmie ponad 80- letniego Polańskiego skończywszy pozwalają nabrać zdania na temat tego, które z nich są arcydziełami, a które... są po prostu filmami. Autor rzetelnie i z dużym znawstwem opisując dany obraz nie popełniając przy tym błędów rzeczowych, o które przecież mogłoby być łatwo niemieckiemu pisarzowi piszącemu np. o polskich kilkuminutowych filmach z lat 50- tych. A zatem, nie dość, że jest fachowo i merytorycznie, to jeszcze bez błędów.

Historię życia Polańskiego każdy kinoman zna w małym palcu, począwszy od koszmaru wojny w dzieciństwie, studia w łódzkiej filmówce, debiutancki „Nóż w wodzie”, wyjazd na Zachód, tragedię rodzinną w Los Angeles, skandal obyczajowy i związaną z nim ucieczkę z USA, niedawne aresztowanie w Szwajcarii itd...

Ale książka Wernera daje nam o wiele więcej niż fakty powszechnie znane. Pozwala na chwilę zgłębić się w psychikę człowieka, który swą wizją twórczą od ponad 50 lat inspiruje reżyserów na całym świecie. Poznać początki jego twórczości, projekty zrealizowane, ale też i te zarzucone, plany na przyszłość, a przede wszystkim trudną drogę prowadząca od płomyka idei do pełnometrażowego filmu i to jeszcze na przykładzie jednej z najbarwniejszych postaci naszych czasów- naprawdę warto poświęcić czas i przeczytać książkę Wernera.

Długo szukałem odpowiedniego słowa, jakim mógłbym określić tę biografię Romana Polańskiego. I w końcu doszedłem do wniosku, że najlepszym słowem odzwierciedlającym książkę Paula Wernera będzie „obiektywna”. Tak, ta książka ukazuje nietuzinkowego człowieka, który od zawsze każdym swoim filmem i swoim działaniem w życiu publicznym wzbudzał emocje, w sposób obiektywny. Co nie...

Nie wystarczy, że spisze się losy człowieka, który miał ciekawe życie, aby powstała z tego pasjonująca opowieść biograficzna, tak jak nie wystarczy doprowadzić winogrona do fermentacji, aby uzyskać z nich wino. Z satysfakcją jednak przyznaje, że P. Werner wykonał swoja pracę perfekcyjnie. Losy sławnego reżysera opowiedział bez zbędnych, emocjonalnych ozdobników, w sposób przystępny, usystematyzowany, tworząc z historii życia Polańskiego opowieść, której czytelnik, z każdą stroną staje się coraz bardziej ciekawy.
Polański, bez wątpienia postać kontrowersyjna i nietuzinkowa dzięki Wernerowi pokazuje światu swoją prawdziwą twarz człowieka takiego, jak my wszyscy.

Nie wystarczy, że spisze się losy człowieka, który miał ciekawe życie, aby powstała z tego pasjonująca opowieść biograficzna, tak jak nie wystarczy doprowadzić winogrona do fermentacji, aby uzyskać z nich wino. Z satysfakcją jednak przyznaje, że P. Werner wykonał swoja pracę perfekcyjnie. Losy sławnego reżysera opowiedział bez zbędnych, emocjonalnych ozdobników, w sposób...

Książka należy do czołówki najlepszych biografii. Z jednej strony przez postać samego Polańskiego, którego dzieła filmowe za każdym razem mnie fascynują. Także historia jego trudnego dzieciństwa, nieudanych małżeństw i zwykłego pecha, który prześladował go na niejednym planie filmowym. Jego geniusz i z pozoru proste pomysły sprawiają, że niemal każdy seans jest niespodzianką. Tak samo książka obfituje w jego ciekawe przygody, a autor sprawnie je opisuje. Biografię czyta się bardzo przyjemnie, a dodatkowo na plus oceniam dogłębne opisy filmów. Szkoda, że większość z nich zdradza zakończenie obrazu. No cóż.

Książka należy do czołówki najlepszych biografii. Z jednej strony przez postać samego Polańskiego, którego dzieła filmowe za każdym razem mnie fascynują. Także historia jego trudnego dzieciństwa, nieudanych małżeństw i zwykłego pecha, który prześladował go na niejednym planie filmowym. Jego geniusz i z pozoru proste pomysły sprawiają, że niemal każdy seans jest...

Nie znajdziecie tu plotek i domysłów, a same fakty. Werner w swej książce przedstawia cały filmowy dorobek Romana Polańskiego. I choć na początku lektury wydawało mi się, że będę tą pozycją zawiedziona (autor trochę po macoszemu potraktował wojenne losy Polańskiego),to po przeczytaniu całości jestem z tej pozycji zadowolona.
Fakt, że bardzo dużo tu o filmach Polańskiego, ale przecież jest to książka o jednym w największych reżyserów naszych czasów. Oczywiście są też informacje o zbrodni grupy Masona, czy o oskarżeniach w związku z seksem z nieletnią, ale nie ma epatowania tu tanią sensacją. Same konkrety i to tylko te, które pojawić się w takiej książce musiały.
Więcej o pracy reżysera niż o jego życiu. I tak naprawdę to chyba był słuszny kierunek. W dobie internetu i tabloidów czasem zapominamy, że powinniśmy oceniać artystów przede wszystkim za ich dorobek a nie całą resztę.

