W swojej obronie muszę napisać, że Jacek Piekara, a uściślając postać Mordimera Madderdina, ma dla mnie dużą wartość sentymentalną. Jestem przekonany, że moje oceny odnośnie twórczości tego autora są delikatnie zawyżone. Skąd ten sentyment ? „Sługa Boży” był jedną z tych książek, od której rozpoczęła się moja przygoda z literaturą czytaną, nie z przymusu, a dla przyjemności. Obawiam się, że powieść zarekomendowana i podarowana przez mojego brata, tak zapadła w mojej pamięci, że nie potrafię już być zbyt obiektywny dla każdej kolejnej części przygód Inkwizytora, która wyszła spod ręki Jacka Piekary. Zdecydowanie jednak możecie zauważyć wyraźna tendencję spadkową w ocenach, które wystawiłem kolejnym częściom – może zbyt mało drastyczną, bo niestety na taką zasługuje...

„Kościany Galeon” jest już dziesiątą książką, biorąc ogółem, o przygodach Mordimera Madderdina w twórczości Jacka Piekary. Wydarzenia przedstawione w tej powieści możemy umiejscowić zaraz po tym co nasz bohater przeżył w „Głodzie i Pragnieniu”, a zaraz przed przenosinami na stałe Mordimera do Hez-Hezronu i momentu kiedy stał się licencjonowany inkwizytorem na bezpośredniej posłudze Biskupa Gersarda. Podobnie jak w poprzedniej części nasz bohater podejmuje się zlecenia Mistrza Inkwizytora Teofila Dopplera. Tym razem zlecenie polega na odnalezieniu zamożnego kupca, który zaginął w tajemniczych okolicznościach. Nie jest to zlecenie przystające do szlachetnej profesji jaką zajmuje się nasz bohater, jednak chcąc dalej utrzymywać dobre relacje z Mistrzem Dopplerem i przy okazji sowicie być za to nagrodzonym, należało się podjąć tego wyzwania. Mordimer w celu wypełnienia kontraktu wyrusza w daleką podróż statkiem – zdecydowanie niezbyt ulubionym środkiem transportu naszego bohater, o czym nie omieszka wspomnieć wielokrotnie. Celem jego podróży okazują się opuszczone, zapomniane przez Boga Wyspy Farerskie, gdzie pomału zaczyna rozwijać się „akcja”...

Cudzysłów użyty przy ostatnim słowie w poprzednim akapicie miał na celu zakcentować coś czego właśnie tej książce brakuje, czyli akcji. Rozgrywka toczy się bardzo leniwie, każde wydarzenie, dialog wydaje się rozwleczony do granic możliwości. Należałoby w tym miejscu postawić pytanie: „Czy głównym celem Piekary było napisanie jak najdłuższego tomu, czy jak najciekawszego ?”. Patrząc przez pryzmat wszystkich dotychczasowych książek mogę śmiało stwierdzić, że autor skupił się na pierwszej ewentualności. Niestety nie chce mi się weryfikować czy chociaż ten cel osiągnął. Z drugiej strony muszę jednak przyznać, że książkę dobrze się czyta. Historia mimo, że powolnie, płynie ciągle do przodu i pojawia się kilka ciekawych momentów. Zachęcam jak zwykle do lektury i wyrobieniu swojej własnej opinii. Niestety dla mnie jako miłośnika Mordimera uważam, że dużo potencjału tej postaci zostało utracone. Byłem przekonany, że prequele „Sługi Bożego” mają na celu ukazanie przemiany głównego bohatera i sposób w jaki doszedł do momentu, w którym stał się jednym z najsummieniejszych sług Chrystusa zstępującego z krzyża... jednak ten potencjał nie został wykorzystany, a szkoda...

Czy tak niskie notowania sprawią, że nie siegnę po następnym tom jeśli się ukaże ? Z pewnością przeczytam wszystkie kolejne, pytanie jakie należałoby postawić raczej to czy będę się przy tym dobrze bawił...

W swojej obronie muszę napisać, że Jacek Piekara, a uściślając postać Mordimera Madderdina, ma dla mnie dużą wartość sentymentalną. Jestem przekonany, że moje oceny odnośnie twórczości tego autora są delikatnie zawyżone. Skąd ten sentyment ? „Sługa Boży” był jedną z tych książek, od której rozpoczęła się moja przygoda z literaturą czytaną, nie z przymusu, a dla...