Dotyk Julii to książka, po której nie oczekiwałem wiele, ot najzwyklejszy w świecie romans dla nastolatków z dystopią ukrytą w drugoplanowym tle. I nie myliłem się, chociaż czytanie sprawiło mi większą przyjemność, niż początkowo oczekiwałem. Uczucia bohaterki wydają się wręcz dominować nad całą fabułą: znamy każdy skrawek jej myśli, dreszcz przebiegający jej plecy, miłość, jaką darzy jej ukochanego Adama oraz pożądanie wymieszane z nienawiścią i dezorientacją, gdy chodzi o jakiekolwiek zetknięcie z postacią Warnera. Chociaż otoczenie wydaje się ogromną częścią całości, w rzeczywistości czasem można zapomnieć o tym, co się dzieje i gdzie jesteśmy. Julia jest zagubiona i samotna, do tego niezwykle łaknie czyjejś bliskości i przez większość książki bardziej niż się z nią utożsamiać, wywołuje ona u nas po prostu litość wymieszaną z zażenowaniem. Dopiero pod sam koniec zauważamy w niej chęć zmiany, jakąś iskrę... Zupełnie, jakby ktoś na siłę próbował rozpalić starą, wyłowioną z morza świecę. Ogólnie książka nie jest powalająca, aczkolwiek nie jest też zła i nie trzeba nikogo nienawidzić, żeby ją szczerze polecić. Sam postanowiłem dać jej drugą szansę i zabrać się z pozytywnym podejściem za drugą część. Mam nadzieje, że się nie zawiodę, szczególnie że Adam to postać, której od samego początku szczerze nie znoszę i chciałbym zobaczyć główną bohaterkę z kimś zupełnie innym.

Dotyk Julii to książka, po której nie oczekiwałem wiele, ot najzwyklejszy w świecie romans dla nastolatków z dystopią ukrytą w drugoplanowym tle. I nie myliłem się, chociaż czytanie sprawiło mi większą przyjemność, niż początkowo oczekiwałem. Uczucia bohaterki wydają się wręcz dominować nad całą fabułą: znamy każdy skrawek jej myśli, dreszcz przebiegający jej plecy, miłość,...