Mam bardzo ambiwalentne odczucia po przeczytaniu tej ksiązki...infantylne pytania, często odpowiedzi zamiast o Jacku uciekają w inną stronę. Niektóre momenty są błyskotliwe ale to tylko chwilowo...reszta jest po prostu słaba. Książka została wydana po śmierci Przemysława Gintrowskiego więc jego głosu nie zawiera.
Zdecydowanie lepsza jest książka Pani Grażyny Preder pt Pożegnanie Barda...ale to są rozmowy z samym Jackiem.

Mam bardzo ambiwalentne odczucia po przeczytaniu tej ksiązki...infantylne pytania, często odpowiedzi zamiast o Jacku uciekają w inną stronę. Niektóre momenty są błyskotliwe ale to tylko chwilowo...reszta jest po prostu słaba. Książka została wydana po śmierci Przemysława Gintrowskiego więc jego głosu nie zawiera.
Zdecydowanie lepsza jest książka Pani Grażyny Preder pt...

Tekst o pozycji na blogu: https://iwonamagdalena.wordpress.com/2015/04/10/o-kaczmarskim-mimochodem/

Fragment:
Mimochodem. Rozmowy o Jacku Kaczmarskim to potężna pozycja. Te czterysta stron wypełnione jest niesamowitymi rozmowami, które nie stawiają Kaczmarskiego na piedestale, a pokazują nam człowieka prawdziwego, targanego namiętnościami. Daje nam znacznie więcej niż zwyczajna, rzeczowa biografia – Walentynowicz stworzyła publikację potrzebną, bo wypełniającą luki pomiędzy faktami wyjętymi z życiorysu. Jednocześnie Mimochodem nie może zastąpić pozycji biograficznej, nawet do niej nie pretenduje – widać to w niektórych rozmowach, gdzie wręcz namacalnie krąży się wokół jakiegoś tematu (który najwidoczniej ma być znany i oczywisty),ale się go bezpośrednio nie chwyta, nie rozdrapuje.

Tekst o pozycji na blogu: https://iwonamagdalena.wordpress.com/2015/04/10/o-kaczmarskim-mimochodem/

Fragment:
Mimochodem. Rozmowy o Jacku Kaczmarskim to potężna pozycja. Te czterysta stron wypełnione jest niesamowitymi rozmowami, które nie stawiają Kaczmarskiego na piedestale, a pokazują nam człowieka prawdziwego, targanego namiętnościami. Daje nam znacznie więcej niż...

Postać Jacka Kaczmarskiego powinna być Polakom dobrze znana. Chyba nie ma nikogo, kto nie słyszałby słynnego utworu "Mury", który wyszedł właśnie spod pióra tego oto barda narodowego, poety i pieśniarza. Przygotowując pracę na olimpiadę, sięgnęłam po tę właśnie pozycję, mając nadzieję, że dostarczy mi ona mnóstwa informacji na temat Kaczmarskiego. Czy dostałam to, czego chciałam?

Biografia składa się z kilku rozdziałów-wywiadów, które przeprowadziła
autorka z ważnymi osobistościami, które znały poetę prywatnie, zawodowo, albo po prostu się nim inspirowały. Który przypadł mi do gustu? Przede wszystkim wywiad z partnerką Kaczmarskiego - Alicją Delgas. Był on najbardziej osobisty i poruszający, pełen optymizmu, mądrych refleksji. Zawarte w nim zostały również informacje na temat rodziców barda i jego wczesnego dzieciństwa - przyszły poeta wyróżniał się talentem już w szkole podstawowej.

Niestety pozostałe wywiady trochę mnie rozczarowały - znacznie odbiegały od postaci Kaczmarskiego i miałam wrażenie, że pojawiało się
w nich więcej informacji na temat obcych osób niż o samym poecie. Tak
też pod koniec lektury wydawało mi się, że książka jest o artystach
różnej maści i ich ogólnej charakterystyce stworzonej na podstawie
życia i twórczości Kaczmarskiego.

