Przyznam się szczerze, że z niemałym trudem przebrnąłem przez ten "straszny" zbiór opowiadań... Skusił mnie fakt, iż Lovecraft okrzyknął Chamberowskiego "Króla w żółci", "najlepszą opowieścią grozy wszech czasów" - jeśli mistrz nadnaturalnego horroru tak twierdzi, to nie może to być nieprawdą... Chyba byłem zbyt łatwowierny. Dodatkowo na mą zgubę przemawia to, iż jestem "uzależniony" od "Biblioteki grozy" wydawnictwa C&T. Także musiałem przeczytać ją w "odpowiednim" czasie, zwlekając jak najdłużej z lekturą, sądząc że trafiła mi się prawdziwa perełka w której rozsmakuje się tak, jak Obeliks w dzikach... Pomimo sporej ilości Lovecraftowskich motywów w stylu Necronomiconu, książka była zwyczajnie nudna. Pierwsze opowiadanie było całkiem niezłe i sądziłem, iż w miarę dalszego czytania będę trafiał na coraz to lepsze i klimatyczne teksty. Nic bardziej mylnego... Mało znaczące przydługie opisy, płaskie postaci i charakterystyczny "autorski fetysz" do wszystkiego co francuskie sprawiał, że lektura "Króla w żółci" była dla mnie istną męczarnią... Fabuła w większości opowiadań była tak niespójna i nieciekawa, że w niektórych momentach zadawałem sobie pytanie: "o czym ja do cholery czytam ?". W takich chwilach żałowałem, że nie skończyłem jakiegoś kursu szybkiego czytania, który pozwoliłby mi prędko uporać się z tym "problemem". Nie mam w zwyczaju zostawiać nieprzeczytanych książek, czy opuszczać sporych fragmentów. Wszystko co zacząłem, nie ważne jak byłoby to okropne, muszę skończyć. To była długa i nieprzyjemna "pokuta"... Przeczytane, odłożone na półkę. Zapieczętowane jak Arka Przymierza z pierwszej części Indiany Jonesa.

Przyznam się szczerze, że z niemałym trudem przebrnąłem przez ten "straszny" zbiór opowiadań... Skusił mnie fakt, iż Lovecraft okrzyknął Chamberowskiego "Króla w żółci", "najlepszą opowieścią grozy wszech czasów" - jeśli mistrz nadnaturalnego horroru tak twierdzi, to nie może to być nieprawdą... Chyba byłem zbyt łatwowierny. Dodatkowo na mą zgubę przemawia to, iż jestem...