Czy można winić dziecko za to, że się urodziło? Czy można być złym właśnie za to? Co może być powodem takiej złości, takiego żalu, goryczy? Co musi się wydarzyć, by człowiek tłumił w sobie tak trujące duszę emocje? Czy można porzucić je za coś, co naszym zdaniem zasługuje, by tak postąpić.
Człowiek taki może później próbować odkupić swoje grzechy, zmazać swoje błędy zatrzeć po nich ślad, oczyścić jednocześnie swoje sumienie?
Poczucie winy sprawia, że nasza dusza się męczy, a myśli dobijają umysł. Ważnym czynnikiem jest również czas, który leczy rany, który zmienia człowieka. Można próbować wykasować swoje winy, lecz raczej kończy się tylko na próbach, bo przeszłości nie da się wykasować.

Czy dorosła osoba, która jako dziecko została porzucona przez swojego rodzica jest w stanie coś takiego wybaczyć? Czy taki rodzic na to zasługuje? Różnie się układa w życiu. Bywa tak, że rodzic dopiero po latach zdaje sobie sprawę ze swojej głupoty. Albo jest jej świadomy, a własne tchórzostwo wstrzymuje go przed ujawnieniem. Takich powodów można wymienić całe mnóstwo. Pytanie tylko czy gdyby do was, po latach odezwał się rodzic i poprosił o wybaczenie..., wybaczylibyście?

A jak może się poczuć dziecko, które zostało zdane tylko na siebie, albo ewentualnie na pomoc płynącą ze strony kogoś dobrego, kogoś, kto się nim zainteresuje, kto nie zostawi go, nie opuści? Z pewnością strasznie!!!
Moim skromnym zdaniem ktoś, kto porzuca swoje dziecko, bezwzględu na powody, które się do tego przyczyniły zasługuje na wielką cenzurkę, z tak samo wielkimi literami, a słowem, które by na nim widniało brzmiałoby "TCHÓRZ". Dla czegoś takiego, według mnie, nie ma żadnego usprawiedliwienia. Ktoś taki z moim odczuciu, nie ma nic na swoją obronę. Zatem temat uważam za zakończony.
Myślę, że w większości przypadków, takiemu zbłądzonemu rodzicowi można wybaczyć...pytanie tylko, jak wielka wina obciąża go przeszłość, jego dawne zachowanie. Jednak nigdy nie wymaże, tego piętna porzucenia swojego dziecka, tej cenzurki, którą się naznaczył. Nawet gdyby dziecko bądź już dorosła osoba mu wybaczy, to ta krzywda, samotność na zawsze pozostanie w jego pamięci.

Na szczęście książka jest nie tylko o tym. Poza tym, że właśnie mówi o ważnych rzeczach, o których wspomniałem wcześniej jest świetną przygodówką, która oprócz tego, że o czymś istotnym nam przypomni, to dostarczy także trochę rozrywki. Dowiemy się z niej trochę o sztuce, bowiem między innymi opowiada o wytrawnym złodzieju sztuki, coś na miarę słynnego Arsena Lupina. Oczywiście znajdzie się ktoś, kto będzie szedł jego śladem, by go w końcu złapać i postawić przed wymiarem sprawiedliwości. Poza tym autor jak zwykł mnie już przyzwyczaić z wielką lekkością i swoboda wplata w swoje opowieści temat związany z niematerialnością duszy człowieka. Z wielką otwartością odnoszę się do podobnych tematów. Nasza dusza ma ogrome możliwości, z których z pewnością nie zdajemy sobie sprawy. Szkoda, że dla tych jego tez, tak łatwo jest znaleźć sceptyków, ludzi, którzy nie dowierzają.

Podsumowując...

Musso ma w sobie coś takiego, że jego książki, jego niezwykłe opowieści, za każdym razem mają w sobie coś urokliwego. Lecz za każdym razem ten urok ma zupełnie inne oblicze. Każda z jego historii zbiera czytającego w zupełnie inną podróż, pełną emocji, momentów, które wyruszają, które pozwalają nam, choć na chwilę zastanowić się nad naszym życiem, popaść w zadumę, przytulić do swojej duszy choć niewielką refleksję. Rozmaitość tych historii, ten ich szeroki wachlarz, daje możliwość nam, czytelnikom doświadczyć tego wszystkiego, poznać tak wiele literackich smaczków.

Czy można winić dziecko za to, że się urodziło? Czy można być złym właśnie za to? Co może być powodem takiej złości, takiego żalu, goryczy? Co musi się wydarzyć, by człowiek tłumił w sobie tak trujące duszę emocje? Czy można porzucić je za coś, co naszym zdaniem zasługuje, by tak postąpić.
Człowiek taki może później próbować odkupić swoje grzechy, zmazać swoje błędy...