Zaprowadzając dziecko do przedszkola pomyślałam, że w sumie cudownie mieć z nią w końcu chwile na wyłączność.
Czas ucieka przez palce.
Żyjemy szybko, zamknięci w planach dnia, między pracą a domem.
Dobrze mieć to wszystko, ale dobrze potrafić się też zatrzymać.

Zachęca tego jedna z książek Wydawnictwa Wolno, "Na wysokiej górze ".
Abstrakcyjny tytuł, wieloznaczność obrazów i wielowymiarowość treści skłania do analizy.
O co chodzi?
Czego dotyczy?
Gdzie szukać sensu? Celu?

Myślę, że książka autorstwa Krystyny Miłobędzkiej jest otwartą formą dialogu. Zostają przedstawione proste myśli, czy też strzępki zdań, a do zadań czytelnika należy analiza.

Czy jest coś przyjemniejszego niż oglądanie książki, którą tak bardzo zbliżona jest do albumu?
Wygląd, forma, estetyka i subtelny przekaz mają przyciągnąć widza a na dodatek owiać tajemnicą...
Czyż nie tak niejednokrotnie prezentowane są sztuki teatralne?

Zgrabnie nakreślony temat. Ciemność.
Młodość i ulotność, szansa na uchwycenie tego co ucieka. Przygaszone światła.
Wspomnienia, natura, może powrót do korzeni. Cisza.
Cisza. Kurtyna.

Tekst z książki pochodzi ze scenariusza teatralnego.
Jest oszczędny, prosty a jednocześnie składnia do refleksji.

Moja interpretacja- jest moja.
Pełna rozważań i melancholii.
Twoja może być inna.
Na tym polega magia tej książki.

Dodatek niewątpliwej estetyki obrazów zamkniętych na kartach sprawia, że każda przedstawiona chwila trwa tylko ułamek sekundy. A zaraz po niej, następuje kolejna. Równie wyjątkowa.

Życie. Takie właśnie jest.

Zapraszam Cie do lektury, to więcej niż czysta przyjemność.

Zaprowadzając dziecko do przedszkola pomyślałam, że w sumie cudownie mieć z nią w końcu chwile na wyłączność.
Czas ucieka przez palce.
Żyjemy szybko, zamknięci w planach dnia, między pracą a domem.
Dobrze mieć to wszystko, ale dobrze potrafić się też zatrzymać.

Zachęca tego jedna z książek Wydawnictwa Wolno, "Na wysokiej górze ".
Abstrakcyjny tytuł, wieloznaczność obrazów...

(...) Na wysokiej górze to książka dwujęzyczna, w której jednym językiem są słowa, drugim – ilustracje. I żaden z tych, rządzącymi się innymi prawami, sposobów prowadzenia narracji nie jest względem drugiego podrzędnym. Choć pierwszy był tekst – fragment scenariusza teatralnego Krystyny Miłobędzkiej Na wysokiej górze. Commedia della lingua, dzięki obrazowi powstała jakość, która nie wybrzmiałaby z samych słów. Obraz może dodawać albo odbierać siłę tekstowi; może go ubogacać albo trywializować. Mając tego świadomość, rola ilustratora staje się odpowiedzialnym zadaniem i wyzwaniem. Chmielewska nie chce wizualizować występujących w tekście zbitek słów. Swoje książki otwiera pełnym, pozbawionym obrazu tekstem, dając mu w pełni wybrzmieć. Dopiero potem pojawiają się ilustracje – przewietrzone w celu maksymalizacji swobody interpretacyjnej odbiorcy. Dzięki temu obraz nie jest ograniczeniem, a bodźcem wywołującym kolejne sensy dla każdego czytelnika.

(...) Na wysokiej górze to picturebook do „obsługi analogowej”, bowiem wykorzystując materialność książki Chmielewska proponuje spojrzenie na świat jako na harmonijną całość. Dzięki konceptowi gry w przejrzystość strony (zastosowanie symetrii pozwalającej powołanym do istnienia istotom i przedmiotom, przy pomocy słonecznego światła, przeglądać się w kartach książki) ilustratorka pokazuje, że wszystkie elementy świata wzajemnie się dopełniają. Jak w znanej dziecięcej wyliczance poetki Miłobędzkiej (a z dalii – dal / a z dala – biegnie droga / a z biegniedrogi – nogi),tak i na ilustracjach (bez dzieciństwa nie sposób odkryć, czym jest starość) oswajanie świata możliwe jest dzięki odczuwaniu braku doznanej wcześniej obecności. Na wysokiej górze to także zachęta do namysłu i zachwytu nad światem. Wszystko się przenika, a więc nic nie jest zwyczajne i jednoznaczne. Okno może okazać się torebką od herbaty, dom kopertą, a księżyc nadmuchaną bańką. Świat pełen jest tajemnic, które każdy musi odkrywać na własną rękę. Ta książka jest wreszcie subtelną obrazową historią przemijania, wobec którego pozostajemy bezbronni. Wszystko ulega zmianom pod wpływem czasu. Wyruszamy w drogę jako młoda dziewczyna (dokąd?),wracamy jako starsza kobieta (skąd?). [Życie] idzie, idzie, idzie, idzie, idzie, idzie, idzie.

