Kochany Panie Marku [...] Gdy ma się osiemnaście lat, to jednak nie tak łatwo jest umierać, nawet jeśli jest się nieuleczalnie chorym. Przepraszam za nieskładność tego listu ale niech to będzie nieistotne. Ważniejsza jest dzisiaj moja potrzeba serca. Pewnie spełniłaby się moja destrukcyjna wola gdyby nie Pana poświęcenie. Nie zmuszał mnie Pan do powrotu do ośrodka, ale postąpił Pan zupełnie inaczej, obdarzył mnie zaufaniem, pokazując jak żyć nawet z piętnem AIDS. Wydobył Pan ze mnie wszystko dobro jakie się tliło w mojej chorej naturze, to ciepło przekonało mnie, że warto zostać czystą choćby jutro miała przyjść na mnie zagłada. Nie od razu byłam bezgrzeszna, diabeł nie dawał z wygraną. Później spotkałam Miłosza, on zaakceptował mnie taką jaka jestem. Pokochał mimo wiedzy o mnie i o moim życiu. Dokończyłam szkołę, zdałam na studia. Dzięki Panu potrafię dzisiaj być szczęśliwa. Jestem pewna, że lek na AIDS zostanie wynaleziony i będę mogła mieć z Miłoszem dziecko. Byłoby niepojętą niesprawiedliwością gdybym po nawróceniu na drogę dobra musiała odejść. Tyle bym jeszcze chciała w życiu zrobić. Niech mi Pan powie, że zdążę. - Sonia

Kochany Panie Marku [...] Gdy ma się osiemnaście lat, to jednak nie tak łatwo jest umierać, nawet jeśli jest się nieuleczalnie chorym. Przep...

Szukacie Kochani radości i sensu, lecz nie tam, gdzie można go znaleźć. Za dużo chcecie od otaczającego świata, zapominając,że niewiele możecie dostać bez Waszego udziału i wysiłku. Siadacie więc często z ponurymi minami, oklapnięci i bierni, i zaczynacie 'nadawać" smutne teksty : że można by,ale nie ma tego czy owego, że znów ktoś o Was zapomniał, czegoś Wam nie urządził czy nie zrobił. Proszę bardzo, jeżeli macie ochotę to kontynuujcie, nie mam zamiaru Was pouczać".

Szukacie Kochani radości i sensu, lecz nie tam, gdzie można go znaleźć. Za dużo chcecie od otaczającego świata, zapominając,że niewiele może...

Buntowałem się przeciw złu. Mojego przyjaciela jezuitę, z którym razem studiowałem psychologię, pytałem: dlaczego Bóg milczy? Odpowiadał: Bóg jest w nas. To mnie przekonywało [...] Odruchowo powtarzam "Bóg jest ze mną", ale nie mam głębokiego przeświadczenia, że to wiara mnie chroni, dodaje sił. Nie potrafię zatopić się w religii. Moją religią jest człowiek.

Buntowałem się przeciw złu. Mojego przyjaciela jezuitę, z którym razem studiowałem psychologię, pytałem: dlaczego Bóg milczy? Odpowiadał: Bó...