Oślepłam od światła, które cienkim strumieniem zarysowało mi w oczach świat, którego częścią jestem. Czułam na barkach ciężar nałogu, którego nie mam. Autor od pierwszych zdań, po kolei, wyłączał moje zmysły, żeby na końcu ich ponowna aktywacja rozsadziła mi czaszkę. Nie napiszę, że jest to tak genialna książka, w której zakochać się idzie bez opamiętania. Nie napiszę, że fabuła mnie porwała, że uwielbiam czytać o nocnym życiu Warszawy, ciemnych stronach jej mieszkańców, porwaniach, okupach, zabójstwach, narkotykach. Rzekłabym wręcz, że są to ostatnie tematy w moim szeregu faworytów. Bo jak można przedstawić taki półświatek kryminalistów w inny sposób jak za pomocą wulgaryzmów, twardych, ciężkich i negatywnych słów ciągnących za sobą linię najgorszych skojarzeń, za pomocą słów które pozbawione są jakiegokolwiek współczucia i zrozumienia, słów pustych.
A jednak.
W książkach Jakuba Żulczyka nie urzeka mnie zazwyczaj fabuła. Urzeka mnie przesiąknięty metaforami szereg zdań, które gdybym wzięła w garść i wyżęła z nich to co w sobie mają, dostałabym najpiękniejszy i najbardziej esencjonalny roztwór literatury, który stanowi punkt docelowy każdego pisarza. A przynajmniej powinien stanowić.
Każde kolejne zdanie jest niespodzianką. Jest zaskoczeniem. Zestaw dwóch przypadkowych słów staje się czymś więcej, dostaje nowe życie.
To właśnie jest kotwica, która pozwala mi wielokrotnie wracać do tekstów Pana Żulczyka. Kotwica która niejednokrotnie zaprowadzi mnie ponownie w bezkres żulczyzmu.

Oślepłam od światła, które cienkim strumieniem zarysowało mi w oczach świat, którego częścią jestem. Czułam na barkach ciężar nałogu, którego nie mam. Autor od pierwszych zdań, po kolei, wyłączał moje zmysły, żeby na końcu ich ponowna aktywacja rozsadziła mi czaszkę. Nie napiszę, że jest to tak genialna książka, w której zakochać się idzie bez opamiętania. Nie napiszę, że...