Chyba najlepsza w mojej opinii z tej serii, którą przeczytałam do tej pory. Jest to piąta książka o Inkwizytorze, którą przeczytałam.
Mordimer Madderdin jest paradoksalnym bohaterem, w realnym życiu jest to postać, której nie da się lubić w mojej opinii. Jest arogancki, zbyt pewny siebie, hedonista, egocentryk, ciągle udający skromnego, pokornego sługę Inkwizytorium, podczas gdy w rzeczywistości myśli o sobie w samych superlatywach. Nie widzi swoich błędów, jest przekonany, że jest najlepszy w każdej dziedzinie, a już najbardziej w tej łóżkowej. Nie przepadam za gościem, co jest dziwnym uczuciem, bo chyba pierwszy raz mi się zdarzyło, że nie lubię głównego bohatera. Główni bohaterowie są zazwyczaj kreowani tak, że nawet jeśli są czarnymi charakterami, to i tak jako czytelnicy im kibicujemy. Nie wiem czy kibicuję Mordimerowi, chyba chciałabym, żeby dostał w końcu jakąś nauczkę. Ale mimo to ciągle sięgam po następną część serii. Dlaczego podobała mi się najbardziej? Kościany Galeon przypadł mi do gustu, bo Mordimer w końcu przestał pieprzyć tylko o sobie, doznaje innych uczuć niż tylko pożądanie, choć oczywiście ten wątek przewija się przez całą książkę, natomiast nie jest nachalny. W dodatku bohater ciągle zostaje zmuszany do robienia rzeczy wbrew swojemu przeczuciu i chęciom. W zasadzie cała ta historia od samego początku polega na tym, że musi zrobić coś czego nie chce, a ostatecznie i tak radzi sobie z tym całkiem nieźle. Z całą pewnością sięgnę po następną część!

Chyba najlepsza w mojej opinii z tej serii, którą przeczytałam do tej pory. Jest to piąta książka o Inkwizytorze, którą przeczytałam.
Mordimer Madderdin jest paradoksalnym bohaterem, w realnym życiu jest to postać, której nie da się lubić w mojej opinii. Jest arogancki, zbyt pewny siebie, hedonista, egocentryk, ciągle udający skromnego, pokornego sługę Inkwizytorium,...