(...) Nie obawiam się stwierdzenia, że książka Na wysokiej górze to dzieło sztuki. Rozpływające się w szarościach i błękitach oraz płowiejące w beżach i brązach ilustracje wzbudzają nostalgię za patrzeniem na świat oczyma ciekawego go dziecka. Całość utrzymana jest w melancholijnym klimacie utraconego czasu, przez który przebijają się zwiastujące życie akcenty różu i czerwieni.
Publikacja ta powstała jako prezent-niespodzianka dla poetki Miłobędzkiej (której fotografie znalazły się wewnątrz) z okazji jej jubileuszu. Okazała się jednak prezentem uniwersalnym – opowieścią o życiu dla czytelnika w każdym wieku, której nie sposób streścić. „Wydajemy wolno, bo nam się nie spieszy” – to dewiza wydawnictwa Wolno, które po mistrzowsku zaopiekowało się książką. Chcąc uchwycić bogactwo tej niezwykłej pozycji, taką dewizę powinien przyjąć także ten, kto będzie miał szczęście się nad nią pochylić.

PRZECZYTAJ CAŁĄ RECENZJĘ NA: http://dodziela.com.pl/2018/04/04/na-wysokiej-gorze-krystyna-milobedzka-iwona-chmielewska/

(...) Na wysokiej górze to książka dwujęzyczna, w której jednym językiem są słowa, drugim – ilustracje. I żaden z tych, rządzącymi się innymi prawami, sposobów prowadzenia narracji nie jest względem drugiego podrzędnym. Choć pierwszy był tekst – fragment scenariusza teatralnego Krystyny Miłobędzkiej Na wysokiej górze. Commedia della lingua, dzięki obrazowi powstała jakość,...

Od premiery Na wysokiej górze, książki-spotkania Krystyny Miłobędzkiej i Iwony Chmielewskiej, minęło kilka dobrych miesięcy. Od dnia w którym ją kupiłem, czyli od 28 lutego, próbuję o niej napisać. Moje wysiłki dotychczas spełzały na niczym, czuję się wobec nie bezradny (...).
Na wysokiej… to książka-spotkanie. Intymne spotkanie (w sensie: ciche, spokojne, skupione),w którym tekst Miłobędzkiej spotyka się z ilustracjami Chmielewskiej, a może odwrotnie. Czytelnik może brać w nim aktywny udział, może dopowiadać (dograć?),współuczestniczyć. ksiezycCzy ktoś zna odpowiedź na pytanie, dlaczego na jednym z końcowych paneli pies wchodzi po schodach i dlaczego patrzy na zwiewną, białą sukienkę?
O czym opowiada ten piękny picturebook? Nie jestem pewien, ale postaram się zanotować swoje intuicje, chociaż nie przypominam sobie, abym, podczas lektury jakiejkolwiek innej książki, miał aż tyle wątpliwości. Czuję się trochę tak, jakbym nie znał reguł tej gry…
Z jednej strony jest o starości, która wspomina młodość. Z drugiej strony, jeśli ustawimy lustro pod innym kątem, jest o młodości, która projektuje starość. Jest prawie milczącą lekcją, że wszystko wydarza się jednocześnie, wszystko zawiera się we wszystkim: starość w dziecięcości i odwrotnie, że mała dziewczynka mieszka w starej kobiecie, a w dziewczynce babcia i prababcia. Permanentnie odbijamy się. W lustrach, w czasie, w sobie. Czy kot patrzący w lustro siebie widzi, czy innego kota?

- - -
cały tekst można przeczytać tu:
http://dybuk.wordpress.com/2014/06/08/na-wysokiej-gorze/

Od premiery Na wysokiej górze, książki-spotkania Krystyny Miłobędzkiej i Iwony Chmielewskiej, minęło kilka dobrych miesięcy. Od dnia w którym ją kupiłem, czyli od 28 lutego, próbuję o niej napisać. Moje wysiłki dotychczas spełzały na niczym, czuję się wobec nie bezradny (...).
Na wysokiej… to książka-spotkanie. Intymne spotkanie (w sensie: ciche, spokojne, skupione),w...

Jak można tak cudowne wiersze pisać? (i jeszcze obrazki takie śliczne)

Jak można tak cudowne wiersze pisać? (i jeszcze obrazki takie śliczne)