Pisarz z Międzyzdrojów wrócił już dawno. Siedzi sobie teraz we Wrocławiu. I znowu czytelnikowi …zawraca głowę. Z nudów, bo przecież nie pracuje, szczęściara, tylko wyśpi się do trzeciej po południu, pójdzie na kaczkę i łaskawie na siłownię, a potem znowu do restauracji na kolację i już – dzień się skończył, wielce się umęczyła! – można zacytować złośliwie koleżankę. Cóż tym razem? W co się wplącze? Co go zaciekawi? Zacznie się dość standardowo: od wyłowienia pewnego spojrzenia. I odtąd Studencik (niby po trzydziestce, a młodzieńczy jak student) będzie zaprzątał myśli bohatera nowej powieści Michała Witkowskiego pt. „Zbrodniarz i dziewczyna”. Czy kroi mi się dzisiaj jakiś seks? – to pytanie zadawać sobie będzie nie tylko Michaśka. Czy mu się uda? – dumając, po nocach pewnie nie śpią zaangażowane bardzo w to love story znad talerza panie kelnerki. I co tu dużo kryć – czytelnik też, choćby nie chciał, pytanie takie będzie sobie zadawał.

Ale pisarz nie pozwoli swemu bohaterowi pozostać na stałe w tak jednostronnej roli. Szybko zdemaskuje nam Studencika, tym samym Michaśkę wplątując w kryminalną historię, której najważniejszym elementem będzie… no kto, jak myślicie?

Autor robi, co może, by omotać czytelnika jakąś akcją: wprowadza tajemniczego Krawca, którego klienci – brzmi to nieco złowieszczo – nie mogą czekać, morduje seryjnie winne i niewinne dziewczęta (płci obojej, mogłabym dorzucić ironicznie), odnajduje luja w Międzyzdrojach (czytelnicy „Drwala” uśmiechną się na wspomnienie tamtejszych sytuacji), jak szalony biega po Wrocławiu za dębowymi liśćmi, by podrzucać je postaciom, przeprowadza (z upodobaniem!, to się czuje) sekcje zwłok…

Michaśkę otacza typami dość ciekawymi. Warto zwrócić szczególną uwagę na przyjaciółkę Paulę - to sfrustrowany polonista („Dzień świra” się kłania), policjanta Wojtusia, który hoduje sobie ślicznego, acz martwego NN-ena w policyjnej lodówie, znanego projektanta Kurta, który czytelnikowi obeznanemu ze światem mody przypomni zapewne innego, nie powieściowego… (a jak nie przypomni, to czytelnik sobie doczyta w licznych wywiadach autora).

Wszystko to jednak tylko oszustwo. Mrożące krew w żyłach mordercze historie z bardzo współczesnym i przedwojennym Wrocławiem w tle to jedynie pretekst dla przyjemności, jaką ma autor z oglądania Michaśki jakby siebie samego z różnych stron i w różnych wcieleniach. Ja- seksualna socjalistka, ja- dziadówa, ja-własna matka, ja-terapeutka – wyłapywanie takich autokomentarzy to świetna zabawa. Lubię za to Michała Witkowskiego, lubię jego egocentryzm (nawet w sobie jako potencjalnym trupie się lubuje) i nonszalancję wobec siebie i świata, tego homo i też hetero. Bawi mnie stylem swojej prozy, naszpikowanym literackimi, filmowymi i popkulturowymi odniesieniami. Można by go czytać w szkole, gdy na przykład akurat Mistrz Polikarp rozmawia ze Śmiercią. Można by, gdyby nie nowa, fascynująca pisarza niezmiernie dziedzina: patomorfologia, choć w służbie mody. Na swoim blogu (fashionpathology.com – zajrzyjcie!)) napisał: Fashion i Pathology to dwie rzeczy, które zajmowały mnie przez ostatnie 3 lata. Dokładnie: moda i patomorfologia. Jedno jest przeciwieństwem drugiego: moda to zasłanianie, ukrywanie naszej zwierzęcości, a sekcja to odzieranie nas ze skóry, odsłanianie. Dosadny jest Witkowski w tym odsłanianiu nerek, wątroby, płuc, mózgu.. jak we wszystkim, zresztą.

Dla mnie „Zbrodnia i dziewczyna” lepsza niż „Drwal”, który w pewnym momencie nudził. Polecam więc ten „totalny trupi chillout”, choć śmierdzi jak cholera, a sama, cóż, czekam na kolejną powieść. Liczę, że autor znów czymś zaskoczy, także formalnie.

Justyna Radomińska