Książka o językoznawstwie, a czyta się ją jak najlepszą powieść. Tyle że - jeśli jest się naprawdę zainteresowanym tematem - nieuchronne są wielokrotne postoje poświęcone analizie poszczególnych informacji i przypadków użycia słów. Co tylko dodaje jej smaczku.

Jeśli ktoś nie miał jeszcze do czynienia ze słowem tej trójcy wspaniałych językoznawców, jakimi są profesorowie Bralczyk, Markowski i Miodek (w kolejności alfabetycznej; dodałabym do tego grona jeszcze prof. Bańkę, lecz nie wchodzi on w skład autorów tego dzieła) i posiada - nie daj Siło Wyższa! - jakiekolwiek obiekcje względem poziomu przystępności toczonych przez nich dywagacji, niechaj czym prędzej je porzuci, gdyż nie wie, co czyni! Być może przez samych profesorów zostałabym właśnie oskarżona o nieadekwatność stylu do sytuacji, bowiem ja tu "gdyżuję, niechajuję i bowiemuję", a sytuacja przecież tak wysoce oficjalna nie jest. Jednak właśnie oni przecież potwierdzają, że świadomość normy upoważnia do (świadomego) przekraczania jej granic; do zabawy formą, gdy pozwala na to sytuacja. Więc w imieniu Was, Czytelników, bezczelnie udzielam sobie tego prawa, względnie uzurpuję je, by na sposoby wszelakie wychwalać tu polot i błyskotliwość, inteligencję i ironię, otwartość umysłów i życiowość wielkich osobistości językoznawstwa naszych czasów. Profesor Bralczyk, Profesor Markowski, Profesor Miodek - co jeden, to bardziej zachwycający.

Jeśli zaś idzie o język, to wniosek po lekturze nasuwa się niejeden, lecz ja wysunę ten, który zdominował mój proces wnioskowania. Mianowicie: profesorowie bronią się przed często przypisywaną im funkcją autorytarnego narzucania użytkownikom języka jego poprawnych form, które oni sami mieliby formułować. Ustawiają się bardziej w pozycji obserwatorów tendencji językowych formułowanych nie przez nich, lecz przez samych użytkowników; w pozycji komentatorów poprawności tychże tendencji i doradców, w którą z proponowanych przez naturalny rozwój języka stron powinno się pójść, bo jest to uzasadnione, a której należy się wystrzegać, gdyż uzasadnić ją trudno. Osobiście nazwałabym ich moderatorami rozwoju języka, ponieważ funkcja, jaką sobie przypisują, niezwykle przypomina tę, którą pełni moderator dyskusji. Tak naprawdę to użytkownicy - tak języka, jak i forum dyskusyjnego - tworzą sedno sprawy, moderator tylko ich ukierunkowuje.
I ja się z takim pojmowaniem funkcji językoznawcy jak najbardziej zgadzam.

Książkę polecam wszystkim - mniej i bardziej zorientowanym w temacie, mniej i bardziej odpornym na naukę, mniej i bardziej łaknącym inteligentnego dowcipu. Pozycja ta nawet nie pretenduje do stricte edukacyjnej (w sensie przekazywania gotowych i niepodważalnych informacji). Jest ona dyskusją, która trwa nawet po zamknięciu ostatniej strony. Poszerza świadomość językową i otwartość na ciągłe, bieżące dyskutowanie z językiem, językiem, o języku.

Gdybyśmy - nawet popełniając błędy - każdego dnia podchodzili do komunikacji językowej świadomie, sceptycznie i z konstruktywnym krytycyzmem, świat byłby piękniejszy.

A tak, piękna jest chociaż ta książka. I piękniejsza po jej lekturze czuję się ja.

Gorąco polecam!!

Książka o językoznawstwie, a czyta się ją jak najlepszą powieść. Tyle że - jeśli jest się naprawdę zainteresowanym tematem - nieuchronne są wielokrotne postoje poświęcone analizie poszczególnych informacji i przypadków użycia słów. Co tylko dodaje jej smaczku.

Jeśli ktoś nie miał jeszcze do czynienia ze słowem tej trójcy wspaniałych językoznawców, jakimi są profesorowie...