Znacie to uczucie, kiedy po przeczytaniu opisu wiecie, że ta książka jest wręcz dla was stworzona? Owo uczucie ogarnia mnie bardzo rzadko, a kiedy w końcu nadchodzi, wiem, że muszę daną powieść jak najszybciej przeczytać!

Maja jest tak zwaną cichą myszką, nie wyróżniającą się z tłumu trzecioklasistów. Lecz ma ku temu powód. Po dziś dzień pamięta "krwawą kąpiel" Kai, jej starszej siostry, ponieważ to właśnie ona cztery lata temu odkryła zimne ciało samobójczyni. To przeżycie sprawiło, że Maja przestała się czymkolwiek się interesować, żyła z dnia na dzień bez marzeń, bez nadziei. Do czasu gdy zainteresowała się historią pewnego chłopaka. Dowiedziała się że pewien niski chłopak, Aleksander, również ma w rodzinie samobójcę. To smutne podobieństwo sprawiło, że tę dwójkę połączyła więź - więź współczucia, ciekawości, a w końcu i miłości. Lecz kiedy w końcu się odnaleźli, żadne z nich nie było przygotowane na przyszłość, która nadeszła szybciej niż się spodziewali.

Maja nie jest zwykłą dziewczyną. Alek nie jest zwykłym chłopcem. Obydwoje nie potrafią żyć pełnią życia, ponieważ jedną nogą chodzą po teraźniejszości, a drugą nogą utkwili w przeszłości - w przeszłości, której nie potrafi zrozumieć, a tym bardziej się pogodzić. Nieświadomie zaczęli przywdziewać na swoje twarze maski: jedno maskę duszy towarzystwa, drugie odludka. A do ich zdjęcia potrzebowali siebie nawzajem i krótkich dwóch zdań: "Nie musisz udawać. Nie przede mną".

Pani Agnieszka Olejnik napisała bardzo prawdziwą książkę. "Zabłądziłam" to jedna z tych szczerych historii, które ruszają nie tylko naszą wyobraźnię, ale również i serce. Chce się wiedzieć więcej i więcej, ponieważ słowo "czytać" nie jest, moim zdaniem, odpowiednie. Ta książka nie zawiera młodzieżowej historyjki, lecz życie ludzi. I nie chodzi tu tylko o Maję i Alka, lecz również o ich otoczenie.

Całość historii poznajemy z ust Mai, głównej bohaterki i narratorki, która nawet przy nas, ma się wrażenie, zachowuje początkowo dystans. Jak to później zauważyła, to właśnie Alek powolutku zaczął ją "obierać" niczym cebulę. Dzięki niemu zaczęła żyć pełną piersią. Alek również się zmienia. Z chłopaka, który cały czas grał, zaczął się o kogoś troszczyć. Zaczął kochać.

Bardzo się cieszę, że autorka poszła o krok na przód i stworzyła nie tylko tę dwójkę głównych bohaterów, lecz również całe ich otoczenie. Ukazała również i ich problemy. Ponieważ zarówno rodzina Mai, jak i rodzina Alka nie miała łatwego życia. Obydwoje musieli pogodzić się z dotkliwą stratą jednego z członków, a każdy zrobił to na swój własny sposób. Szczególnie spodobała mi się tutaj postać mamy Mai i jej droga powrotu do teraźniejszości. Mogę się jedynie domyślić, jak trudne było to wyzwanie, ponieważ poczucie straty bliskiej, ukochanej osoby bardzo trudno ubrać w zdania.

Akcja po prostu pędzi jak szalona, a czytelnik ma ochotę wiedzieć więcej i więcej. A to dlatego, że tutaj nic nie jest schematyczne, i na całe szczęście (bo tak też mogło się zdarzyć) nie jest przedramatyzowane. To historia ludzi, którzy zachowują się jak ludzie - boją się i uciekają ze strachu przed cierpieniem. Są tacy jak my, i tak ja my popełniają błędy, które później trudno naprawić. Autorka poruszyła nie tylko problemy młodzieży, lecz i dorosłych, ponieważ, jak się później okazało, te dwa światy dzieli bardzo krótka nić.

Styl i język autorki idealnie pasuje do powieści. Nie jest prosty, nie jest trudny, lecz w sam raz. Nie brak tutaj mądrych przemyśleń i nieśmiałych rad, które kierowała do nas Agnieszka Olejnik.

"Zabłądziłam" to jedna z tych książek, które każdy chce przeczytać. "Zabłądziłam" to jedna z tych historii, które każdy chce poznać. "Zabłądziłam" to jedno z tych słów, które każdy z nas wypowiedział lub dopiero wypowie. Takie zwykłe słowo - zabłądziłam - a jednocześnie wywołujące tak sprzeczne ze sobą uczucie. Z jednej strony smutek - smutek z powodu obrania złej drogi - a z drugiej ulga ze zrozumienia swojego błędu.

Muszę się przyznać, że początkowo liczyłam na coś zupełnie innego. Sama dokładnie nie potrafiłam tego nazwać, ale po "Zabłądziłam" oczekiwałam wypieków na twarzy. Czegoś takiego nie otrzymałam - i może to i dobrze. Książka okazała się niespodzianką - wielką niewiadomą, którą trudno było przewidzieć.

Czy polecam? Oczywiście, że tak i myślę, iż do przeczytania tej książki jakoś szczególnie nie muszę namawiać. Nie tylko ja czekałam na jej premierę. Ja już ją przeczytałam i liczę, że wy również niebawem dołączycie do tego grona. A teraz czekam na kolejne powieści Agnieszki Olejnik!

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2014/05/zabadziam-agnieszka-olejnik.html

Znacie to uczucie, kiedy po przeczytaniu opisu wiecie, że ta książka jest wręcz dla was stworzona? Owo uczucie ogarnia mnie bardzo rzadko, a kiedy w końcu nadchodzi, wiem, że muszę daną powieść jak najszybciej przeczytać!

Maja jest tak zwaną cichą myszką, nie wyróżniającą się z tłumu trzecioklasistów. Lecz ma ku temu powód. Po dziś dzień pamięta "krwawą kąpiel" Kai,...