Pamiętam ,że był Dzień Książki ,a ja stałam w Empiku od pół godziny i gapiłam się na kolejne tytuły nie wiedząc ,co wybrać. W pewnym momencie mój wzrok padł na półkę wypełnioną powieściami Isabel Allende. Spodobało mi się wydanie serii ( wydawnictwo Muza) ,a opis z tyłu okładki był na tyle zachęcający ,że pomyślałam : ,,Czemu nie? Słyszałam mnóstwo pochlebnych opinii o prozie Allende…’’ i trzymając książkę w ręce ,powędrowałam do kasy. O czym jest ta książka? Opis wydawcy :
Główna bohaterka Portretu w sepii to wnuczka Elizy Sommers i Pauliny de Valle (postaci z Córki fortuny), a zarazem adoptowana córka Severa de Valle, ojca jasnowidzącej Clary z Domu duchów. Historia opowiedziana na kartkach książki to brakujące ogniwo łączące obie powieści. Zamykają się w niej losy niektórych bohaterów Córki fortuny, a zarazem zarysowują sytuacje, których rozwiązanie znamy już z Domu duchów. Całość układa się w barwny fresk, splątane ścieżki życia jej bohaterów stanowią odbicie dziejów kraju i kontynentu.

Powieść zachwyciła mnie już od pierwszych stron. Co ważne , nie czytałam wcześniej ,,Córki fortuny’’ ,a mimo to nie miałam żadnych problemów ze zrozumieniem treści. Autorka snuje opowieść o dziejach rodziny del Valle z wielkim wyczuciem tzn. nie zanudza czytelnika ,a także przypomina niektóre wątki z pierwszej części trylogii. Perfekcyjnie nakreśla tło historyczno – społecznie (m.in. doskonały opis wojny ,której uczestnikiem jest Severo del Valle ,przybrany ojciec głównej bohaterki Aurory del Valle), nie przesadzając przy tym z dawką suchych informacji. Z książki dowiadujemy się wiele z historii Chile – ojczyzny Isabel Allende. Dla mnie jest to wielkim plusem ,gdyż pozwala zrozumieć postępowanie bohaterów (emigracja) ,a także zwyczajnie pozwala poszerzyć wiedzę o tym pięknym kraju.
Kolejnym plusem są bohaterowie. Pełnokrwiste postacie, mające swoje życiowe cele ,idee i przekonania. Czytając mamy wrażenie ,że takie osoby spokojnie mogłyby istnieć w realnym świecie i czynić go bardziej interesującym. Muszę tu wspomnieć o tym ,że na tle mężczyzn zdecydowanie wyróżniają się kobiety ,które u Allende są silne i umiejące stawiać czoło życiowym przeciwnością. Jeżeli kochają to na zabój ,ale potrafią również nienawidzić. Za to główna bohaterka jest bardziej nieśmiała i delikatna niż jej charyzmatyczne krewne, jednak również wzbudza sympatię ,a nawet podziw czytelnika.
Czymże byłaby ta książka bez specyficznej atmosfery? Isabel Allende stworzyła w tej kwestii niesamowite dzieło. Zachwyciły mnie zwłaszcza opisy uczuć miłości i namiętności. Może to będzie trochę krzywdząca opinia ,ale wydaje mi się ,że intymny stosunek między kobietą a mężczyzną naprawdę cudownie i z pasją umieją opisać tylko hiszpańskojęzyczni autorzy. Pewnie ma to związek z moją osobistą obsesją na punkcie Hiszpanii jednak chyba coś w tym jest. Gdy czytałam opisy uczuć ,aż przechodziły mi ciarki po plecach.
Generalnie książka jest pozycją idealną dla wielbicieli literatury iberoamerykańskiej oraz rodzinnych opowieści. Isabel Allende wciąga nas w niezwykły świat.

Pamiętam ,że był Dzień Książki ,a ja stałam w Empiku od pół godziny i gapiłam się na kolejne tytuły nie wiedząc ,co wybrać. W pewnym momencie mój wzrok padł na półkę wypełnioną powieściami Isabel Allende. Spodobało mi się wydanie serii ( wydawnictwo Muza) ,a opis z tyłu okładki był na tyle zachęcający ,że pomyślałam : ,,Czemu nie? Słyszałam mnóstwo pochlebnych opinii o...