Kolejna rzecz - książka jest przeznaczona dla osób, które coś o Kaczmarskim już słyszały, czytały lub śpiewały jego utwory i przede
wszystkim znają dość dobrze jego życiorys. Niestety skróconej biografii
tutaj nie znajdziecie, więc zaległości trzeba nadrabiać gdzieś indziej. Brakowało mi takiego wstępu, który zaznajomił by przeciętnego
czytelnika, kim właściwie był owy poeta, co i gdzie tworzył, jak przebiegało jego (kontrowersyjne zresztą) życie.

Podsumowując - "Mimochodem. Rozmowy o Jacku Kaczmarskim" to pozycja obowiązkowa dla fanów twórczości Kaczmarskiego, ale polecam ją również osobom, których interesuje poezja pisana i śpiewana. Reszta... może lepiej niech sobie ją odpuści. Ja spodziewałam się po niej nieco więcej.

Postać Jacka Kaczmarskiego powinna być Polakom dobrze znana. Chyba nie ma nikogo, kto nie słyszałby słynnego utworu "Mury", który wyszedł właśnie spod pióra tego oto barda narodowego, poety i pieśniarza. Przygotowując pracę na olimpiadę, sięgnęłam po tę właśnie pozycję, mając nadzieję, że dostarczy mi ona mnóstwa informacji na temat Kaczmarskiego. Czy dostałam to, czego...

Mam ambiwalentne odczucia wobec tej publikacji. Niby niektóre rozmowy są fragmentami ciekawe i odsłaniają ciekawe fakty i informacje, jednak w wielu miejsca wywiady są przegadane i nie na temat. Taka rozmowa ze Zbigniewem Łapińskim ciekawa ze względu na to że można się dowiedzieć czegoś o nim samym, jednak o samym Kaczmarskim było niewiele. Sprawdziło się że Łapiński lubi mówić głównie o sobie.
Wywiad z Alicją Delgas to jest ocean lukru wypływającego z każdego zdania i słowa. O ile jestem w stanie to zrozumieć z punktu widzenia przepytywanej, bo w końcu była to miłość Kaczmarskiego z ostatnich lat życia i ma prawo w ten sposób o swoim partnerze się wypowiadać, o tyle autorka mocno przesadziła ze swoim niewolniczym oddaniem sprawie Kaczmarskiego. Momentami wyglądało to jakby autorka była egzaltowaną nastolatką, a nie dorosłą wykształconą kobietą.
Szczęśliwie wywiad z Kazimierzem Wojtańcem to już co innego, ale zasługa w tym rozmówcy, a nie autorki. Opowiadał o normalnym życiu w czasie studiów oraz w latach już bezpośrednio poprzedzających śmierć poety. Mówił o nim jak o człowieku z jego zaletami i wadami, a nie jak o jakimś symbolu legendzie.
Rozmowa z Krzysztofem Nowakiem, choć jest to człowiek, który dobrze znał Kaczmarskiego, nie było dużo mowy o ich znajomości w sensie towarzyskim, ale o ich wspólnej pracy nad powstawaniem kolejnych antologii i innych wydawnictw, oraz o tych wydawnictwach, co moim zdaniem akurat w tym wypadku bardzo dobry pomysł.
Podsumowując, wywiady zamieszczone w książce mogłyby być dużo lepsze, dużo bardziej wnikliwe. Autorka postanowiła stworzyć Kaczmarskiemu laurkę, dosyć płytką, pełną banałów i truizmów, zwłaszcza dla kogoś kto z twórczością i życiem Kaczmarskiego jest jako tako obeznany. Jednak da się wyłowić z tych wywiadów parę ciekawych informacji lub przemyśleń, szkoda tylko że tak mało.

Mam ambiwalentne odczucia wobec tej publikacji. Niby niektóre rozmowy są fragmentami ciekawe i odsłaniają ciekawe fakty i informacje, jednak w wielu miejsca wywiady są przegadane i nie na temat. Taka rozmowa ze Zbigniewem Łapińskim ciekawa ze względu na to że można się dowiedzieć czegoś o nim samym, jednak o samym Kaczmarskim było niewiele. Sprawdziło się że Łapiński lubi...

