Sue Jackson przeżyła w młodości prawdziwe piekło. Dwadzieścia lat później wiedzie spokojne życie – ma piękny dom i kochającą rodzinę, jej mąż odnosi sukcesy na niwie lokalnej polityki, a nastoletnia córka Charlotte nie sprawia na pozór kłopotów poważniejszych niż większość jej rówieśników. Pewnego dnia ich szczęście burzy jednak tragiczny wypadek, w wyniku którego Charlotte zapada w śpiączkę. Kiedy, pomimo deklaracji lekarzy, że nie ma ku temu najmniejszych powodów, dziewczyna nadal nie odzyskuje świadomości, główna bohaterka zaczyna podejrzewać, że śpiączka córki ma podłoże psychologiczne.

W efekcie prowadzonego na własną rękę śledztwa Sue dowiaduje się, że córka bardzo dziwnie zachowywała się przed samym wypadkiem, przede wszystkim jednak odkrywa w jej pamiętniku wpis mogący świadczyć o tym, że Charlotte próbowała popełnić samobójstwo. Sue postanawia za wszelką cenę dowiedzieć się co skłoniło córkę do podjęcia tego desperackiego kroku. Na domiar złego w tym samym mniej więcej czasie zaczyna otrzymywać sygnały wskazujące na to, że po latach odnalazł ją człowiek, który niegdyś zamienił jej życie w koszmar... Czy może mieć on coś wspólnego z tym, co spotkało jej córkę?

Choć fabuła książki nie należy do szczególnie skomplikowanych, historia Sue Jackson wciąga od pierwszych stron. Autorce doskonale udało się oddać atmosferę zagrożenia i bezradności towarzyszących głównej bohaterce. Tragiczne wydarzenia z przeszłości pozostawiły głęboki ślad w jej psychice – w ciągu ostatnich lat kilkakrotnie zdarzały jej się silne nawroty nerwicy pourazowej, z urojeniami włącznie. Jako osoba żyjąca z piętnem „niezrównoważonej emocjonalnie”, Sue nie jest do końca wiarygodna nie tylko w oczach najbliższych, ale przede wszystkim w oczach służb, które powinny zapewnić bezpieczeństwo jej i jej bliskim. Co więcej, kobieta doskonale zdaje sobie z tego sprawę i nie chcąc zostać posądzona o kolejny atak paranoi, zamiast zwrócić się do kogoś o pomoc, z determinacją wikła się w pajęczynę kłamstw i sekretów mających na celu ukrycie prowadzonego przez nią dochodzenia. Gdy w pewnym momencie z przerażeniem odkrywa w telefonie córki wiadomość, która może sugerować, że krzywdził ją własny ojciec, uświadamia sobie, że nie może ufać absolutnie nikomu.

Akcja powieści prowadzona jest równolegle na dwóch płaszczyznach narracyjnych – współczesnej i retrospektywnej, przedstawionej w formie dziennika głównej bohaterki z początku lat dziewięćdziesiątych. Z jednej strony pamiętnik Sue wiele wyjaśnia, jeśli chodzi o jej stan psychiczny, z drugiej jednak w dużym stopniu pozwala nam domyślić się, kto może odgrywać w całej intrydze kluczową rolę. I mam wrażenie, że właśnie to stanowi najsłabszy aspekt powieści - brak elementu zaskoczenia, niedopowiedzenia w postaci tajemniczej siły pociągającej za sznurki wydarzeń.

A jednak, mimo pozornej przewidywalności, „Gdzie kończy się cisza?” stanowi lekturę, którą trudno odłożyć – akcja toczy się wartko, wspomnienia Sue budzą spore emocje, a w głowie czytelnika co jakiś czas pojawia się pytanie: czy wszystkie te tropy dokądś nas doprowadzą, czy może są tylko wytworem nadwrażliwego umysłu zrozpaczonej matki?

Kamila Duda