Cóż, jak to ze zbiorem opowiadań bywa, jedne mogą być ciekawe a inne niezbyt. Tak też było i w tym wypadku. Na wstępie, aby nie być pesymistycznym powiem jednak, że na szczęście więcej było tych ciekawych :) Początkowe opowiadanie "światło w tunelu" jest według mnie idealne na wprowadzenie. Uśmiałam się przy tym do rozpuku mając wrażenie, że sama jestem uczestniczką tułaczki po limbo i innych krainach tuż u boku głównego bohatera i jego towarzysza. Naprawdę bardzo wczułam się w tą rolę, co zupełnie odciągnęło mnie od rzeczywistości, by na koniec wycisnąć ze mnie łzy wzruszenia. "dopuszczalne straty" będące opowiadaniem numer dwa, związane były już bardziej z dalszą częścią tej serii *którą przeczytałam wcześniej, więc wiedziałam już jak przedstawia się rzecz* wobec tego nie mogę stwierdzić iż jakoś mnie poruszyło, ale było również ciekawe, co dopracował obrazek ( obrazki to kolejny aspekt, dla którego warto kupić i przeczytać tą serie. Taki smaczek naprawdę zadowala czytelnika)
mogłabym się tu rozpisywać na temat pozostałych, ale tak naprawdę myślę, że nie warto za dużo zdradzać. Powiem jednak tyle, że najbardziej rozbawiło mnie opowiadanie o tym samym tytule co książka. Uśmiać się można co nie miara, poza tym idealnie wprowadza do następnej części serii, więc serdecznie polecam i brawa dla pani Lidii za tak cudowną wyobraźnie.

Cóż, jak to ze zbiorem opowiadań bywa, jedne mogą być ciekawe a inne niezbyt. Tak też było i w tym wypadku. Na wstępie, aby nie być pesymistycznym powiem jednak, że na szczęście więcej było tych ciekawych :) Początkowe opowiadanie "światło w tunelu" jest według mnie idealne na wprowadzenie. Uśmiałam się przy tym do rozpuku mając wrażenie, że sama jestem uczestniczką...