Śniła o miłości, wiedziała jednak, że jej zainteresowanie może faceta tylko ośmieszyć, więc nie pozwalała sobie nawet na jedno spojrzenie w jego stronę, żeby z obojętności nie przeszedł do nienawiści. Miłość brzydkich, a przede wszystkim grubych kobiet uwłacza mężczyźnie. Tego nauczyła się wcześnie i trzymała jak pierwszego przykazania. Lepiej być niezauważaną niż godną litości – to fragment piątej powieści Anny Fryczkowskiej „Z grubsza Wenus”. Powieści, w której autorka, warszawianka, pisarka, autorka scenariuszy, a z wykształcenia italianistka, powraca do tematyki swojej debiutanckiej książki „Strasznych historii o otyłości i pożądaniu”. Najnowsza książka pisarki jest od jej pierwszej powieści bez wątpienia dojrzalsza i sprawniej napisana, głównym bohaterkom dodano relację, w których żyją, oraz pogłębiono zasadnicze zagadnienie, czyli potyczki kobiet z ich ciałami.

Fabuła powieści wydaje się nieskomplikowana. Oto bowiem na wczasach odchudzających spotykają się dwie kobiety z pozornie różnych światów: Baśka i Janina. Łączy je wprawdzie turnus dla otyłych, dzielą natomiast: wiek, doświadczenie życiowe, charakter, relacje rodzinne i sposób postrzegania świata. Szybko jednak okazuje się, że zajęcia kuracjuszek i walka z nadmiernymi kilogramami to jedynie tematy poboczne powieści, bowiem w rzeczywistości obie bohaterki, jak łatwo przewidzieć, zmagają się z poważniejszymi problemami.

Książka Fryczkowskiej w lekki i niezwykle przystępny sposób konfrontuje czytelnika z zagadnieniem presji społecznej wywieranej na kobietach. Presji, która nakazuje im wyglądać młodo i szczupło w każdej sytuacji bez względu na wiek, okoliczności i stan zdrowia. Presji, która zmusza znane kobiety z życia publicznego, by nawet będąc w zaawansowanej ciąży, utrzymywały, iż zawsze czują się znakomicie i nie odczuwają żadnych dolegliwości. Presji wreszcie, która wmawia kobietom, że o ich wartości decyduje przede wszystkim ich wygląd i ewentualnie partner stojący u ich boku.

„Z grubsza Wenus” wpisuje się w nurt tak zwanej literatury kobiecej, czymkolwiek ona jest. W 2013 roku autorka otrzymała nagrodę Festiwalu „Pióro i Pazur”. I faktycznie wydaje się, że jest to książka skierowana przede wszystkim do kobiet, nie tylko tych walczących z nadwagą. To całkiem sprawnie napisana powieść obyczajowa, z wartką akcją, nieobrażającą inteligencji czytelnika. Książka, po której lekturze nie ma się poczucia zmarnowanego czasu. Katarzyna Miller, psychoterapeutka, pisarka i poetka, napisała o „Z grubsza Wenus”: Ta książka opowiada o piekle kobiet zbudowanym na zniewoleniu kulturą, lecz mylonym z własną wizją szczęśliwego życia.

Nie pojmuję tylko, skąd tak banalne i stereotypowe zakończenie powieści. Zakończenie stojące w opozycji do wcześniejszych trzystu stron.

Ewelina Tondys