Poruszająca opowieść o zachowaniu człowieczeństwa, godności i optymizmu w najbardziej skrajnych warunkach, na przekór losowi i oprawcom, wbrew zdrowemu rozsądkowi...

Przeczytałam wywiad z panią Alicją jednym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu, jak wielką siłą wykazała się ta niezwykła kobieta.
Najbardziej zadziwia w jej relacjach dystans do tragicznych wydarzeń, brak emocji, lapidarność.
Pod tym względem rozmowa z nią przypominała mi reportaż Hanny Krall "Zdążyć przed Panem Bogiem".

Czytając wspomnienia pani Alicji, nieodparcie na myśl przychodziły mi także opowieści mojego śp. dziadka, który przeżył sowiecki łagier i do końca życia pozostawał niepoprawnym optymistą, co zawsze mnie zadziwiało.

Na uwagę w książce zasługują nie tylko opisy wojennej rzeczywistości, ale i powojennego życia bohaterki, jej wielkiej pasji, jaką była praca lekarza, stosunku do miłości, mężczyzn, macierzyństwa...

Dla mnie pani Alicja pozostaje wielkim człowiekiem i bardzo się cieszę, że mogłam wreszcie poznać jej historię (trochę się naczekałam, zanim upolowałam książkę w bibliotece).

Poruszająca opowieść o zachowaniu człowieczeństwa, godności i optymizmu w najbardziej skrajnych warunkach, na przekór losowi i oprawcom, wbrew zdrowemu rozsądkowi...

Przeczytałam wywiad z panią Alicją jednym tchem, nie mogąc wyjść z podziwu, jak wielką siłą wykazała się ta niezwykła kobieta.
Najbardziej zadziwia w jej relacjach dystans do tragicznych wydarzeń, brak...