Uwielbiam Agathę Christie piszącą powieści kryminalne, gdzie jest morderstwo do wyjaśnienia, są tajemnice i sekrety rodzinne. Ale jeśli chodzi o tematykę szpiegowską, zwłaszcza z zacięciem politycznym, nie jest już tak różowo. Rozumiem, tak sądzę, przesłanie i tło "Pasażera..." - o tym, że nie można budować przyszłości na gruzach, o tym jakie niebezpieczeństwa niesie anarchia i bezwzględne odrzucenie wszelkim podstaw, zasad i wartości w imię idealizmu i utopii. Ale to wszystko zostało wplecione w bardzo naciąganą historię ni to szpiegowską ni polityczną. Politycy, agenci, wojskowi dużo rozmawiają, planują, miotają się. Mała decyzyjna grupa fanatyków ma tak wielkie pieniądze i wpływy, że przez ich działania młodzi ludzie praktycznie terroryzują cały świat. Główny bohater sir Stafford zostaje wybrany do odegrania roli w ratowaniu świata bo... jak na dyplomatę ma szczególne poczucie humoru i ciotkę, której zwierzają się wszyscy ważni ludzie. A ostatecznie po kilku podróżach i udawaniu zainteresowania obalaniem istniejącego porządku, jego postać jakby znika... żeby zgodnie z przewidywaniami ożenić się z tajemniczą agentką.
"Pasażera z Frankfurtu" czyta się szybko i lekko, ale nie taką Agathę uwielbiam.

Uwielbiam Agathę Christie piszącą powieści kryminalne, gdzie jest morderstwo do wyjaśnienia, są tajemnice i sekrety rodzinne. Ale jeśli chodzi o tematykę szpiegowską, zwłaszcza z zacięciem politycznym, nie jest już tak różowo. Rozumiem, tak sądzę, przesłanie i tło "Pasażera..." - o tym, że nie można budować przyszłości na gruzach, o tym jakie niebezpieczeństwa niesie...