Dość długo rozważałam czy tak naprawdę powinnam czytać „Dotyk Julii” czy też nie. W końcu jest skierowana głównie do młodzieży i bałam się, że będzie naszpikowana typowymi frazesami czy miłostkami. Zdecydowałam jednak, że dam jej szansę. Jak nie teraz to kiedy? W końcu będę już tylko starsza. I nie żałuję.
Książka swoim klimatem bardzo przypomina mi kilka innych, dość znanych, współczesnych pozycji. Wśród nich znalazły się: „Igrzyska śmierci” (Suzanne Collins), „Delirium” (Lauren Oliver), „Intruz” (Stephenie Meyer), „Niezgodna” (Veronica Roth), czy też seria „Jutro” (John Marsden). Przyznam, że dwóch ostatnich nie czytałam, a „Intruza” przerwałam. Wszystkie przedstawiają dystopijną przyszłość, w której trzeba być podporządkowanym, a główni bohaterowie, a raczej bohaterki, są buntowniczkami. Widocznie po modzie na wampiry nastała moda na antyutopię.
Jest to historia 17-letniej Julii, która czuje się samotna i opuszczona. Trudno jej zrozumieć samą siebie, gdyż jest trzymana w zamknięciu. Została tu odesłana trzy lata wcześniej i od tej pory nie miała kontaktu ze światem zewnętrznym. Nagle w jej życiu pojawia się Adam i jej życie zostaje wywrócone do góry nogami. Dowiaduje się, że przywódcy Komitetu Odnowy chcą ją wykorzystać do swoich haniebnych celów i zrobią wszystko by zdobyć jej przychylność. Czy zgodzi się na to? Czy będzie walczyć?
Najtrudniej przebrnąć przez pierwsze strony książki. Przekreślone myśli początkowo utrudniały czytanie, ale z czasem przekonywałam się do nich i uznałam za całkiem dobry pomysł, z racji tego, że pozwalało to bardziej utożsamić się z bohaterką i zrozumieć jej myśli. Z czasem akcja się rozwijała i nawet nie zauważyłam kiedy dobrnęłam do połowy powieści. Autorka potrafi bardzo dobrze opisywać miejsca i ludzi i zdecydowanie nie jest to przerost formy nad treścią (oryginalnym rozwiązaniem jest określanie liczby prawie wszystkiego). Czytało się lekko i przyjemnie, nie trzeba było skupiać się nad wyszukanymi metaforami, bo ich w tej książce nie ma. Dla tych, którzy lubią literaturę ambitniejszą jest to zdecydowany minus, ale sięgając po taką książkę nie powinno się spodziewać wyszukanego języka.
Bohaterowie są dość prości do rozgryzienia, brakowało mi bardziej skomplikowanych charakterów. Przyznam, że najbardziej zaintrygował mnie Warner. Nie powiem dlaczego, ale każdy podczas czytania zrozumie, że jest jedną z ciekawszych postaci. Brakowało mi też żeńskich bohaterek, przez prawie całą książkę Julia jest jedyną kobietą.
Ogólnie mówiąc - polecam. Nie jest to wybitne dzieło, ale być może tak będzie wyglądać nasza przyszłość, w niektórych dziedzinach właśnie do tego zmierzamy. Jestem lekko zawiedziona końcówką i obawiam się, że powieść nie idzie w takim kierunku jakim bym chciała. W każdym razie mam zamiar sięgnąć po kolejną część i przekonać się na własnej skórze.

Dość długo rozważałam czy tak naprawdę powinnam czytać „Dotyk Julii” czy też nie. W końcu jest skierowana głównie do młodzieży i bałam się, że będzie naszpikowana typowymi frazesami czy miłostkami. Zdecydowałam jednak, że dam jej szansę. Jak nie teraz to kiedy? W końcu będę już tylko starsza. I nie żałuję.
Książka swoim klimatem bardzo przypomina mi kilka innych, dość...