Nie znajdziecie tu plotek i domysłów, a same fakty. Werner w swej książce przedstawia cały filmowy dorobek Romana Polańskiego. I choć na początku lektury wydawało mi się, że będę tą pozycją zawiedziona (autor trochę po macoszemu potraktował wojenne losy Polańskiego),to po przeczytaniu całości jestem z tej pozycji zadowolona.
Fakt, że bardzo dużo tu o filmach Polańskiego,...

Polański to fenomen, bezsprzecznie. Nie trzeba go lubić, nie jest konieczne nawet zapoznanie się z jego twórczością, by znać to nazwisko. I chociaż wydaje mi się, że to niekoniecznie dobre podejście, biorąc pod uwagę to, z czego ja kojarzyłam Polańskiego od dzieciństwa, jeśli ktoś przyjmuje zasadę "nie ważne co, ważne by mówili" za skuteczną-pan Roman wychodzi obronną ręką.

Przeżył. A to nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę okoliczności. Dzieciństwo Raymonda, jak brzmiało pierwotne imię reżysera, było istną szkołą przetrwania. Niesprzyjające okoliczności to zdecydowanie za mało powiedziane. Już sama ucieczka z getta jawi mi się jako cud, a przecież Polański miał w swym ponad 80-letnim dziś już życiu więcej sytuacji będących bezpośrednim zagrożeniem. Nie wiem, czy można nazwać to po prostu wyjątkowym szczęściem, czy raczej te cudowne ocalenia świadczą o czymś więcej.

Po trudnym dzieciństwie następuje życie dość szalone. No risk, no fun, mówią, lecz Polański na tym etapie parę razy nieco przesadził, a jego czyny ciągnąć się będą za nim już do końca. Sama historia gwałtu, procesów sądowych i wszelkich spraw z tym związanych jest w biografii autorstwa Wernera ukazana skrupulatnie i jawnie, tak, że każdy może zachować własną opinię na temat reżysera. Dowiadujemy się również o paru innych narkotykowych bądź seksualnych ciągotach Romana.

Trauma dzieciństwa nie opuszczała go na krok, w większości swych filmów zawarł przynajmniej odrobinę tego, co było mu dane przeżyć, a życie, niestety, w dalszym ciągu mu nie szczędziło. Przyszło mi na myśl takie porównanie, Polański kontra codzienność, co rusz któreś z nich zadaje cios drugiemu.

Paul Werner poświęcił samym filmom sporą część życiorysu reżysera-poddał je wnikliwej analizie, zarówno pod kątem biograficznym jak i technicznym. Dla kogoś, kto zapoznał się już z większością dzieł Polańskiego, będzie to świetnym usystematyzowaniem wiedzy, dla mnie większość była nowością, pomijając posłyszane w mediach drobne fakty na temat poszczególnych produkcji. Zaintrygowała mnie znaczna większość, dlatego, z nabytą już wiedzą, mam zamiar nadrobić filmowe zaległości w niedługim czasie. A fanom reżysera polecam to samo uczynić z przedstawionym przeze mnie tytułem.

Polański to fenomen, bezsprzecznie. Nie trzeba go lubić, nie jest konieczne nawet zapoznanie się z jego twórczością, by znać to nazwisko. I chociaż wydaje mi się, że to niekoniecznie dobre podejście, biorąc pod uwagę to, z czego ja kojarzyłam Polańskiego od dzieciństwa, jeśli ktoś przyjmuje zasadę "nie ważne co, ważne by mówili" za skuteczną-pan Roman wychodzi obronną...

Rzetelna, ale w jakim celu autor ze szczegółami przedstawia zakończenia wszystkich filmów Polańskiego? Zdecydowanie szkodliwy zabieg.

Rzetelna, ale w jakim celu autor ze szczegółami przedstawia zakończenia wszystkich filmów Polańskiego? Zdecydowanie szkodliwy zabieg.

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/08/krotko-piszac-polanski.html

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/08/krotko-piszac-polanski.html

Ocena Polańskiego przez pryzmat wszystkich jego filmów. Cudo! Jedynym minusem jest jednak momentami zbyt powierzchowne traktowanie jego życia prywatnego, ale wygradzają to rozbudowane analizy każdego obrazu.

Ocena Polańskiego przez pryzmat wszystkich jego filmów. Cudo! Jedynym minusem jest jednak momentami zbyt powierzchowne traktowanie jego życia prywatnego, ale wygradzają to rozbudowane analizy każdego obrazu.