Opactwo Northanger - Jane Austen (wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008)

Pozbawione rozrywek małe, osiemnastowieczne wioski nie sprzyjały licznym rodzinom. Dzieci nudziły się całymi miesiącami, zmuszały do nauki lub mało ciekawych spacerów w te same, szare miejsca. Nie zmieniały obyczajów, podporządkowywały się woli rodziców. Ale gdy pojawił się projekt pozbycia jednej z córek na rzecz jej wyjazdu do Bath - rodzice nie zwlekali długo z decyzją.

Wyprawiona Catherine wraz z sąsiadami wyruszyła do uzdrowiska i tam miała spędzić najbliższe tygodnie. Nikt nie spodziewał się, że w tym miejscu, siedemnastoletnia jeszcze dziewczyna pozna dwie przyjaciółki i mężczyznę, na którego widok zabije jej mocniej serce.



Jane Austen należy do moich ulubionych pisarek i pewnie jak większość kobiet ma lekturę jednej z jej powieści już dawno za sobą bądź spis książek, które za wszelką cenę chciałyby przeczytać. Opactwo Northanger zostało napisane w 1817 roku, dopiero po śmierci pisarki. Za życia Austen toczył się nieustające spory czy ta powieść powinna ukazać się w druku, czy może poruszone w niej wady społeczeństwa miały zbyt duży wpływ na młode dziewczęta do tego stopnia, iż zaniechano tych prób. Osobiście nie widzę w tej powieści żadnych szczególnych tematów, które mogłyby mieć zły wpływ na młodzież. To dokładnie jak w przypadku Cierpień młodego Wertera. Po wydaniu tamtej powieści w Niemczech odnotowano ogromną falę samobójstw.

Główną bohaterką powieści jest Catherine Morland - młoda, niedoświadczona, naiwna i lekkomyślna dziewczyna, która dopiero w towarzystwie zaczyna poznawać niektóre walory swojego charakteru. Kształtuje się jej osobowość. Niestety dziewczyna popełnia wiele błędów, które niczego jej nie uczą, a bohaterka jest upokarzano i wyśmiewana. Dopiero ta powieść nie idealizuje żadnej postaci, Catherine jak wszystkie jej poprzedniczki wywodzi się z mało zamożnego rodu. Jako młodej, niedoświadczonej dziewczynie można wybaczyć te wszystkie pomyłki i braki taktu. Jednak czytelnicy są osobami postronnymi, w większości nie mający pojęcia o realiach dziewiętnastowiecznej Anglii.

Po przyjeździe do Bath Catherine szybko zaprzyjaźnia się z Isabella. Nową przyjaciółkę cechuje przede wszystkim próżność i zakłamanie, a także nieustający egoizm. Bohaterka nie widzi swoich błędów, zawsze uważa się za lepszą od innych i kłamie, aby zwrócić na siebie uwagę. Jej brat również nie ma za grosz poczucia godności. Pragnąc zdobyć rękę Catherine posuwa się do chwytów, które mogą zrujnować przyszłe życie młodej heroiny. Dopiero taniec z panem Tilneyem oraz znajomość z jego młodszą siostrą Eleonorą pokazują, że prawdziwa przyjaźń to nie tylko spotkania na plotkach. Ale jak głosi powiedzenie: prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.

Jane Austen napisała gatunkowo dobry romans, który niestety nie porywa czytelnika na kolana jak Perswazje, ale powoduje, że można spędzić przy lekturze przyjemnie czas. Lekki ton i wartka akcja przyspieszają tempo czytania i nawet kiedy czytelnik ma już dość liter - nadal czyta.

Czy polecam? Nie powinna to być książka na pierwsze spotkanie z tą autorką. Osobiście proponuje zapoznanie się z jej treścią dopiero później.

Opactwo Northanger - Jane Austen (wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2008)

Pozbawione rozrywek małe, osiemnastowieczne wioski nie sprzyjały licznym rodzinom. Dzieci nudziły się całymi miesiącami, zmuszały do nauki lub mało ciekawych spacerów w te same, szare miejsca. Nie zmieniały obyczajów, podporządkowywały się woli rodziców. Ale gdy pojawił się projekt pozbycia jednej z...