Na moim profilu można znaleźć wiele książek o historii Anglii. Wcale nie dlatego, że szczególnie mnie ona interesuje, ale mam wrażenie, że o historii tego konkretnego kraju jest najwięcej pozycji na rynku. Większość z nich skupia się na Henryku Tudorze i jego żonach, ale niektórzy autorzy rozszerzają horyzonty i postanawiają przybliżyć nam czasy wcześniejsze. Katarzyna de Valois(Walezyjka) była prababką słynnego Henryka i babką jego ojca, Henryka VII Tudora, zwycięzcy Wojny Dwóch Róż.

Katarzyna, chociaż jest księżniczką Francji, nie wychowała się w przepychu i luksusie. Jej matka zamiast dziećmi zajmowała się kolejnymi romansami, a ojciec był chory psychicznie. Ostatecznie dziewczynka i jej siostra Michalina zostały oddane na wychowanie do klasztoru. Kiedy Katarzyna kończy piętnaście lat, powraca na królewski dwór, by wyjść za mąż za króla Anglii, Henryka V. Chociaż dla przyszłego męża, Katarzyna jest tylko narzędziem do zdobycia większych wpływów, dziewczyna ma nadzieję na udane małżeństwo i doświadczenie wreszcie odrobiny wolności. Jednak los nie będzie dla niej tak łaskawy.

,,Zakazana królowa” jest powieścią bardzo poprawną – wciągającą, opisującą ciekawe czasy. Zwłaszcza wątki związane z działaniami wojennymi Henryka V i nagłą zmianą pozycji Katarzyny po jego śmierci są dobrze opisane. Anne O’Brien używa dobrego języka, dzięki któremu książkę czyta się szybko i przyjemnie. Umie opisywać też emocje w taki sposób, że nie odczuwa się przesadnej ckliwości, ale można się wzruszyć – przyznam, że zakończenie chwyciło mnie za serce, chociaż nie wiem na ile jest poprawne historycznie. Natomiast gorzej wypada tu główna bohaterka, która jest bardzo infantylną i naiwną dziewczyną, którą łatwo sterować. Co więcej, chociaż doświadczenie teoretycznie ją zmieniają, wcale się tego nie czuje, dla mnie zachowanie Katarzyny pod koniec powieści było tak samo niedojrzałe jak na początku. Natomiast całkiem ciekawie wypadła jej relacja z pierwszym mężem, którego Katarzyna darzy uczuciem niejako z obowiązku i pragnienia bliskości, ale do końca kobieta przekonuje siebie, że Henryk jest jej miłością. Nieco gorzej zaczyna się dziać, gdy Henryk umiera, a Katarzyna poznaje Edmunda Beauforta i Owena Tudora, a całość zmienia się w typowy romans o zakazanym uczuciu. Natomiast coś za co chcę pochwalić autorkę tą wątki związane z dyskryminacją Walijczyków w Anglii oraz ich dziedzictwem – nie zdawałam sobie sprawy, że mieli oni tak ciężko pod rządami Plantagenetów, a jestem celtyckim freakiem i te wzmianki w walijskim były miodem na moje serce.

Napis na okładce głosił ,,Lepsza nić Philippa Gregory”. Nie mogę się z tym zgodzić, ponieważ jak dla mnie Gregory jest znacznie lepsza, zarówno pod względem językowym, jak i konstrukcji bohaterów oraz przybliżania historii(więcej u niej polityki niż romansów, chociaż te też są ważne). Powieść Anne O’Brien nie jest zła, jest poprawna, ale nic poza tym – nie wyróżnia się ani pozytywnie, ani negatywnie. Można przeczytać.

,, Skazani na życie obok siebie niczym dwa strumienie, które płyną obok siebie i nigdy nie połączą się w jedną szeroką rzekę.”

Na moim profilu można znaleźć wiele książek o historii Anglii. Wcale nie dlatego, że szczególnie mnie ona interesuje, ale mam wrażenie, że o historii tego konkretnego kraju jest najwięcej pozycji na rynku. Większość z nich skupia się na Henryku Tudorze i jego żonach, ale niektórzy autorzy rozszerzają horyzonty i postanawiają przybliżyć nam czasy wcześniejsze. Katarzyna de...