Każdą książkę zawsze staram się opisać jednym zwrotem – to taka moja „zabawa”. Co dziwne zapamiętuję te zwroty na bardzo długo. Do Szelmostw niegrzecznej dziewczynki pasuje według mnie tylko jedno określenie – wspaniała i wredna. Poznałam tę książkę poprzez okładkę, polubiłam poprzez moją przyjaciółkę, która mi ją poleciła, a pokochałam poprzez kilka pierwszych zdań. Od początku tak mnie zafascynowała, że nie potrafiłam oderwać się od niej, gdy tylko nie musiałam.

Szelmostwa… jest to opowieść nie o Ricardo Somocurcio, jak by się mogło wydawać przez narrację w pierwszej osobie, ale o kobiecie o wielu imionach, o tytułowej „niegrzecznej dziewczynce”. Jest to historia w zasadzie bezimiennej kobiety o kilku imionach i choć to absurdalnie brzmi to właśnie sedno tej powieści – podróż przez wiele imion i wiele wcieleń. Bohater, narrator poznaje ją jako dziewczynkę o imieniu Lily, a jej pierwsze kłamstwa doprowadzają do tego, iż ich drogi rozchodzą się na wiele lat, do czasu niespodziewanego spotkania w Paryżu. Wówczas jest już towarzyszką Arlette. W kolejnych czasach staje się madame Arnoux i wieloma innymi kobietami.

W Ricardo natomiast rodzi się miłość, najpierw młodzieńcza do Lily, która wraz ze spotkaniem przyjaciółki po latach odradza się po to aby nigdy już nie zgasnąć. Jaka cudowna historia miłosna mogła to by być. Ale nic z tego! „Niegrzeczna dziewczynka” to kobieta przebiegła, która jako mała kobietka podjęła plan, marzenie i jego realizacją zajmowała się przez całe życie. Przemożna chęć wyrwania się z czeluści biedy i ciągłego wstydu, doprowadza ją do decyzji radykalnych rozpoczynających jej przygodę. Jej głównym mottem życiowym jest przeświadczenie, że szczęście nie istnieje, a spełnionym można być tylko wówczas, gdy żyje się w dostatku. Wychodzi za mężczyzn tylko bogatych i to pieniądz wyznacza jej granice funkcjonowania. Ricardo natomiast, na przemian porzucany i odnajdowany po latach przez „niegrzeczną dziewczynkę” umacnia się w jakże bezsensownej miłości, a następnie zatapia w bezgraniczu smutku i rozpaczy. Jego życie, jego los zdany jest na łaskę bohaterki o wielu imionach, która przywłaszcza sobie prawo do szarpania jego emocjami. Jego miłość, natomiast przeradza się w obsesję, w niezrozumiałą nawet dla niego samego chorobę.

Choć autor nie stosuje nader ekspresyjnego języka, powieść przesiąknięta jest emocjami w każdej linijce tekstu. Przemierzając powieść wraz z Ricardo, wiele razy miałam wrażenia, że odczuwam zupełnie to co on. Po kolejnym powrocie „niegrzecznej dziewczynki”, zupełnie jak on, wyczekiwałam cichego liściku, nie tyle pożegnalnego, lecz arogancko oświadczającego o jej znużeniu dotychczasowym życiem, lub po prostu zwykłej ucieczki kochanki. Po jej odejściu ogarniał mnie gniew i wrogość, która, jak za sprawą magicznej różdżki, rozmywała się wraz z jej niespodziewanym powrotem.

Ponadto mam słabość do książek przedstawiających odmienną kulturę lub, jak w tym przypadku, tło historyczne. W Szelmostwach… poznać można skrawki historii Peru wieku XX, obserwować zmiany kulturowe – pojawienie się hipisów i innych grup społecznych. Wzmianki te przedstawiane są z perspektywy głównego bohatera, jego obserwacji i doświadczeń, co jest ogromnym atutem.

Gorąco polecam! I sięgam po kolejne tytuły tego autora…

Każdą książkę zawsze staram się opisać jednym zwrotem – to taka moja „zabawa”. Co dziwne zapamiętuję te zwroty na bardzo długo. Do Szelmostw niegrzecznej dziewczynki pasuje według mnie tylko jedno określenie – wspaniała i wredna. Poznałam tę książkę poprzez okładkę, polubiłam poprzez moją przyjaciółkę, która mi ją poleciła, a pokochałam poprzez kilka pierwszych zdań. Od...