Początek mnie totalnie rozczarował. Wszystko toczyło się zbyt szybko i łatwo. Na kilkunastu stronach, już było uczucie od pierwszego wejrzenia. Miłość od pierwszego wejrzenia, trzymanie się za ręce, idealne dopasowanie. Pomyślałam sobie, że coś za szybko i łatwo poszło. Ewidentnie zaczynało się cukierkowato. Więc co będzie dalej? Będzie jeszcze bardziej lukrowo? Nie tego się spodziewałam po tej książce. Owszem domyślałam się, że między Layken a nowym sąsiadem do czegoś dojdzie, ale żeby już od razu po wyjściu z auta? A gdzie emocje? Gdzie rosnące napięcie? Trochę realizmu (tak wiem, w książkach możliwe jest wszystko ;p)? Naprawdę czułam wielki niesmak i zaczynałam odczuwać znużenie. Jednak kilka kartek dalej sytuacja się zaczęła komplikować. Można powiedzieć, że banalnie i fatalnie w jednym. Ale wreszcie zaczęło się coś dziać. Emocje, zawód, gniew. Bohaterka stała się dynamiczna i oczyściło trochę atmosferę. Od tego momentu, było już coraz ciekawiej, choć jeszcze nie „fruwałam z radości”, to jednak przestałam się wkurzać na treść. Tak mnie wciągnęła historia Layken, że siedziałam nad nią aż do 4 nad ranem! Dokończyłam ją zaraz po przebudzeniu. Czytało się potem już tak płynnie, że nawet przestałam odczuwać zmęczenie, a sen odszedł do kąta. Jeśli zaś o bohaterów chodzi, to są trzy perełki w tej całej opowieści : Caulder, Kel i Eddie. W całej tej sytuacji są mega pozytywne i wnoszą świeżość i radość. Książka opowiada o trudnej miłości, o przeszkodach, śmierci. W tej historii jest przekaz, ona daję nadzieje, wprowadza w melancholijny nastrój – a zwłaszcza zakończenie. Autorka po przez taką historię pokazuje czytelnikowi jakim darem i zarazem przekleństwem jest życie. Życie, które może skończyć się w każdej chwili. Życie nas nie oszczędza, śmierć, nas nie oszczędza, nadejdzie kiedy jej się spodoba, nigdy nie będziemy na nią w pełni gotowi. Dlatego warto cieszyć się każdym dniem, kochać i być kochanym. N przeżywanie 5 etapów żałoby przyjdzie i tak czas… Szczególnie widoczna jest tutaj miłość, do rodziców, rodzeństwa i oczywiście do chłopaka. Choroba czasem potrafi zbliżyć do siebie ludzi, pomaga wykorzystać czas jaki im został najlepiej jak potrafią. Im bliżej końca tym więcej emocji, więcej napięcia i zwrotów akcji. Książka niewątpliwie wzruszająca, nie obyło się bez uronienia łezki. Tytuł pasuje idealnie do treści. Jakby nie patrzeć, każdy z nas jest w pułapce uczuć. Warto ją przeczytać i wyciągnąć z niej coś dla siebie. Szczególnie w samotne, spokojne wieczory. "Pułapka uczuć" to pierwsza z trzech części perypetii miłosnych i życiowych Layken i Willa, mam nadzieje, że następne, będą równie dobre a nawet lepsze.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2014/05/colleen-hoover-puapka-uczuc.html

Początek mnie totalnie rozczarował. Wszystko toczyło się zbyt szybko i łatwo. Na kilkunastu stronach, już było uczucie od pierwszego wejrzenia. Miłość od pierwszego wejrzenia, trzymanie się za ręce, idealne dopasowanie. Pomyślałam sobie, że coś za szybko i łatwo poszło. Ewidentnie zaczynało się cukierkowato. Więc co będzie dalej? Będzie jeszcze bardziej lukrowo? Nie tego...