Gra o tron spotyka Galavanta

Z tym, że całość jest solówką królewny, która napierdala aż bębenki pękają.
Salianka, królewna złowrogiej Twierdzy, cierpi na dziedziczną przypadłość, jaką są Wrota do piekieł w jej głowie, otwierające się, aby wypuszczać i wpuszczać demony oraz epatujące magiczną mocą. Zasadniczo nie taka powinna być królewna zgodnie z tym, co wyniosła z lektury ksiąg, zamknięta w swojej Twierdzy. Salianka, jako osoba z gruntu inteligentna, postanawia więc wykorzystać nadarzającą się okazję w postaci księcia-wybawiciela i ucieka razem z nich do przyległych krain, zażyć wolności i przygody w takiej formie, w jakiej obiecywały ją książki, bajki i podania.
Szybko jednak ma dość, przekonując się, że życie księżniczki nie jest specjalnie rozrywkowe, książęta są pyszałkowaci i nieciekawi, a wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Porzuca więc bajkowe wyobrażenia, wraca do domu i sięga po władzę. Zdobywa swoją pozycję jako Pierwsza Rady, Pani Twierdzy i bezwzględna czarownica, podbijająca armią łupieżców sąsiednie krainy. Zasadniczy problem Salianki polega jednak na tym, że tak jak nie jest ona bajkową księżniczką o niebieskich oczach, rzucającą z murów haftowane chusteczki cnym rycerzom, nie jest bezwzględną wiedźmą, jaką ją malują. Żadna z bajkowych ról nie pasuje do prawdziwej Salianki, którą coraz trudniej znaleźć w wyobrażeniach na jej temat. Walcząc z projekcjami innych, królewna szuka własnej tożsamości i sposobu na przetrwanie w świecie, który z dziwną konsekwencją osadza ją w roli tej złej. Przy okazji knuje, pozbywa się złudzeń, walczy o szacunek, pomaga tym, których powinna ciemiężyć na tyle dyskretnie, by nie zniszczyło to jej reputacji, spiskuje z demonami i poznaje tajemnice swojej przypadłości.
Oba tomy Wrót są najlepszymi książkami Wójtowicz. Warto było przeczytać Załatwiaczkę i Podatek, żeby poznać autorkę i Wrota. Uwielbiam w tych książkach absolutnie wszystko – Saliankę i jej wzrastającą ze strony na stronę wszechmoc, fabułę, którą osadza egzorcystów w roli źródła zła wszelkiego (przynajmniej w pierwszym tomie, bo w drugim wszystko się komplikuje), determinacją z jaką rozsadzony zostaje wątek miłosny (w obu tomach), rozwój postaci Salianki jako coraz bardziej zdeterminowanej kobiety, która umie zadbać o swoje, przy czym widzimy jak się nią staje i za pomocą jakich środków się to dzieje, i że makijaż ma w tym udział, podobnie jak piekielne moce i zdolność do lewitacji toporów. Świetne są nawet postaci poboczne, Jala jako jedyna zaufana członkini Rady, demon-mózgojadek w roli posłańca i seksowny wilkołak w roli opiekuna królewny i jej (nominalnie) faworyta. Pomimo humorystycznego wydźwięku Wrota nie uciekają od cięższych tematów, jak kwestie propagandy, fanatyzmu, powojennych strat, politycznych machlojek. Oczywiście przedstawiają je w uładzonej formie, ale pojawiające się w drugim tomie egzystencjalne lęki Salianki nie pozostają bez echa w emocjach czytelniczki. Wrota dochodzą do poziomu Opowieści z Wilżyńskiej Doliny, a to znaczący komplement, biorąc pod uwagę, że babcia Jagódka stanowi szczyt możliwości polskiej fantastyki. Niecierpliwie czekam na trzeci tom, aby dowiedzieć się, jak Salianka porodziła sobie z kolejnymi problemami, jakie piętrzy przed nią niesprawiedliwie i upierdliwie życie.

Gra o tron spotyka Galavanta

Z tym, że całość jest solówką królewny, która napierdala aż bębenki pękają.
Salianka, królewna złowrogiej Twierdzy, cierpi na dziedziczną przypadłość, jaką są Wrota do piekieł w jej głowie, otwierające się, aby wypuszczać i wpuszczać demony oraz epatujące magiczną mocą. Zasadniczo nie taka powinna być królewna zgodnie z tym, co wyniosła z...