Jest wiele dat, które na stałe zapisały się w pamięci ludzi z całego świata. Niektóre wywołują bardzo dobre wspomnienia, a inne wręcz przeciwnie. I choć te traumatyczne wydarzenia rodzą tylko negatywne odczucia, to nie sposób się powstrzymać od ich rozpamiętywania. Mimo że są mroczne i często przerażające, to mają w sobie coś magnetycznego… Tak właśnie jest z pamiętną nocą z 8 na 9 sierpnia 1969 roku. Wtedy to w jednej z kalifornijskich willi doszło do tragedii…

Grupa osób pod przewodnictwem guru sekty, Charlesa Mansona, dokonała masakry, w której zginęła ciężarna żona Romana Polańskiego. Po dziś dzień wydarzenie to wzbudza silne emocje zarówno wśród tych, którzy analizują osobowości morderców, biografów, jak i nas – zwykłych ludzi, których gdzieś w głębi umysłu nęci tak mroczna osobowość. Podstawowe pytanie, jakie zadaje sobie większość zainteresowanych osób, brzmi: jak to możliwe, że prosty chłopak, który jako dorosły człowiek wciąż miał problemy z czytaniem, potrafił rozkochać w sobie członków sekty, którą założył, i namówić ich do zbrodni?

Na te i mnóstwo innych pytań w znakomity sposób odpowiada pozycja autorstwa Jeffa Guinna pt. „Manson. Ku zbrodni”. Szczerze przyznam, że jest to jedna z najlepszych biografii, jakie dane mi było czytać. Autor poznał życie Mansona dosłownie od podszewki. Podróż po meandrach jego losów rozpoczyna od rodziców bohatera, a zwłaszcza od opowieści o niełatwym życiu jego matki i trudnych relacjach łączących ją z synem oraz o wpływie, jaki wywarła na całokształt jego życia. Manson dość szybko zaczął mieć problemy z prawem, co owocowało licznymi pobytami w zakładach karnych i w więzieniach – większość swego życia spędził za szczelnymi murami miejsc, które miały za zadanie przywrócenie go na właściwe tory funkcjonowania w społeczeństwie. Nie przyniosło to zamierzonego efektu, jednak znacząco wpłynęło na Mansona – to wtedy odkrył w sobie pociąg do muzyki; i choć nigdy nie wykroczył poza podstawowe umiejętności gry na instrumentach, to sam uważał się za wybitnie uzdolnionego w tej dziedzinie.

Wtedy też zaczął wykazywać pierwsze skłonności do manipulowania innymi. Początkowo były to bardzo prymitywne próby wywierania wpływu na ludzi, ale im bardziej zagłębiał się w temat (a miał takie możliwości w jednym z więzień), tym lepiej wychodziło mu to w praktyce. Nic więc dziwnego, że jego nowe umiejętności, a także doświadczenia, które wyniósł z domu rodzinnego (jego babka była osobą religijną i praktykującą), szybko zaowocowały powstaniem grupy religijnej, którą nazwano „Rodziną”.

Co było dalej? O tym wspomniałam już na początku mojej recenzji. Obecnie Manson odbywa dożywotnią karę pozbawienia wolności w jednym z kalifornijskich więzień i jest już po osiemdziesiątce. Ubiegał się o przedterminowe zwolnienie, jednak bezskutecznie. Co by było, gdyby władze więzienia przychylnie rozpatrzyły jego prośbę? Tego nikt nie wie, ale śmiem podejrzewać, że świat znów mógłby o nim usłyszeć. To prosty człowiek, któremu marzył się rozgłos, a jako że muzyka mu tego nie przyniosła, to… posłużył się inną metodą. Kto wie, czy żyjąc na wolności, znów nie dałby upustu swoim – nazwijmy je – mrocznym zapędom. Wszak człowiek może się zestarzeć, ale zło, które w nim tkwi, chyba nigdy nie traci swej mocy…

Czy polecam wam lekturę pozycji Guinna? Jak najbardziej! Wątpię, by ktokolwiek czuł się nią rozczarowany, a jeśli nawet, to chyba tylko ci, którzy życiorys Mansona mają już w małym palcu. Guinn bardzo profesjonalnie podszedł do zadania, zebrał mnóstwo materiałów i stworzył istne kompendium wiedzy na temat człowieka legendy. Złej legendy…

Ewa Szczepańska