Piotru:
Ogóle strasznie chrzanisz. Szczególnie denerwujące jest zarzucanie nieścisłości, podczas gdy samemu jest się nieścisłym. Chyba w ogóle nie wiesz o wydaniu boksu "Ze sceny", stąd nie zgadza Ci się liczba płyt wchodzących w skład dyskografii Jacka. Poza tym coś Ci się pomieszało, że "Syn marnotrawny" to 24 CD, a nie 22. W efekcie wyszedł z tego Twojego zarzutu kompletny pasztet.

Jeśli chodzi o dyskografię, czyli nagrania audio i wideo Jacka Kaczmarskiego, to składają się na nią obecnie następujące pozycje:

Wydania wielopłytowe:

1. ARKA NOEGO - 37-płytowy boks CD, zawierający połączone boksy:
- SYN MARNOTRAWNY (22 CD, czyli wszystkie albumy płytowe Jacka Kaczmarskiego wydane za jego życia w Polsce i za granicą)
- SUPLEMENT (7 CD - uzupełnienie SYNA MARNOTRAWNEGO o utwory, których w nim brak)
- MAŁA ARKA NOEGO (8 CD - uzupełnienie SYNA MARNOTRAWNEGO o programy ZBROJA i PRZEJŚCIE POLAKÓW PRZEZ MORZE CZERWONE oraz solową wersję programu MIĘDZY NAMI, a także o 26 Kwadransów Jacka Kaczmarskiego z Radia Wolna Europa)

Te trzy wymienione boksy łącznie są dokładnie tym samym, co 37-płytowa ARKA NOEGO (w ARCE NOEGO jest 22+7+8 płyt plus trzy książeczki)

2. SCENA TO DZIWNA... - 5-płytowy boks DVD, zawierający najważniejsze koncerty i występy Jacka Kaczmarskiego z jego 25-letniej kariery scenicznej

3. ZE SCENY - 20-płytowy boks koncertowy Jacka Kaczmarskiego

Albumy niezawarte w wyżej wymienionych wydaniach zbiorczych:

4. KONCERT'97 - dwupłytowy album, zawierający miks sesji koncertowych Jacka Kaczmarskiego z 1997 roku, wydany w bardzo małym nakładzie i po latach wznowiony w nowej szacie graficznej i z nową kolejnością utworów

5. ŚWIADECTWO - jednopłytowy album studyjny Jacka Kaczmarskiego, wydany w dwa lata po jego śmierci

Dwie ostatnie pozycje (4 i 5) składają się łącznie na album "Na żywo i w studio"

6. ENCORE, JESZCZE RAZ - dwupłytowy album koncertowy; materiał zarejestrowany w Paryżu 24 lipca 2001 roku

Razem 62 CD i 5 DVD (nie licząc składanek z wykonań wcześniej publikowanych). Warto zajrzeć do Wikipedii pod hasło "Dyskografia Jacka Kaczmarskiego". Hasło jest co prawda w przebudowie, polegającej na wydzieleniu poszczególnych albumów jako osobne hasła, ale są tam wymienione również płyty okolicznościowe (które poza kilkoma pojedynczymi utworami nie zawierają wykonań nieobjętych w wydawnictwach przeze mnie wyżej wymienionych).

Co do "Szukamy stajenki" to owszem, program był wydany w niewielkim nakładzie na kasetach, ale nie był normalnie dystrybuowany; kupić można było te kasety przez krótki tylko czas w jednym tylko sklepie (w księgarni "U Izy" przy ul Hożej) oraz na koncertach.

Piotru:
Ogóle strasznie chrzanisz. Szczególnie denerwujące jest zarzucanie nieścisłości, podczas gdy samemu jest się nieścisłym. Chyba w ogóle nie wiesz o wydaniu boksu "Ze sceny", stąd nie zgadza Ci się liczba płyt wchodzących w skład dyskografii Jacka. Poza tym coś Ci się pomieszało, że "Syn marnotrawny" to 24 CD, a nie 22. W efekcie wyszedł z tego Twojego zarzutu...