Nie ma chyba zbyt wielu osób, które nie słyszałyby o Oldze Gromyko i jej twórczości. Pisarka pochodzi z Ukrainy. Z wykształcenia i zawodu jest biologiem, jednak to pisanie historii fantastycznych jest tym, co uwielbia robić. Na naszym rodzimym rynku wydawniczym zadebiutowała w roku 2007, kiedy to Fabryka Słów przetłumaczyła pierwszy tom serii o przygodach Wolhy Rednej. W tym roku wydawnictwo Papierowy Księżyc postanowiło zadowolić polskich fanów autorki i wydało „Wiernych wrogów”. Jest to powieść osadzona w tym samym uniwersum, co wcześniej wspominana seria.

Beloria. Wiele lat przed narodzinami Rednej zamieszkiwały ją istoty nadprzyrodzone, między innymi elfy, driady, krasnoludy, trolle, wilkołaki, wampiry, smoki i wiele innych. Jedne są bardziej, inne mniej tolerowane przez ludzi, jednak wszystkim w miarę udaje się osiągnąć w tej sprawie konsensus. Niestety do czasu… Wszystko zaczyna się zmieniać, gdy coraz więcej demonicznych stworzeń zaczyna grasować w miejscach, gdzie nie powinno ich być.

W takim wypadku nawet Szelena, nie do końca rozumiejąca swoje postępowanie, postanawia pomóc swojemu wrogowi, przez co wplątuje się w dość niefortunny splot wydarzeń. Jak skończy się jej czasowy rozejm z Weresem i jego uczniem? Co się jeszcze wydarzy, kiedy do ich trójki dołączy smok?

Z niecierpliwością czekałam na moment wolnego czasu, aby móc oddać się lekturze „Wiernych wrogów”. Przyznaję, że podchodziłam do tego ze sporym entuzjazmem i dość wysokimi oczekiwaniami. Nie miałam obaw, że mogę się zawieść. Nie w przypadku Olgi Gromyko. Szkoda tylko, że w ostatecznym rozrachunku nie do końca otrzymałam to, na co liczyłam. Moje upragnione „zachwyty” niestety zostały dość mocno poprzetykane nudą, monotonnością, lekką irytacją oraz uczuciem „rozwleczenia”. Mam wrażenie, że fabuła mogłoby rozegrać się na mniejszej liczbie stron, a i tak nic by na tym nie straciła. Powiem więcej, sporo by raczej zyskała. Mimo to muszę z czystym sercem powiedzieć, że fabule nie można zarzucić nic więcej oprócz wspominanego zbytniego rozciągnięcia. Została naprawdę dobrze dopracowana, zwłaszcza kiedy mowa o tym, kto i z jakich pobudek doprowadził Belorię i sąsiadujące krainy do takiego stanu, jaki zastajemy w książce. Gromyko trzyma nas w niepewności do samego końca, aby w finale zabić niezłego ćwieka. Rozwiązanie, o jakie pokusiła się pisarka, naprawdę mnie zaskoczyło - szkoda tylko, że powód okazał się w ogólnym rozrachunku dość banalny.

Jeżeli chodzi o główną bohaterkę, to Szelena w dużej mierze przypomina Wolhę… albo odwrotnie, kto je tam wie. Ważniejszy jest fakt, iż obie te bohaterki są nad wyraz pyskate i uszczypliwe. Często w czasie jakiegokolwiek zagrożenia najpierw działają, a dopiero potem myślą, co jest najczęstszym powodem tego, że z małym tarapatów wpadają w jeszcze większe. Obie poszłyby w ogień dla ratowania przyjaciół i oczywiście żadna z nich nie zostawi nikogo w potrzebie, nawet jeżeli jest to największy wróg w stanie chwilowego zawieszenia broni.

Jednak to, co w tej powieści, jak i w całej twórczości Olgi Gromyko, jest najważniejsze, to sarkastyczny humor. Z jego powodu można być pewnym, że wyleje się wręcz wodospady łez i nabawi solidnego bólu brzucha. Tutaj po prostu nie da się mieć zwykłego uśmiechu na twarzy. W przypadku tekstów serwowanych nam przez pisarkę - czy to w dialogach, czy też zwykłych opisach sytuacji - chichotanie, a może nawet rechotanie jest jak najbardziej wskazane.

„Wierni wrogowie” to nie tylko nie lada gratka dla fanów autorki, ale także znakomity początek znajomości z autorką – dla tych, którzy nie mieli jeszcze ku temu okazji. To powieść z gatunku tych przyciągających do siebie niesamowitą okładką i intrygującym blurbem. No i oczywiście rozkochujących czytelników w twórczości autorki dzięki wciągającej treści. Warto samemu się o tym przekonać. Polecam!

Natalia Zdziechowska